زمزمه ای با باران

باران را زمزمه کن

تا ذات زلال چشمه

در چشم انداز‌کویری دشت

جانی گیرد

باران را زمزمه کن

تاگمشده ی سبز سنبله

از بوی کشتزار

نشانی گیرد

باران  را زمزمه کن

تا سر. سربه مهر جهان

از نهان بی تاب جوانه

عریانی پذیرد

ابری که نبارد

وهم سپیدی است

که با رقص بالهایش

عطش زمین را 

می فریبد و

نهالی که به بار ننشیند

سایه سترونی است

که ساق های خسته را

در خواب می برد

باران را 

زمزمه کن

ارسلان - تهران

هفتم شهریور نود و هشت

نانوشته

 سخن از یکسانیِ انسان بود و

     دستانی  که 

     بسته می مانْد

     سخن ازشِکوه هایی که

     تن را 

   از بندِ نان نمی رهانْد  

     سخن از بسیاریِ سخن ها بود و

     تلخیِ تبسمی که 

     بر لب می نشانْد

   

     ایام 

     شَرَنگی در کام

     و گذرِ زمان

     گریزِ رهزنی که

     دُردِ زنگار گرفته ی جان را

     به یغما 

     می ستانْد

    شب 

    درسیاهی ِچشمانی آب می شد

    که دیری است

    تن پوشِ نجابت را

    بر سَردَرِ بازار

    آویز کرده بود و

    سوزِ صدایی که

    در حال و هوایِ آشفته ی روزگار

    قفلِ دلی را 

    نمی گشود

    روز 

    در خون وجنون 

    بی تاب می نمود و

    شمعدانیِ میدانِ شهر

    از هجومِ گَزمِگان

    بی ناله ای 

    می سوخت

    در هنگامه ای چنین

    که آن یگانه هم

    بیگانه ات  پندارد

    از سرنوشت 

    چه می توان نوشت

    که نه اکسیری را در نهان

    ونه نوشدارویی 

    که جان را

    از گزندِ خویش 

    در امان دارد

  ! حاشا

    که بر سیاقِ رفتگان برانم

    یا  بر زورقی بی بنیان

    ره توشه  را

    از تند بادِ حادثه

    بِرَهانم

    کُنجی می جویم 

    بی گمان

    تا دیگرگونه وار

    اینبار

    همه ی نا نوشتنی ها را

    از زلالی چشمانت

    بخوانم

                               ارسلان-تهران

                           دهم مرداد نود و هشت