رهائی نبود
مجالی تنها
به اتفاق
در سراشیبِ حادثه
تا بادبانِ قایق هایِ سرگردان
بادگیرهایِ ساحلی را
از ردِ پروازِ کبوترانِ چاهی
نشانه گیرند
سنگواره هایِ کاغذی
تا ارتفاعِ بلندِ انکار
چهره ی کریهِ هزیمت را
تقدیس می کنند
و لاشه ی چوب هایِ ماسیده
کنارِ آبگیر
غوطه می خورند
ارسلان - تهران
1391/10/29
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر