Die Seele eines Liebenden

 

Aus jener zeitlosen Leere,
Als niemand, nichts,
Durch Befehl oder Wille,
Oder aus dem verborgenen Funken der Ewigkeit,
Die Welt ins Sein rief,
Aus dem Nichts ins Dasein,
Oder aus dem ewigen Sein
In die endlose Unendlichkeit riss.

Viele kamen,
Viele gingen,
Sie füllten Paläste mit Gold,
Und Kerkermauern mit Leid.
Sie belohnten jeden Gehorsam,
Und ketteten jede Melodie.
Sie brannten Zeichen der Folter in die Haut,
Zerschlugen Schultern unter Peitschenhieben,
Bis schließlich
Namen mit Schande
Im Staub des Vergessens versanken.

Von der ersten Morgendämmerung
Bis in dieses endlose Jetzt,
Was blieb,
War die Hand, die Farhads Stirn mit der Axt schlug,
Das Schicksal, das den wahnsinnigen Scheich San’an,
Den Prediger der Tugend,
In die verbotene Einsamkeit der Liebe zog.
Was blieb,
War Leili, versunken in Staub,
Und Rabia, ertrunken in Blut.

Es war der Atem eben jenes Feuers,
Das aus den Lippen des Geheimniswahrers stieg,
Den Ozean der Verse entzündete.
Es klagte durch die Flöte Rumis,
Erhob sich aus Khayyams stummer Schale,
Und tobte mit einem Aufschrei gegen den Himmel.

Ein bitterer Geschmack alten Weins,
Der seit Anbeginn
In den Adern des Seins brodelte,
Der der Welt Farbe verlieh,
Und mit dem Blut der Liebenden
Einen Schrei der Leidenschaft
Gegen das Heer der Trauer schleuderte.

Kein Befehl war ergangen,
Keine Sage wurde von Mund zu Mund getragen,
Nur eine flüchtige Offenbarung,
Und so geschah es—

Die Liebe erschien,
Und setzte die ganze Welt in Flammen.

Arsalan – Teheran
18. Esfand 1403

The Soul of a Lover

 

From that timeless abyss,
When no one, no thing,
By decree or by command,
Or from the depths of an eternal spark,
Unfurled the veil of existence,
Drawing the world forth from nothingness,
Or severing the eternal from its boundless course.

Many have come,
Many have gone,
Filling halls with gold,
And prisons with sorrow.
They adorned the obedient,
And bound every melody in chains.
Scars of torment marked fragile bodies,
Shoulders broke under the weight of whips,
Until at last,
Names were buried in nameless dust,
Wrapped in shame, lost to oblivion.

From the first dawn,
To this endless now,
What endured,
Was the hand that struck Farhad’s brow,
The fate that led the mad Sheikh San’an,
Preacher of virtue,
To the solitude of love’s heresy.
What remained,
Was Leili sinking into dust,
And Rabia drowning in blood.

It was the breath of that same fire,
That rose from the lips of the Keeper of Secrets,
Setting the ocean of poetry ablaze.
It wailed through the reed-flute of Rumi,
Echoed in the silent goblet of Khayyam,
And stormed the heavens with a cry of defiance.

A bitter taste of ancient wine,
Bubbling in the veins of creation,
Coloring the world with life,
And with the blood of lovers,
Unleashing a battle cry
Against the tyranny of grief.

No decree was sent,
No legend whispered from tongue to tongue,
Only a chance revelation,
And so it came to pass—

Love emerged,
And set the whole world on fire.

Arsalan – Tehran
18th Esfand, 1403

جانِ عاشق

  

    از آن بی زمانی که

    کسی یا چیزی

    به اذن یا فرمان

    و یا از نهان ذره ای جاودان

    جهان را به تجلی

    از نیست به هست

    و یا از همیشگیِ هست

    به بی انتهایی گسست کشاند

 

    بسیار آمدند و

    بسیار رفتند

    سراها سرریز از گنج و

    محبس ها مالامال از رنج برافراشتند

    هر مجیزی را صله  بخشیدند و

    هر نغمه ای را به زنجیر بستند

    داغ و درفش  بر تن ها  نشاندند و

   شانه ها را به تازیانه شکستند

    تا سرانجام

   نام را با ننگ 

   به خاک گمنامی سپردند

  

