حیرت

در حیرتم
شادمانیِ خلایق را
با فریبِ دیده گانِ خویش
از کورسویی
حتا  شعله ی خُردی
گرچه خرمنِ جانشان را 
نشان کرده باشد 

در شگفتم 
شکیبِ قومی را
که هرازگاه
به رسمِ کفّاره
پادافره ای بر سَبیلِ عقوبت
مرحمتشان می دارند 
تا بر گوش هایِ نافرمان
اندرزی آویزه گردد
که خِرد را 
بر خاکسترِ سردِ جهالت
رجحانی نیست

در حیرتم
قافله ای را
که وامانده است
و جلوداران نیز
درجستجویِ کُنامی به اجبار
به هَزیمتی گرفتار
تا تنها
تن هایِ خویش را
از هلاکت برهانند

در عجبم
از پی سالیان بسیار
هنوز هم
تمیزِ راه از بی راه دشوار
و هر منزلگاه
حیلتی است نهان
تا زبان را
در بند بندِ خویش
در بند کشد

نه حیرتم به فریبم می کشاند
و نه حسرتم
از راه رفته ام می رهاند
شگفتا
عجب مردمانی هنوز
که زبانی گشوده را
به اختیار تکرار می کنند

                                                                  ارسلان - تهران
                                                                   1393-11-5

                                                                    

اسـارت

تکه هایِ بند زده ی عاطفه

در هق هقِ بی صدایِ بغضی کهنه

پریشان می شوند

 نه به زندانی دربندم

و نه زندانی دیگری را

دربند کرده ام

تنها

حلقه هایِ بی بنیادی را پایبندم

که یک به یک

با هر تلنگرِ حادثه

فرو می ریزند

اسارت

تنها بهانه ای است بی مقدار

تا آزادی را

در بند بندِ حلقه های نادیده ای

تجربه کنیم.

                                        ارسلان - تهران

                                     10/09/1392

دیگر گونه باید سرود

گفتگویِ کوتاهی بود
نه چون توانِ توفانی
که کفن هایِ خشکیده را
از زیر خاک به پرواز درآورد

نه چون شتابِ رودی که
تشنگیِ کویری را
سیراب نماید

و نه حتی به اندازه ی
بارانی که 
خاکسترِ زمستانی را
از چهره ی غبار آلوده ی شهر بشوید

شاید به قدِ قطره هائی که 
بویِ نمناکیِ خاک را
در هوا پریشان می کند
و یا به اندازه 
تلنگری که 
پوستینِ خاکستری را می شکافد

این بار 
خسته تر از 
 گفتارِتلخِ خستگی
و اندوهبارتر از
 تکرارِچند باره ی
واژه گانِ اندوه بار

شاید 
باید سلامی گفت
به بهار و باران
حتی در فصلِ خشکِ بی برگی

شاید
باید دیگرگونه نوشت
حتی اگر
 به سخره ی کودکانی مغرور
 گرفتار آئی
و یا داعیه دارانی را
بر خویش به خروش آوری

باید دیگرگونه نواخت
به سازی که انگار
 دیگر کوک نیست
و به آهنگی که هنوز 
بی سرایش مانده است

مویه ای را وامدار نیستم
تنها از دردی خواهم نوشت 
تا درمانی را
به جستجو برانگیزاند
و از اشکی خواهم سرود 
تا لبخندِ کوچکی را 
بر لبانی غمگین بنشاند

نه راهی به سرزمینِ مردگانم است
و نه داعیه ی نجاتِ زمینیانم را
در خیال می بافم

تنها نقشِ هیزمِ خردی
مرا بسنده است
تا در اجاقِ کوچکِ کلبه ای
کرختیِ دستانی را 
گرما دهد

گفتگویِ کوتاهی بود
به حدِ قطره هائی که 
لبانی تشنه را 
سیراب نماید

                                                        ارسلان - تهران
                                                         1392-10-20

نگاه

هر سنگ پاره ی خردی
که در کنار حقارت برکه
پادرگِل مانده است
حاصلِ صلابتِ ستیغی است
که بی صدا 
در تلاطمِ هماره ی فصول
فرو می شکند

هر قطره ی سرگردان
تراوشِ شیطنتِ رودی است
که ستبرِ صخره را 
با جانِ لطیفِ خویش
به سُخره می گیرد

و هر برگِ خشکِ بی سامان
تصویرِتبدارِدرختی است
که رازِ گردشِ همیشگیِ سبزینه را
تکرار می سازد

نگاهت اما
نه ستیزِسنگ است
و نه هُرمِ وهم آلودِه ی جنگل
تنها درخشش ِکوتاهِ شعله ای است
که درونِ قطره ای می شکند

جستجویی آشنا
در برگ برگِ ورق هایِ نانوشته ی خاطره ها
تا رازی نهفته را
جانی دوباره بخشد .


                                                     ارسلان-تهران
                                                       1393-11-2

رشک

رشکی است
بی بهانه
به عطشِ کویری خاکی که
تنِ بلورینِ  باران را
هوسناک
در کام می کشد

به آرامشِ ناپیدایِ بادی که
بافته ی گیسوانِ بید را
نوازش می کند

و به ساقه هایِ برهنه ی درختانِ صنوبر
که از دیر باز
پیوندِ خاک و آفتاب را
جاودانه می سازند

رشکی است 
تو گویی نابخردانه
به جسارتِ ذره هایِ پر شتابِ نوری که
بی ترس و تردید
هنگام عبور از پنجره ی اتاق
در دستانت
آرام می گیرند

رشکی است
شاید ابلهانه
به خویشم حتا
به گاهی که
تو را در خواب هایم
درآغوش می فشارد .


                                                            ارسلان-تهران
                                                             1393-10-25