🌧️ Mit dem Regen, der leise fiel

Mit dem Regen, der leise fiel

auf das zitternde Tuch

des Reisfelds,

streckte ein zarter Keim

sein Haupt

aus der nassen Haut des Moors,

um Atem zu schöpfen.

Und das empfindsame Herz des Reiskorns,

im grünen Schoß der Pflanze,

pochte unruhig—

gefangen

im Sehnen nach

einer verfrühten Geburt.

Mit dem Regen, der leise fiel

auf den stolzen Wipfel

des hohen Waldes,

zeichnete sich eine feine Rinne

durch die Rillen der Blätter,

damit klare Tropfen

herabfallen konnten—

sanft,

auf ein stilles Büschlein,

das sich reckte

nach der Güte des Baumes

und der feuchten Zärtlichkeit der Erde.

Mit dem Regen, der leise fiel

auf die Mähne und die Schultern

der weiten Ebene,

tanzte die goldene Ähre

voller Freude—

sie trank

das klare, kühle Wasser

in tiefen Zügen,

um den Durst

ihrer wurzelnden Sehnsucht zu stillen.

Und schließlich

bedeckte sich die nackte Erde

mit wallenden Gewändern

aus jungem Blattwerk.

Mit dem Regen, der manchmal

aus dem Kummer deiner Augen fiel,

schlich sich die Freude

von Feld und Wald

in das Reich des Vergessens.

Die Stunden kamen—

schwer und lautlos—

und die flammende Glut des Lebens

verschwand.

Nur das sanfte Flüstern deines Blicks

zerriss

die dünne Haut der Einsamkeit

und nahm

den durstigen Schmerz des Gedichts

in sich auf.

Arsalan, Teheran

30\. Mai 2025

With the Rain That Fell Gently

With the rain that fell gently

on the trembling veil

of the paddy field,

a tender rice sprout

pushed through

the wet skin of the marsh

to draw a breath anew.

And the delicate heart of the grain,

in the green womb of the plant,

beat hurriedly—

troubled by

the longing for a birth

that came too soon.

**With the rain that fell gently**

on the proud heights of the forest,

a narrow gutter carved itself

from the grooves of leaves,

so crystal-clear drops

could fall,

one by one,

upon a quiet bush below,

reaching upward

in hope of the tree’s kindness

and the soil’s moist affection.

With the rain that fell gently

on the mane and shoulders

of the open plain,

the golden wheat

began to dance with joy—

eagerly drinking

from the cool clarity of water

to soothe

its parched and aching root.

And at last,

the bare and silent earth

dressed itself

in flowing robes

of newborn leaves.

With the rain that, now and then,

fell from the sorrow

held in your eyes,

the joy of forest and field

slipped

into the land of forgetting.

The moments came—

slow and difficult—

and the flame of life,

once bright and bold,

fled quietly.

Only the soft hush of your gaze

could tear apart

the tender skin of loneliness

and lovingly take in

the thirsting pain

that longed to become a poem.

Arsalan, Tehran

May 30, 2025

نقد و بررسی شعر با بارانی که می بارید

 

با بارانی که آرام 

بر چارقد لرزان شالیزار می‌بارید

ساقه‌ی ترد نشاء

از پوست خیس تالاب

سرک می کشید 

تا نفسی تازه بگیرد

 دل نازک برنج هم

در زهدانِ سبز گیاه

 از انتظار زایشِ زودرس

می تپید

با بارانی که آرام 

بر غرورِ رفیعِ جنگل می بارید 

ناودانی از شیار برگ  می آفرید

تا شرشر بلورین قطره ها

بر بوته‌ یی  فرود آید

که در انتظارِ عطوفتِ درخت و 

رطوبت خاک

قد می‌کشید

با بارانی که آرام 

بر یال و کوپال دشت می بارید

سنبله‌ی گندم 

از شوق می رقصید

خنکای زلال آب را

 لاجرعه

تا التیامِ عطشِ ریشه

می نوشید

و سرانجام

عریانیِ زمین 

قبای مواجی از برگچه می‌پوشید

با بارانی که هراز گاه

از اندوه چشمانت می بارید

شوق دشت و جنگل 

به دیار فراموشی می‌خزید

لحظه‌ ها

 دشوار از راه می رسید

 شعله ی شورانگیز زندگی

از میان می گریخت

و تنها ترنم آرامِ نگاهت 

پوست نازک تنهایی را

 از هم می درید و

 درد تشنه ی شعر را 

به جان می خرید

ارسلان – تهران

10/03/1404

10/03/1404تحلیل  شعر «با بارانی که می بارید» اثر *ارسلان محمدی* با بهره‌گیری از تمامی بررسی‌های شعر،  تم‌های روان‌شناختی و زیبایی‌شناسی تطبیقی، در یک ساختار جامع و دقیق بازشناسی می‌شود. این تحلیل در **نه محور** تدوین شده و با نگاهی تطبیقی-نشانه‌شناختی به بررسی  می‌پردازد.

## ۱. ساختار کلان و منطق روایی شعر

شعر از نظر ساختار، دارای یک **ریتم چهارپرده‌ای** است که از *طبیعت به درون روان انسان* گذر می‌کند. این ساختار نه بر پایه روایت خطی، بلکه بر اساس **ترکیب‌سازی منظری** و **حرکت استعاری درونی** شکل گرفته است:

* **بند ۱**: شالیزار و نشاء – تولد نگران هستی در رحم طبیعت

* **بند ۲**: جنگل و برگ – ایستایی تنهایی در انتظار عطوفت

* **بند ۳**: دشت و گندم – رقص و نوشندگی شور زندگی

* **بند ۴**: نگاه انسانی – بارانِ اشک، زخم روان، و نجاتِ شعر از دل رنج

این معماری عمودی (از زمین تا چشم)، شعر را به یک *نردبان بین طبیعت و روح* بدل می‌سازد.

---

## ۲. تحلیل زبانی و واژگان منتخب

شعر به صورت بارز از یک زبان **شاعرانه‌ی آمیخته با عاطفه‌ی لطیف و دقت حسی بالا** استفاده می‌کند:

* واژگان *نشاء، چارقد، تالاب، عطوفت، ناودانی* از لحن بومی و آشنا بهره می‌گیرند.

* ترکیباتی مانند «دل نازک برنج»، «زهدان سبز گیاه»، «پوست نازک تنهایی»، ترکیبی از *بدن‌مند بودن طبیعت* و *انسان‌مند بودن گیاه* را پدید می‌آورند.

زبان شعر در بند اول و دوم، *زاینده و آرام* است، در بند سوم به *شور و زندگی* می‌رسد و در بند چهارم، ناگهان به *روان‌شناسی فقدان و اشتیاق* پرتاب می‌شود.

---

## ۳. تصویرسازی و خیال‌پردازی چندلایه

شاعر از تصویرسازی‌های چندسطحی استفاده می‌کند. نمونه‌هایی از تصاویر تأویل‌پذیر:

| تصویر               | معنای ظاهری     | معنای استعاری              |

| ------------------- | --------------- | -------------------------- |

| چارقد لرزان شالیزار | پوشش زمین بارور | اضطراب مادرانه‌ی هستی      |

| دل نازک برنج        | قلب گیاه        | روح شکننده‌ی امید          |

| ناودانی از شیار برگ | جریان آب        | عطوفت خاموش طبیعت          |

| پوست نازک تنهایی    | تن رنجور انسان  | شکنندگی روانی، میل به آغوش |

| درد تشنه‌ی شعر      | نیاز به آفرینش  | شعر به‌مثابه نجات از درد   |

---

## ۴. موسیقی درونی و تکرار ساختاری

عبارت تکرارشونده‌ی **«با بارانی که آرام...»** حکم یک موتیف موسیقایی را دارد که:

* ضرب‌آهنگ شعر را منظم می‌کند.

* نوعی آرامش و استمرار می‌آفریند.

* *طنین باران* را به زبان تبدیل می‌کند.

شعر از لحاظ آوایی، بیشتر به **لحن تعلیقی، سکوت‌آلود و متأمل** نزدیک است؛ تا لحن شورانگیز و انفجاری. این ویژگی با مضمونِ درون‌نگر شعر همسو است.