 

  از بامدادِ نخست

  تا کنونِ بی پایان

  آنی که در یاد ماند و

   برفرقِ فرهاد 

   تیشه ای نشاند 

  شیخ شوریده ی صنعان را 

  که  به نهی از منکر

  حکم می راند،

  به خلوتِ ترسایی کشاند و

  لیلی را  در خاک و

  رابعه را در خون غلطاند   

  

از زبانه ی همان آتشی بود

   که ازنفسِ لسان الغیب

   بر دریای غزل دمید

   در نیستان 

   با نی نوایِ مولانا

   نالید

   و از خمِ خموشِ خیام

   به خروشی برافلاک شورید

 

   طعم گس شرابی بود

   که از ازل

   در جانِ جوانه می جوشید 

   رنگ  زندگی بر جهان می بخشید و

   با خون عاشقان

  غریوی ازسرِغیرت 

   برلشکرغم می کشید

    نه از کسی و یا چیزی

   نشان از فرمانی رسید

   و نه واگویه ی افسانه ای 

   که از دهانی به دهانی دیگر

   چرخید

   حاصلِ تفالی بود و

   بدانجا کشید که :

   عشق پیدا شد و

   آتش  

    به همه عالم زد

 

 

    ارسلان- تهران

   هجدهم اسفند 1403

Was ist aus uns geworden?

 

Mit den rollenden Perlen der Ghazal
verliebten wir uns.
Zu den mystischen Melodien der Mathnawi
tanzten wir in ekstatischer Trance.

Durch den Golestan,
mit einem vertrauten Gefährten,
blätterten wir Seite um Seite,
und in den ätherischen Windungen von Saebs Worten
standen wir staunend,
und bissen uns vor Bewunderung auf die Finger.

Es war unvorstellbar,
dass wir hierher gelangt sind.

Im Gefängnis der Nay,
weinten wir mit Masoud Sa’d.
Auf der zerbrochenen Terrasse von Madain,
schlossen wir uns den Klagen von Khaghani an.

Mit Herz und Seele
hüteten wir die Blüten des Bustan,
und doch sahen wir mit eigenen Augen
die Unfruchtbarkeit der Karawane der Zeit.

Was ist aus uns geworden,
dass wir hier angekommen sind?

Die Geschichten der Helden von Sistan
verschwanden von den Lippen des Weisen.
„Kaweh“ wurde nur ein Name,
widerhallend auf dem Marktplatz der Kupferschmiede und Stahlhändler.
„Arash“ saß untätig in seiner Kammer
und fertigte Talismane gegen den bösen Blick.
Und „Sohrab“, unter dem Schatten eines Dolches,
verlor sein Leben in der Stille der Nacht.

Was wurde uns genommen,
dass wir an diesem Punkt stehen?

Kein Chosrau blieb,
noch ein Kay Chosrau.
Keine Leila, keine Zuleikha,
keine Spur von Scheherazades Märchen.

Keine Harmonie, kein verwandter Schmerz,
und in der Last der alten Weisheiten,
kein Echo von Worten,
kein Klang einer Stimme.

Was ist aus uns geworden,
dass wir hier angekommen sind?

Zwischen den Trümmern der Erinnerungen
suchte ich nach dir.
Den Anfang jeder Schrift
öffnete ich mit einem Gedicht in deinem Namen.

Die Stadt
war von Trauer erfüllt,
und das Einzige, das von meinen Worten blieb,
war eine Klagelied,
das ich in deiner Erinnerung sang.

Wie schwer war der Weg,
der uns bis hierher führte.

Arsalan – Teheran
13. März 2025

What Became of Us?

 

With rolling pearls of verse,
We fell in love.
To the mystic melodies of the Mathnawi,
We swayed in ecstatic dance.

Through the Golestan,
With a kindred soul,
We turned each page,
And in the ethereal twists of Saeb’s words,
We stood in wonder,
Biting our fingers in awe.

It was beyond belief
That we had come this far.

In the prison of the Nay,
We wept with Masoud Sa’d.
Upon the broken terrace of Madain,
We joined the laments of Khaghani.

With heart and soul,
We guarded the blossoms of the Bustan,
Yet we saw, with our own eyes,
The barrenness of time’s caravan.

What became of us
That we have arrived here?

The tales of Sistan’s warriors
Slipped from the lips of the sage.
“Kaaveh” became but a name,
Echoing in the marketplace of brass and steel.
“Arash” sat idle in his chamber,
Weaving charms against the evil eye.
And “Sohrab,” beneath the shadow of a dagger,
Lost his life in the silence of the night.

What was taken from us
That we have come to this?

No Khosrow remained,
Nor any Kay Khosrow.
No Layla, no Zuleikha,
Not a trace of Scheherazade’s tales.

No harmony, no kindred souls,
And in the burden of ancient wisdom,
No lingering whispers,
No resounding words.

What became of us
That we have arrived here?

Amidst the ruins of memories,
I sought you.
At the dawn of each book,
I inscribed a poem in your name.

The city
Was drowning in sorrow,
And all that remained of my words
Was but an elegy,
Sung in your memory.

How bitter the road has been,
To have brought us here.

Arsalan – Tehran
March 13, 2025

بر ما چه گذشت؟

 با دانه هایِ غلطانِ غزل

عاشق می شدیم

از نوایِ عارفانه‌ی مثنوی

به سماعی مستانه

می رقصیدیم

در گلستان 

با یارِعیار

ورق به ورق می چرخیدیم

و از پیچ و تابِ اثیریِ صائب

حیران، انگشت می گزیدیم

در باور نمی گنجید

که به اینجا رسیده‌ایم

در بندِ "نای"

با مسعود سعد گریستیم

بر ایوانِ شکسته‌ی مدائن

به ناله‌ هایِ خاقانی پیوستیم

 بوستان را 

از دل و جان پاییدیم

اما

بی حاصلیِ قافله‌ی عمر را

به چشم دیدیم

بر ما چه گذشت

که به اینجا رسیده‌ایم

نَقلِ یلانِ سیستان

از زبانِ مرشد افتاد

"کاوه" نامی شد

در بازار مسگران و فولاد

"آرش" در کُنجِ خانه

چشم زخم می ساخت

و "سهراب" با هجومِ شبانه‌ی دشنه ای

زندگی را باخت

بر ما چه رفته است

که به اینجا رسیده ایم

نه خسروی ماند و

نه کیخسروی

نه لیلی، نه زلیخا

و نه از شهرزاد قصه ها اثری

نه همنوایی و نه درد آشنایی

و نه از کوله بارِ کهن

رّدِ سخن یا صدایی 

بر ما چه گذشت 

که به اینجا رسیده ایم

لابلای خاطرات 

در جستجویت بودم

سرآغازِ هر دفتر را

با شعری به یادت گشودم

شهر 

سرشار از اندوه بود و 

حاصلِ کلام

تنها غمنامه ای شد

که در یادت سرودم

بر ما چه سخت گذشت

تا به اینجا رسیده ایم

ارسلان-تهران

بیست و سوم اسفند ماه ۱۴۰۳

Seven Cities of Liberation

 

The road is arduous,
And the weary feet of companions falter,
Stumbling, countless times.

The heart,
Yearns for a spring,
Flowing from the sun’s resplendent flame,
Spiraling within the slender veins of the vine,
Dancing, as golden daughters of the grape,
Entwined in the tender embrace of green stems,
Rise in a mystic trance.

The soul, too,
Brims with the ecstasy of love,
As luminous and pure as the milky way,
Gleaming in the abyss of night,
Or the nectar drawn from earth’s boundless breast,
Breathing life into every tender leaf,
Awakening the newborn trees.

Reason, it seems,
With celestial wings of thought,
Races toward the fierce valley of wisdom,
Freed from the shackles of time and space,
Brushing against a sky,
That still,
In the weary faith of dust,
Shelters the shattered vessel of the soul.

The soul, however,
Unbound by existence or oblivion,
Rises at dawn,
As acacia and jasmine petals,
Drenched in dewdrops of the night,
Unfold from their slumber.
A poem of intoxicated verses,
Tinged with the fervor of Shiraz’s mad poets,
Drunk on words,
Bound within their own spell.

Reason and heart,
In awe,
Each time,
Like Mansur,
Cry out the sacred "I am the Truth,"
Longing to taste the beloved’s essence,
To stain the earth’s wounded flesh,
With the color of liberation,
To cast a beam of light
Upon the shadows of ignorance,
To lead the soul,
Through the well-worn valley of annihilation,
Toward the radiance of dawn.

The path is, without doubt, arduous,
And false roads,
Without end.

Arsalan – Tehran
March 3, 2025

هفت شهرِ رهایی

 

راه دشوار است و

یاران را 

پای لنگ

بسیار

 

دل

در طلب چشمه‌ای می‌تپید

که از شعله‌ ی باشکوهِ خورشید می‌جوشید

و در تنِ نازک تاک

آنگونه می‌چرخید

که دخترانِ طلائی رَز

در پیچ و تابِ ساقه‌ های سبزِ 

به رقصی عارفانه برخیزند

 

جان هم

لبریز از شوقِ عشقی بود

به روشنیِ زلالِ شیریِ کهکشان

که در سیاهیِ شب می‌درخشید

یا نوشی که از سینه‌ ی بی دریغِ زمین

هر برگِ نورسته‌ی درخت را

زندگی می‌بخشید

 

عقل انگار

با بالِ لاهوتیِ خیال

تا وادیِ سهمگینِ دانایی می‌دوید

رها از وسواسِ کَون و مکان

بر آسمانی سر می‌سائید

که هنوز

در باورِ کهنه‌ی خاک

 پناهِ زورقِ شکسته‌ی جان بود

جان اما

بی‌نیاز ازبود و نبودِ جهان

هر بامداد

که گلبرگِ اقاقی و رازقی

با بارانِ شبنم

از خواب برمی‌خیزند

شیداییِ شعری است

به رنگِ شوریده گیِ شاعرانِ شیراز

که واژگان را

مست و خراب

در بند می‌کنند

 

عقل و دل 

حیران

هر بار

منصور وار

بانگی از انالحق برمی کشند

تا کام از جانان بستانند

رنگِ رهایی را

بر تنِ خونینِ خاک بنشانند

پرتویی بر پستویِ نادانی

بتابانند

و جان را

در گذراز وادیِ نام آشنایِ فنا

به  روشنیِ سحر برسانند

 

راه بی تردید دشوار است و

 بیراه 

بی شمار 

 

ارسلان- تهران

13/12/1403

Evas Ode (قصیده حوا )

 

Auf jeden Moment, der war,
und jedes Geheimnis, das nie entstand,
legten wir einen Namen, ein Zeichen,
um Farbe aus der Formlosigkeit zu befreien,
um das Seelenlose mit Geist zu vereinen,
um den wilden, wandernden Wind
in eine ewige Vision zu verwandeln
und einen Strahl der Anwesenheit
auf die wartende Erde zu werfen.

Am zweiten Tag
schufen wir aus dem stolzen Nest des Simurgh
ein Wunder aus der brennenden Gestalt des Phönix,
damit er, sooft er zu Asche wurde,
neu erblühe,
und das Fliegen in den Armen seines Zwillings lerne.

Am dritten Tag
entzündeten wir aus der goldenen Kugel der Sonne
und den glühenden Tiefen der Erde
ein Feuer der Liebe
tief in der Seele –
ein Balsam für die Wunden der Zeit.

Bei einem weiteren Sonnenaufgang
nahmen wir von Fluss und Ebene,
von Meer und Regen,
von Sternen, die den Himmel schmückten,
von jedem Duft, der die Luft küsste,
von allem, was auf der Erde wuchs,
Farben und Formen,
um ein unvergleichliches Bild
auf die Leinwand aus Staub und Wasser zu malen.

Und in der letzten Dämmerung,
plötzlich –
Eva,
ein Juwel unter allem, das war,
verfing ihren Blick in der Welt
und sang ihr Lied.
Mit einem einzigen Bogen ihrer Braue
warf sie uns zur Erde hinab.
Tausend verbotene Worte,
geboren aus der Linie der Weisheit,
strömten über ihre Lippen,
und ein Hauch von Liebe,
wild wie ungezähmte Blumen,
breitete sich über Hügel und Felder aus.

