Die Seele eines Liebenden

 

Aus jener zeitlosen Leere,
Als niemand, nichts,
Durch Befehl oder Wille,
Oder aus dem verborgenen Funken der Ewigkeit,
Die Welt ins Sein rief,
Aus dem Nichts ins Dasein,
Oder aus dem ewigen Sein
In die endlose Unendlichkeit riss.

Viele kamen,
Viele gingen,
Sie füllten Paläste mit Gold,
Und Kerkermauern mit Leid.
Sie belohnten jeden Gehorsam,
Und ketteten jede Melodie.
Sie brannten Zeichen der Folter in die Haut,
Zerschlugen Schultern unter Peitschenhieben,
Bis schließlich
Namen mit Schande
Im Staub des Vergessens versanken.

Von der ersten Morgendämmerung
Bis in dieses endlose Jetzt,
Was blieb,
War die Hand, die Farhads Stirn mit der Axt schlug,
Das Schicksal, das den wahnsinnigen Scheich San’an,
Den Prediger der Tugend,
In die verbotene Einsamkeit der Liebe zog.
Was blieb,
War Leili, versunken in Staub,
Und Rabia, ertrunken in Blut.

Es war der Atem eben jenes Feuers,
Das aus den Lippen des Geheimniswahrers stieg,
Den Ozean der Verse entzündete.
Es klagte durch die Flöte Rumis,
Erhob sich aus Khayyams stummer Schale,
Und tobte mit einem Aufschrei gegen den Himmel.

Ein bitterer Geschmack alten Weins,
Der seit Anbeginn
In den Adern des Seins brodelte,
Der der Welt Farbe verlieh,
Und mit dem Blut der Liebenden
Einen Schrei der Leidenschaft
Gegen das Heer der Trauer schleuderte.

Kein Befehl war ergangen,
Keine Sage wurde von Mund zu Mund getragen,
Nur eine flüchtige Offenbarung,
Und so geschah es—

Die Liebe erschien,
Und setzte die ganze Welt in Flammen.

Arsalan – Teheran
18. Esfand 1403

The Soul of a Lover

 

From that timeless abyss,
When no one, no thing,
By decree or by command,
Or from the depths of an eternal spark,
Unfurled the veil of existence,
Drawing the world forth from nothingness,
Or severing the eternal from its boundless course.

Many have come,
Many have gone,
Filling halls with gold,
And prisons with sorrow.
They adorned the obedient,
And bound every melody in chains.
Scars of torment marked fragile bodies,
Shoulders broke under the weight of whips,
Until at last,
Names were buried in nameless dust,
Wrapped in shame, lost to oblivion.

From the first dawn,
To this endless now,
What endured,
Was the hand that struck Farhad’s brow,
The fate that led the mad Sheikh San’an,
Preacher of virtue,
To the solitude of love’s heresy.
What remained,
Was Leili sinking into dust,
And Rabia drowning in blood.

It was the breath of that same fire,
That rose from the lips of the Keeper of Secrets,
Setting the ocean of poetry ablaze.
It wailed through the reed-flute of Rumi,
Echoed in the silent goblet of Khayyam,
And stormed the heavens with a cry of defiance.

A bitter taste of ancient wine,
Bubbling in the veins of creation,
Coloring the world with life,
And with the blood of lovers,
Unleashing a battle cry
Against the tyranny of grief.

No decree was sent,
No legend whispered from tongue to tongue,
Only a chance revelation,
And so it came to pass—

Love emerged,
And set the whole world on fire.

Arsalan – Tehran
18th Esfand, 1403

جانِ عاشق

  

    از آن بی زمانی که

    کسی یا چیزی

    به اذن یا فرمان

    و یا از نهان ذره ای جاودان

    جهان را به تجلی

    از نیست به هست

    و یا از همیشگیِ هست

    به بی انتهایی گسست کشاند

 

    بسیار آمدند و

    بسیار رفتند

    سراها سرریز از گنج و

    محبس ها مالامال از رنج برافراشتند

    هر مجیزی را صله  بخشیدند و

    هر نغمه ای را به زنجیر بستند

    داغ و درفش  بر تن ها  نشاندند و

   شانه ها را به تازیانه شکستند

    تا سرانجام

   نام را با ننگ 

   به خاک گمنامی سپردند

  

 

