ترجمه کردی شعر " بهار بی تو"

 

ترجمه دوم

گوتت کە باخ

هەم دوبارە دەشکوفێتەوە

پەڵکەزێڕینەی شکوفە

لە ناۆ لقەدارەکانا

هێلانە دادەمەرزێنێ

 

چریکەی سپی شنەبا

لە گەروی وەکوو گوڵی بەربەیان

سفرەی ڕوژی

لە بان شینایی ئاسمانا دادەخات

تا گڕپەی خۆرەتاو

لەگەڵ نیگای بێتاوی باخەوانا

تێکەڵ ببێ

 

گوتت کە هەوای بەهار

لە تەنشتی دەشت

ڕەشماڵی دامەزراندوە

سوزی شەوانەی زستان

لەیەک پچڕاوە

قەناری پەشێو

لە بان شاخی ئەرخەوان

بە تەمای جووتەکەی دانیشتووە

تا لەشی ناسکی لەیلوپەڕ

لە با دا

بێ باک

بە هەڵپەڕکی دەستپێبکا

 

گوتت کە بێدەنگی

پڕاوپڕ لە هاوار و بانگەوازە

چیرۆکی ڕەنگاوڕەنگی ئازادی

هێشتا لە یادە

باڵای بێ قەراری پێنووس

لەگەڵ سەرشێتی وشەکان

لە کەمەنی بەند ئازادە

 تا بۆنی هەمیشە بەهار

هەستی جوانی شین بوونی

 هەم دووبارە

هەڵخڕێنی

 

مخابن کە بە نەبوونت

پەروای بێ هاوتای شک و گومان

لەگەڵ سەودای دڵ بە شەڕدێت

و چۆڵی و خەڵوەتی ماڵ

تەنیا

تاڵی تەنیایی

لە نێو گیانا دەڕێژی.

 

هۆنەر: ئەرسەلان موحەممەدی

وەر گێڕ: فەرید عەلاقەبەندان

١٤ گوڵان ١٤٠٣

خالیِ تنهایی

 

برگی که بر بازوانِ عریانِ ارغوان روئید

تنها نبود

همنشینِ شکوفه‌ای شد

که با بالِ سپیدِ پرنده

نردِ عشق می‌باخت

 

جانِ روانِ رود

هرگز تنها نبود

بر دامانِ پرچینِ دره می‌لغزید

تا تنِ بی‌تاب را

با تشنگیِ دشت آرام سازد

 

قطره بارانی که بر زمین ریخت هم

تنها نبود

ریشه درابری داشت

که درعمقِ نگاهت

جا خوش کرده بود.

 

خالی خانه اما

بغض را درگلو می‌نشاند

و تصویرحضورت را

تنها

بر پرده‌ی خیال

به نقاشی می‌کشاند.

 

ارسلان-تهران

31/02/1403

سکوت کوهستان

 در سکوتِ سنگینِ کوهستان

که هلالِ نازکدلِ ماه

از هراس

به کنجِ ابری

خزیده بود

و قله ی پرغرورهم

شبکلاهِ سفیدِ عافیت را

بر سرنهاده بود

زیگزاگِ خلوتِ راه

در تاریکی

خفته بود و

پژواکِ خروشان رود

وهمی از تنوره ی دیوان را

بر نگاهِ دلواپسِ راهوار

می گشود

 

نور کم سویِ فانوس

حادثه را

به انتظار نماند

 

خروسی به ناگاه

بر بام خواند

و طنینِ شیوَن

کهنسالگیِ سکوتِ خانه را

به زیر کشاند

چشمِ غمگینِ ماه بود تنها

که قطره ی تلخی را

در چشمه ی بارانی ابر چکاند

 

ارسلان – تهران

بیست وهشتم اردیبهشت 1403

 

 

 

در یاد می ماند

 

در یادَت مانده است؟

از لطافت لبخندی می‌گفتی

که در نهانِ رنگینِ گلِ سرخ

جوانه کرده بود.

 

در یادَت مانده است؟

از شورِ صدایی می‌نوشتی

که با ترنم بلورینِ باران

در دل لانه کرده بود.

 

در یادَت مانده است؟

از سَرمستیِ حِسی می‌سُرودی

که در سرتاسرِ سطورِ پنهانِ شعر

خانه کرده بود.

 

اینبار

با آتشفشانِ خشمی خُروشیدی

که سینه را شکافت

و جلودارِ کاروانی شد

که دست از جان شست

تا تقدیرِ دیگر گونه‌ای

بر جَبینِ پُر چینِ زمین

نقش ببندد

 

از توفانِ نابکاری به گریه نشستی

که با تنِ زخمیِ جنگل

چه‌ها کرد

در روزگاری که

هَرز گیاهانِ گستاخ

بر شاخه‌ی شکسته‌ی سپیدار

بی‌مهابا روئیدند

 

سخن از تخاصُمِ نابرابرِ

خنجر و باور است

از سوزش زخم‌هایِ هزار باره‌ای که

لابلایِ سالیانِ گلگونِ این دیار

نعره کشیدند

 

سخن از دردی است

میان دیوارِ بلندِ تنهائی

بی‌گمان

در یاد هم می‌ماند

هنگامی که صنوبر

هنوز ترانه می‌خواند.

 

ارسلان- تهران

15/02/1403

 

شتێ بێژە ( ترجمه کردی "چیزی بگو" )

( با تضمینی از شعر شاملو)

پێش ئەوەی
لە فرمێسک دا نوقم ببم
شتێ بێژە

شتێ لە دوای زەم هە ریری بێدەنگی
ئەوکاتەی کە لە قەراخی دەلاقە
سێبەری ساردی تەنیایی
لە چووارچێوەی چوڵی دیواخان
هەست دەکەی

شتێ بێژە
بە ڕەنگی هەم هەمەی کوڵانە باخی یادەکان
ئەوکاتەی کە
چوڵایی ماندووی خەیاڵیش بێ دەنگ
خەو داێدەگرێ
یا لە جنسی
ئاژاوەی نیگای ڕێبوارئ کە
لە بەرفراوانی لێڵی شەقام
هەر بەربەێان
ون دەبێ

شتێ بێژە
لە پاپۆڕەی زێڕینێ کە
بە سەر سەریاڵی بێ سنوری ئارەزوو
هەڵدەفڕی
لە ئاسمانێکا دەخولێتەوە
کە لەگەڵ ڕەنگدانەکانی هەمووی خەونەکانا
بەسەردەریا دەباری
و لەگەڵ شەپولی هەمیشەیی باهۆەکانتا
سستی لەشی
لە ئامێز دەگرت

پیش ئەوەی
لە ئەسرینا بخنکێم
بە قەبارەی
نیازی کاشیفانی بێباکی جیهان
لە وەسوەسەی ڕازێ کە
لە دڵا حەشارت داوە
شتێ بێژە

هۆنەر :ئەرسەلان مۆحەممەدی
وەرگێڕ: فەرید عەلاقەبەندان
سنە: ١٥ بەفرانباری ١٤٠٢