So geschah es,
dass sie mit einer einzigen Rebellion
das Paradies hinter sich ließ
und in einem Sturm aus Namen und Farben
eine ewige Spur
auf jeder Blüte der Erde hinterließ.

Arsalan – Teheran
26. Februar 2025

The Poetic Rebirth of "Eve’s Ode" ( ترجمه قصیده حوا )

Upon each moment that was
And every mystery that wasn’t,
Since the dawn of time,
We bestowed a name and a sign—
To free color from the void,
To lead the soulless
To the embrace of spirit,
To carve permanence
Into the fleeting winds of the world,
And to shine a glimmer of presence
Upon the face of the earth.

On the second day,
From the proud nest of the Simorgh,
And the molten form of the Phoenix,
We crafted a marvel—
So that each time it burned,
It would rise again,
And teach the flight of rebirth
To its mirrored soul.

On the third day,
From the golden orb of the sun,
And the hidden heat of the earth,
We kindled a fire of love
Deep within the heart—
A balm to heal
The wounds of time.

Then, at dawn once more,
From river and plain,
From ocean and rain,
From the stars above,
And all that could be breathed,
And all that grew from the soil,
We borrowed fragments
To weave an unmatched image
Upon the canvas of earth and water.

At last, on the final eve,
In a single gaze upon the world,
Eve’s rarest jewel
Sang a song—
And with the arch of an eyebrow,
She brought us to our knees.
A thousand forbidden words,
Born from the lineage of wisdom,
Fell from her lips,
And the scent of love,
Drenched in wild blossoms,
Was cast upon the mountains and fields.

Thus, in a storm of defiance,
She renounced the gift of paradise,
And in a surge of uproar,
She etched the mark of her name and hue
Upon every petal that blooms on earth—
A trace eternal.

Arsalan – Tehran
 (February 26, 2025)

بررسی همه‌جانبه‌ی قصیده‌ی «حوا»

مقدمه

شعر «حوا» با زبانی نمادین و روایتی اسطوره‌ای، به آفرینش، دگرگونی، دانایی و عصیان می‌پردازد. این قصیده از ساختار کلاسیک قصیده فاصله گرفته و در قالبی نو روایت خود را پیش می‌برد. با تلفیق اسطوره، تاریخ، عناصر طبیعت و نگاه زنانه به آفرینش، شاعر تصویری جدید از پیدایش هستی ارائه داده است. در این مقاله، شعر را از جنبه‌های تاریخی، اجتماعی، اسطوره‌ای، زیبایی‌شناسی، زبان‌شناسی، نوآوری، ساختار و موسیقی بررسی خواهیم کرد.

---

۱. بررسی تاریخی و اجتماعی

الف) بازتاب تاریخ و آفرینش در شعر

شعر با ارجاع به کهن‌ترین روایت‌های آفرینش، ارتباطی بین اسطوره، تاریخ و اندیشه‌ی بشری برقرار می‌کند.

• در مصر باستان، آفرینش از "نترها" (خدایان اولیه) و عناصر طبیعی سرچشمه می‌گیرد. در بین‌النهرین، ایزد «مردوخ» جهان را از پیکر «تیامات» می‌سازد. در اساطیر ایرانی، «اهورامزدا» جهان را در هفت مرحله خلق می‌کند.
• در این شعر، شاعر به نوعی تلفیق این روایت‌ها را ارائه می‌دهد. او ابتدا «بر هر آنی که بود و هر نهانی که نبود، نامی و نشانی نهادیم»، که یادآور سنت نام‌گذاری در اساطیر سومری و همچنین روایت قرآنی آدم است.
• «بی‌سامانی جهان که از جنس جاریِ باد بود» اشاره‌ای به بی‌نظمی اولیه‌ی کیهان دارد که در اساطیر زرتشتی (نبرد اهورامزدا و اهریمن) نیز وجود دارد.

