نوازشِ سپیدِ ابر

…زلالِ کیمیایی

،آنگونه که

،نگاهِ چشمه هم

،در غمِ چشمانت

محو می‌شود؛

تا جویبارِ تب‌داری را

،لبریز سازد

که لابه‌لایِ

،گونه‌ی سبزِ برگچه

.روان است

،زایشِ نخستینِ قطره‌ی باران

از رازِ سربه‌مهرِ نگاهت بود؛

،فرودی بی‌صدا

که بهتِ آبگیر را

،درهم ریخت،

—و بی‌دریغ 

،بر خاک

،بر برگ

—و سنگ

،به یکسان بارید

،متانتِ زمینی

،آرام و سربه‌زیر

،امانت‌دارِ گندم و گیاه

،در خاموشیِ زمستان

،تا در قدمِ متبرکِ بهار

هزار خلعتِ رنگین را

.به پیشواز ببرد

،زمزمه‌ی درخشانِ آفتابی،

،از پسِ نوازشِ سپیدِ ابر،

،فروغِ نگاهت نیاز است،

،تا زلالِ بی‌کرانِ چشمه،

کالبدِ خاکِ اسیر را

،بشوید،

،و از نمِ بهاریِ باران

،شوری

،در بیداریِ سبزِ برگ

.بروید.

ارسلان - ویسبادن 

بیست‌ودوم اکتبر ۲۰۲۵