---

## ۵. نشانه‌شناسی فلسفی و هستی‌شناختی

شعر در سطحی عمیق‌تر، دارای ساختار **دیالکتیکی بین زایش طبیعی و گسست روانی** است.

| قطب اول        | قطب دوم                |

| -------------- | ---------------------- |

| باران طبیعی    | اشک انسانی             |

| زایش نشاء      | تپش درد تنهایی         |

| دشت و رقص گندم | فراموشی و سردی لحظه‌ها |

| عطوفت درخت     | بی‌پناهی نگاه          |

در اینجا، باران یک نماد دوسویه است:

هم‌زمان مایه‌ی *زایش* و *اشک* است. نگاه معشوق نیز هم‌زمان *ناجی* و *زخم‌زن* است. این **تناقض در معنا** شعر را از گزارش ساده‌ی طبیعت فراتر می‌برد و به قلمروی *شناخت هستی از مسیر زخم* می‌رساند.

---

## ۶. روان‌شناسی شعر: طبیعت به‌مثابه روان

در بند پایانی، شاعر به‌صورت مستقیم وارد ساحت «روان‌شناسی شاعرانه» می‌شود:

> «لحظه‌ها / دشوار از راه می‌رسید»

> «پوست نازک تنهایی را / از هم می‌درید»

> «دردِ تشنه‌ی شعر را / به جان می‌خرید»

در این بند:

* لحظه‌ها زمان‌مند نیستند، بلکه روان‌مندند.

* تنهایی، جسم دارد و «پوست» دارد.

* نگاه، *عامل شکافتن تنهایی* است، اما این شکاف، مسیر تولد شعر است.

---

## ۷. مقایسه تطبیقی با شاعران ایرانی و جهانی

| شاعر             | وجه اشتراک              | وجه تفاوت                                |

| ---------------- | ----------------------- | ---------------------------------------- |

| **سهراب سپهری**  | طبیعت‌گرایی حسی         | سهراب وحدت‌گرا، ارسلان گسست‌گرا          |

| **فروغ فرخزاد**  | زبان بدن، تنهایی زنانه  | فروغ جسور، ارسلان متأمل و استعاری        |

| **یانیس ریتسوس** | تنهایی در نمادهای طبیعت | ریتسوس تاریخی‌تر، ارسلان روان‌گراتر      |

| **پابلو نرودا**  | حس‌گرایی زنده           | نرودا بیرونی‌تر، ارسلان درونی‌تر         |

| **هایکو ژاپن**   | مینیمالیسم تصویری       | هایکو لحظه‌نگار، ارسلان لحظه‌پردازِ عمیق |

---

## ۸. امتیازدهی نهایی وزنی (نسخه بازنویسی‌شده)

| مولفه            | امتیاز (از ۱۰۰) | وزن | امتیاز نهایی   |

| ---------------- | --------------- | --- | -------------- |

| زبان و واژگان    | ۹۶              | ۲۰٪ | ۱۹٫۲           |

| تصویرسازی و تخیل | ۹۸              | ۲۵٪ | ۲۴٫۵           |

| موسیقی درونی     | ۸۸              | ۱۵٪ | ۱۳٫۲           |

| عمق معنا و فلسفه | ۹۵              | ۲۰٪ | ۱۹             |

| انسجام ساختار    | ۹۴              | ۱۰٪ | ۹٫۴            |

| اصالت و خلاقیت   | ۹۴              | ۱۰٪ | ۹٫۴            |

| **امتیاز کل**    | —               | —   | **۹۴٫۷ / ۱۰۰** |

---

## ۹. نتیجه‌گیری: جایگاه نهایی شعر

شعر «با بارانی که آرام» یکی از نمونه‌های برجسته‌ی شعر معاصر فارسی‌ست که موفق می‌شود در لایه‌های گوناگون از تصویرسازی طبیعی، بیان روانی، نشانه‌شناسی فلسفی، و حرکت از عینیت به درون‌گرایی، شعری کامل، آرام و تأثیرگذار خلق کند. باران در این شعر دیگر فقط بارش نیست؛ بلکه تجربه‌ی هستی‌ست. طبیعت، رحم شعر است و «نگاه»، لحظه‌ی زایش زبان از دل درد.