ب) بازتاب جایگاه زن در اجتماع

این شعر برخلاف روایت‌های سنتی که حوا را عنصری فرعی و حتی مقصر در هبوط بشر می‌دانند، او را به عنوان خالق دانایی و تحول معرفی می‌کند.

• «دُردانه‌ی حوا چشم در چشم جهان سرودی خواند» نشانگر جایگاه حوا به عنوان فردی آگاه و اثرگذار است.
• «هزار واژه‌ی ممنوع از سلاله‌ی دانایی را بر زبان راند» این مصرع به مفهوم انتقال دانش توسط زن اشاره دارد که در طول تاریخ مردسالارانه‌ی جهان، نادیده گرفته شده است.
• در ادبیات کلاسیک فارسی، زن غالباً یا در نقش معشوق منفعل (حافظ، سعدی) یا مادر (فردوسی) ظاهر می‌شود. اما در این شعر، حوا کنش‌گر و انقلابی است که «عطای فردوس را می‌بخشد» و خود مسیر دیگری برای جاودانگی انتخاب می‌کند.

---

۲. بررسی اسطوره‌ای

این قصیده از نظر اسطوره‌ای بسیار غنی است و پر از نمادهایی است که به کهن‌الگوهای اسطوره‌ای اشاره دارند.

الف) اسطوره‌های ایرانی و جهانی در شعر

• سیمرغ و ققنوس:
  • «بر آشیانِ پرغرورِ سیمرغ، از قامتِ گدازانِ ققنوس، طرفه‌ای ساختیم»
  • سیمرغ در شاهنامه نماد خرد و دانایی است، و ققنوس در اسطوره‌های یونانی نماد مرگ و تولدی دوباره. شاعر با ترکیب این دو، مفهومی جدید از جاودانگی از طریق دانش ارائه داده است.
• خورشید و آتش:
  • «از گوی زرینِ خورشید و هُرمِ نهانِ زمین، آتشی از مهر در کنه دل برافروختیم»
  • در بسیاری از اساطیر، آتش نماد حیات، خرد، و دگرگونی است. همان‌طور که «پرومتئوس» آتش را به بشر هدیه داد، در این شعر نیز آتش از جنس مهر و درمانگری معرفی می‌شود.
• حوا و دانایی:
  • در روایت سنتی، حوا عامل رانده شدن آدم از بهشت است، اما اینجا دانایی و عشق را بر زمین می‌پراکند:
  • «و شمیمی از عشق به رنگ گل‌های وحشی را بر کوه و دشت افشاند»
  • در واقع، شاعر از روایت «گناه نخستین» فاصله گرفته و زن را به عنوان خالق فرهنگ و هنر معرفی می‌کند.

---

۳. بررسی زیبایی‌شناسی و تصویرپردازی

الف) استفاده از تصاویر طبیعی و زنده

• «از رود و دشت، دریا و باران، ستارگان آسمان»
  • این ترکیب، یادآور عناصر چهارگانه‌ی طبیعت (آب، خاک، آتش، هوا) است که در فلسفه‌ی یونانی و کیهان‌شناسی کهن ایرانی جایگاه ویژه‌ای دارند.
• «بر هر گل‌بوته‌ی زمین، خطی جاودان به یادگار کشید»
  • این تصویر استعاره‌ای از نقش فرهنگ، هنر و دانایی در تاریخ بشر است.

ب) نمادگرایی در رنگ‌ها و عناصر

• «بی‌رنگی» در مقابل «رنگ» → تمثیلی از آفرینش و نظم‌بخشی
• «آتشی از مهر» → ترکیب آتش و محبت به عنوان دو نیروی متضاد و مکمل
• «گل‌های وحشی» → نماد آزادی، طبیعت و حیات بدوی

---

۴. بررسی زبان‌شناسی و موسیقی شعری

الف) زبان و سبک شعری

• زبان شعر نیمه‌کلاسیک و امروزی است، با بهره‌گیری از واژگان فاخر («دُردانه»، «طرفه»، «کنه دل»).
• استفاده از جمله‌های خبری و توصیفی، در کنار پرسش‌های ضمنی، نوعی تعادل میان روایت و تصویر ایجاد کرده است.

