رهائی نبود
مجالی تنها
به اتفاق
در سراشیبِ حادثه
تا بادبانِ قایق هایِ سرگردان
بادگیرهایِ ساحلی را
از ردِ پروازِ کبوترانِ چاهی
نشانه گیرند
سنگواره هایِ کاغذی
تا ارتفاعِ بلندِ انکار
چهره ی کریهِ هزیمت را
تقدیس می کنند
و لاشه ی چوب هایِ ماسیده
کنارِ آبگیر
غوطه می خورند
ارسلان - تهران
1391/10/29
جوب های خالی چرت می زنند
نفس کوچه به شماره افتاده است
سایه ها کش می آیند
و پنجره ای دزدکی
ارتفاع دیوار را برانداز می کند
--------------------------------
قطره ای بر دستانم می چکد
گلویم خشک می شود
دلم ابری است
چه قدر هوای باران دارد
وقتی که خیسی پرده ای
تصویر ها را در نگاه می شکند
-------------------------------
از عریانی درختان رنج می برم
سرمای سختی است
ترسم تنها آبروی اندکی بود
که با زدن پلک ها
بی هوا ریخت
-------------------------------
تمامی تن
بر کف اتاق رسوب می کند
انگار دیوارها
نزدیکتر می شوند
وتنهایی با شتاب
فضا را مسموم کرده است
--------------------------------
فرصت کوتاه است
رفتنت را ندیدم
آمدنت شاید
حتی اگر
دیر شده باشد
ارسلان - تهران
1391/10/23
