دلگیرتر از گریزِ یک نگاه
تصویرِکوتاهِ لبخندی است
که با هجومِ نا به گاه فاجعه
بر لبانت
محو می گردد
دردِ مضاعفی
در تکرارِ سرنوشت
کرختی انگشتانِ در هم بافته
و ملال قصه هایِ صبوری
فریاد را
در بزنگاهِ دمیدن
می رباید
اوراقِ روز شمارِ کاغذی
بر صفحه ی چوبیِ اتاق
همچنان پرپر می شوند
و سوسویِ فانوس هایِ قدیمی
یک به یک
از نفس باز می مانند
ارسلان - تهران
۱۳۹۱/۸/۲
تقدیرِ نانوشته
یا تقریرِ تلخِ سرنوشت
هر چه هست
مختوم به واژه گانِ کوتاهی است
حک شده بر
سنگ پاره ای
ایستاده ایم
نظاره گرانی حیران
که با عبورِ یک به یکِ پیشینیان
لحظه هایِ کوتاهِ مانده را
شمارش می کنیم
ارسلان - تهران
۱۳۹۱/۷/۲۰
نگاهت
معصومانه
دستانی را می جوید
که در این
نابکارزار تشویش و پلشتی
دیر زمانیست
چهار میخِ تمشیت را
تجربه می کند
حدیث تنهایی من و توست
در ابعادِ هولناکِ فاصله ای که
لحظه های با هم بودن را
بی رنگ می سازد
می خواستم این بار
شعری برایت بسرایم
عاشقانه تر از غزل
آبی تر از همه ی آبهای جهان
که در حجمِ سبزِ جنگل
با طراوتِ نابِ رهایی
جاریست
مرثیه ای فراهم آمد انگار
که با هر طپشِ هجاهایش
مضرابی شد
بر رگ هایِ شکفته ای از درد
تا رنگِ واژه ها را
گلگونه تر بنوازد
نگاهت را
معصومانه
می جویم
ارسلان
تهران- ۱۳۹۱/۷/۱۸