  از بامدادِ نخست

  تا کنونِ بی پایان

  آنی که در یاد ماند و

   برفرقِ فرهاد 

   تیشه ای نشاند 

  شیخ شوریده ی صنعان را 

  که  به نهی از منکر

  حکم می راند،

  به خلوتِ ترسایی کشاند و

  لیلی را  در خاک و

  رابعه را در خون غلطاند   

  

از زبانه ی همان آتشی بود

   که ازنفسِ لسان الغیب

   بر دریای غزل دمید

   در نیستان 

   با نی نوایِ مولانا

   نالید

   و از خمِ خموشِ خیام

   به خروشی برافلاک شورید

 

   طعم گس شرابی بود

   که از ازل

   در جانِ جوانه می جوشید 

   رنگ  زندگی بر جهان می بخشید و

   با خون عاشقان

  غریوی ازسرِغیرت 

   برلشکرغم می کشید

    نه از کسی و یا چیزی

   نشان از فرمانی رسید

   و نه واگویه ی افسانه ای 

   که از دهانی به دهانی دیگر

   چرخید

   حاصلِ تفالی بود و

   بدانجا کشید که :

   عشق پیدا شد و

   آتش  

    به همه عالم زد

 

 

    ارسلان- تهران

   هجدهم اسفند 1403

Was ist aus uns geworden?

 

Mit den rollenden Perlen der Ghazal
verliebten wir uns.
Zu den mystischen Melodien der Mathnawi
tanzten wir in ekstatischer Trance.

Durch den Golestan,
mit einem vertrauten Gefährten,
blätterten wir Seite um Seite,
und in den ätherischen Windungen von Saebs Worten
standen wir staunend,
und bissen uns vor Bewunderung auf die Finger.

Es war unvorstellbar,
dass wir hierher gelangt sind.

Im Gefängnis der Nay,
weinten wir mit Masoud Sa’d.
Auf der zerbrochenen Terrasse von Madain,
schlossen wir uns den Klagen von Khaghani an.

Mit Herz und Seele
hüteten wir die Blüten des Bustan,
und doch sahen wir mit eigenen Augen
die Unfruchtbarkeit der Karawane der Zeit.

Was ist aus uns geworden,
dass wir hier angekommen sind?

Die Geschichten der Helden von Sistan
verschwanden von den Lippen des Weisen.
„Kaweh“ wurde nur ein Name,
widerhallend auf dem Marktplatz der Kupferschmiede und Stahlhändler.
„Arash“ saß untätig in seiner Kammer
und fertigte Talismane gegen den bösen Blick.
Und „Sohrab“, unter dem Schatten eines Dolches,
verlor sein Leben in der Stille der Nacht.

Was wurde uns genommen,
dass wir an diesem Punkt stehen?

Kein Chosrau blieb,
noch ein Kay Chosrau.
Keine Leila, keine Zuleikha,
keine Spur von Scheherazades Märchen.

Keine Harmonie, kein verwandter Schmerz,
und in der Last der alten Weisheiten,
kein Echo von Worten,
kein Klang einer Stimme.

Was ist aus uns geworden,
dass wir hier angekommen sind?

Zwischen den Trümmern der Erinnerungen
suchte ich nach dir.
Den Anfang jeder Schrift
öffnete ich mit einem Gedicht in deinem Namen.

Die Stadt
war von Trauer erfüllt,
und das Einzige, das von meinen Worten blieb,
war eine Klagelied,
das ich in deiner Erinnerung sang.

Wie schwer war der Weg,
der uns bis hierher führte.

Arsalan – Teheran
13. März 2025

What Became of Us?

 

With rolling pearls of verse,
We fell in love.
To the mystic melodies of the Mathnawi,
We swayed in ecstatic dance.

Through the Golestan,
With a kindred soul,
We turned each page,
And in the ethereal twists of Saeb’s words,
We stood in wonder,
Biting our fingers in awe.

It was beyond belief
That we had come this far.

In the prison of the Nay,
We wept with Masoud Sa’d.
Upon the broken terrace of Madain,
We joined the laments of Khaghani.

With heart and soul,
We guarded the blossoms of the Bustan,
Yet we saw, with our own eyes,
The barrenness of time’s caravan.

What became of us
That we have arrived here?

