هراست مباد

هراست مباد هرگز

برادرم !

راهزنانند اینان

خیره سر

از دیارِناکجایِ تاریکی

با ننگ و رنگی

بر بیرقانِ سیاهشان

تا

با ته مانده هایِ تفاله ی تَوّحش

سپیدیِ آئینیّت را

نشانه گیرند

هراست مباد هرگز

برادرم

واماندگانند اینان

جُرثومه هائی که

در سراشیبِ تندِ تاریخ

تنها

وارثانِ نفرینِ تلخِ آدمیان خواهند شد

فردوسِ  کذ بشان

جهمنی است تیره گون

با آتشی که

تو می افروزی

تا لبّاده هایِ چرکین را

خاکستر نماید

نامت آذرخشی است

با پرهایِ بلندِ پرواز

از سالهایِ هزاره هائی که

عاشقانه هایِ چهارپاره ی تنت را

تا سرزمین هایِ امروزیان

به یادگار دارند

نامت حضوری است دل انگیز

وحشتِ مرگواره ای بر مُنادیانِ پَلشتی

به گاهی که

سُرودت را

با ضرباهنگِ طربناکِ دُهُل

مردانه می خوانی

هراست مباد هرگز برادرم !

                                                                         ارسلان – تهران

                                                                         20 مرداد 1393

                              

نوادگان تباهی

از نوادگانِ کدام یهودایِ سرگردانی 
که فرزندانِ گمشده 
در سرزمین هایِ قبیله ایِ خویش را
به کارزاری  
از خون و جنون
میهمان می کنی

از فتح کدامین کوچه هایِ بی بارو برمی گردی
که هنوز
چشمانی گریان
در کنار دیوارهایِ فرو ریخته ی شهر
زهرخندِ شادمانه ات را
به سُخره می گیرد

کدام فرمان 
از واژگانِ دیباچه ی دهگانه ات 
رسالتی بدینسان ابلیس وار
بر تو نازل نمود
هنگامی که
با هر نفیرِ صورِ اسرافیلت
توفانی از 
خاکسترِ بالهایِ گلگونِ پرندگان
در کنارِ برگهایِ سوخته ی درختانِ زیتون
به پرواز در می آید

بر کدامین دیوارِ بی حاجت
نمازِ شرمسارِ نُدبه می خوانی
در همه ی لحظه هایی که
تعبیرِ خواب هایِ پریشانت 
از چشمانِ نوادگانِ نسلِ قبیله ای
شعله می کشد

دخترکانِ دیروز
بی قرار درخاک خفته اند
و مادرانِ امروز
برجسمِ بی جانِ کودکانِ برهنه
مویه می کنند
صدایِ غُرشِ سفیرانِ تباهی
در هرمِ سوزانِ تابستان
سکوتِ آسمانِ بی ستاره را
باز هم
می رباید

                                                                                     ارسلان- تهران
                                                                                       1393-5-16