خاموشی

دلگیرتر از گریزِ یک نگاه 
تصویرِکوتاهِ لبخندی است 
که با هجومِ نا به گاه فاجعه
بر لبانت
محو می گردد 

دردِ مضاعفی
در تکرارِ سرنوشت 
کرختی انگشتانِ در هم بافته 
و ملال قصه هایِ صبوری 
فریاد را 
در بزنگاهِ دمیدن 
می رباید 

اوراقِ  روز شمارِ کاغذی 
بر صفحه ی چوبیِ اتاق 
همچنان پرپر می شوند 
و سوسویِ  فانوس هایِ قدیمی 
یک به یک 
از نفس باز می مانند 


                             ارسلان - تهران 
                              ۱۳۹۱/۸/۲