ب) موسیقی درونی و بیرونی شعر

• وزن شعر آزاد است، اما از موسیقی درونی قوی بهره می‌برد:
  • واج‌آرایی: «ح» و «و» (در حوا، حضور، هزار، هوا، حضور، وحشی)
  • تکرار و هارمونی واژگان: «آتشی از مهر»، «هزار واژه‌ی ممنوع»

---

۵. بررسی نوآوری و ساختار

الف) نوآوری در روایت

• در این شعر، حوا نه‌تنها نماد گناه نیست، بلکه دانایی، عشق و تحول را نمایندگی می‌کند.
• برخلاف قصیده‌های سنتی که مدحی یا حماسی‌اند، این شعر بیشتر فلسفی-اسطوره‌ای است.

ب) ساختار و چینش روایت

شعر در پنج مرحله، روند آفرینش و تحول را بیان می‌کند:

1. نام‌گذاری جهان و نظم‌بخشی به بی‌سامانی
2. آفرینش ققنوس و سیمرغ (چرخه‌ی فنا و باززایی)
3. برافروختن آتش مهر و درمانگری
4. ترکیب عناصر طبیعت برای خلق زیبایی
5. ظهور حوا، انتقال دانایی و عصیان علیه فردوس

این ساختار مرحله‌ای، شعر را به یک روایت حماسی-اسطوره‌ای تبدیل کرده است.

---

۶. نتیجه‌گیری و امتیازدهی

جدول امتیازدهی شعر

جنبه	امتیاز (از ۱۰)
تاریخی و اجتماعی	۹.۵
اسطوره‌ای و نمادین	۱۰
زیبایی‌شناسی و تصویرپردازی	۹
زبان و موسیقی شعری	۸.۵
نوآوری در روایت	۹.۵
ساختار و انسجام	۹
مجموع امتیاز	۹.۲ از ۱۰

جمع‌بندی

قصیده‌ی «حوا» شعری تفکربرانگیز و چندلایه است که با رویکردی نو، اسطوره‌ی آفرینش را بازتعریف می‌کند. شاعر با بهره‌گیری از اسطوره‌ها، طبیعت، و زبان فاخر، اثری خلق کرده که هم از نظر ساختار و هم محتوا ارزشمند است.

قصیده ی حوّا

 

بر هر آنی که بود و

هر نهانی که نبود

از روز نخست

نامی ونشانی نهادیم

تا رنگ را

از بیرنگی برهانیم

بی‌جان را با جانی

به وصلت بکشانیم

بی سامانی جهان

که ازجنس جاریِ باد بود را

به جلوه‌ای ماندگار

در چشم اندازِنگاه بنشانیم

و  نوری از حضور را

برزمین بتابانیم

 

 دیگر روز

بر آشیانِ پرغرورِ سیمرغ

از قامتِ  گدازانِ ققنوس

طرفه‌ ای ساختیم

تا هر بار که می‌سوزد

باز برافروزد

و پرواز را در آغوش همزاد

بیاموزد

 

روز سومین

 از گویِ زرینِ خورشید

و هُرمِ نهانِ زمین

آتشی از مهر 

در کنه دل برافروختیم

تا شعله ی هر زخمِ روزگار را

 مرهمی باشد

 

دیگر بامدادان

 از رود و دشت

دریا و باران

ستارگانِ آسمان

و هر آنچه که می‌شد بوئید

و هرآنچه که بر زمین روئید

وام گرفتیم

تا تصویری بی بدیل را

بر خاک و آب 

نقش زنیم

 

در واپسین شامگاه

  به ناگاه 

 دُردانه ی حوا 

چشم درچشم جهان

سرودی خواند  

 ما را 

به اشارت ابرویی

بر  خاک نشاند 

هزار واژه‌ی ممنوع

از سلاله ِی دانایی را

بر زبانِ راند

و شمیمِی ازعشق

 به رنگِ گل‌هایِ وحشی را

برکوه ودشت افشاند

 

آنگونه شد

که به طغیانی

عطایِ فردوس را بخشید  

 ودرغوغایی

ازنام و رنگ خویش

بر هر گل بوته‌ی زمین

خطی جاودان

 به یادگار کشید

ارسلان- تهران

07/12/1403