The tales of Sistan’s warriors
Slipped from the lips of the sage.
“Kaaveh” became but a name,
Echoing in the marketplace of brass and steel.
“Arash” sat idle in his chamber,
Weaving charms against the evil eye.
And “Sohrab,” beneath the shadow of a dagger,
Lost his life in the silence of the night.

What was taken from us
That we have come to this?

No Khosrow remained,
Nor any Kay Khosrow.
No Layla, no Zuleikha,
Not a trace of Scheherazade’s tales.

No harmony, no kindred souls,
And in the burden of ancient wisdom,
No lingering whispers,
No resounding words.

What became of us
That we have arrived here?

Amidst the ruins of memories,
I sought you.
At the dawn of each book,
I inscribed a poem in your name.

The city
Was drowning in sorrow,
And all that remained of my words
Was but an elegy,
Sung in your memory.

How bitter the road has been,
To have brought us here.

Arsalan – Tehran
March 13, 2025

بر ما چه گذشت؟

 با دانه هایِ غلطانِ غزل

عاشق می شدیم

از نوایِ عارفانه‌ی مثنوی

به سماعی مستانه

می رقصیدیم

در گلستان 

با یارِعیار

ورق به ورق می چرخیدیم

و از پیچ و تابِ اثیریِ صائب

حیران، انگشت می گزیدیم

در باور نمی گنجید

که به اینجا رسیده‌ایم

در بندِ "نای"

با مسعود سعد گریستیم

بر ایوانِ شکسته‌ی مدائن

به ناله‌ هایِ خاقانی پیوستیم

 بوستان را 

از دل و جان پاییدیم

اما

بی حاصلیِ قافله‌ی عمر را

به چشم دیدیم

بر ما چه گذشت

که به اینجا رسیده‌ایم

نَقلِ یلانِ سیستان

از زبانِ مرشد افتاد

"کاوه" نامی شد

در بازار مسگران و فولاد

"آرش" در کُنجِ خانه

چشم زخم می ساخت

و "سهراب" با هجومِ شبانه‌ی دشنه ای

زندگی را باخت

بر ما چه رفته است

که به اینجا رسیده ایم

نه خسروی ماند و

نه کیخسروی

نه لیلی، نه زلیخا

و نه از شهرزاد قصه ها اثری

نه همنوایی و نه درد آشنایی

و نه از کوله بارِ کهن

رّدِ سخن یا صدایی 

بر ما چه گذشت 

که به اینجا رسیده ایم

لابلای خاطرات 

در جستجویت بودم

سرآغازِ هر دفتر را

با شعری به یادت گشودم

شهر 

سرشار از اندوه بود و 

حاصلِ کلام

تنها غمنامه ای شد

که در یادت سرودم

بر ما چه سخت گذشت

تا به اینجا رسیده ایم

ارسلان-تهران

بیست و سوم اسفند ماه ۱۴۰۳

Seven Cities of Liberation

 

The road is arduous,
And the weary feet of companions falter,
Stumbling, countless times.

The heart,
Yearns for a spring,
Flowing from the sun’s resplendent flame,
Spiraling within the slender veins of the vine,
Dancing, as golden daughters of the grape,
Entwined in the tender embrace of green stems,
Rise in a mystic trance.

The soul, too,
Brims with the ecstasy of love,
As luminous and pure as the milky way,
Gleaming in the abyss of night,
Or the nectar drawn from earth’s boundless breast,
Breathing life into every tender leaf,
Awakening the newborn trees.

Reason, it seems,
With celestial wings of thought,
Races toward the fierce valley of wisdom,
Freed from the shackles of time and space,
Brushing against a sky,
That still,
In the weary faith of dust,
Shelters the shattered vessel of the soul.

The soul, however,
Unbound by existence or oblivion,
Rises at dawn,
As acacia and jasmine petals,
Drenched in dewdrops of the night,
Unfold from their slumber.
A poem of intoxicated verses,
Tinged with the fervor of Shiraz’s mad poets,
Drunk on words,
Bound within their own spell.

Reason and heart,
In awe,
Each time,
Like Mansur,
Cry out the sacred "I am the Truth,"
Longing to taste the beloved’s essence,
To stain the earth’s wounded flesh,
With the color of liberation,
To cast a beam of light
Upon the shadows of ignorance,
To lead the soul,
Through the well-worn valley of annihilation,
Toward the radiance of dawn.

The path is, without doubt, arduous,
And false roads,
Without end.

Arsalan – Tehran
March 3, 2025