نوادگان تباهی

از نوادگانِ کدام یهودایِ سرگردانی 
که فرزندانِ گمشده 
در سرزمین هایِ قبیله ایِ خویش را
به کارزاری  
از خون و جنون
میهمان می کنی

از فتح کدامین کوچه هایِ بی بارو برمی گردی
که هنوز
چشمانی گریان
در کنار دیوارهایِ فرو ریخته ی شهر
زهرخندِ شادمانه ات را
به سُخره می گیرد

کدام فرمان 
از واژگانِ دیباچه ی دهگانه ات 
رسالتی بدینسان ابلیس وار
بر تو نازل نمود
هنگامی که
با هر نفیرِ صورِ اسرافیلت
توفانی از 
خاکسترِ بالهایِ گلگونِ پرندگان
در کنارِ برگهایِ سوخته ی درختانِ زیتون
به پرواز در می آید

بر کدامین دیوارِ بی حاجت
نمازِ شرمسارِ نُدبه می خوانی
در همه ی لحظه هایی که
تعبیرِ خواب هایِ پریشانت 
از چشمانِ نوادگانِ نسلِ قبیله ای
شعله می کشد

دخترکانِ دیروز
بی قرار درخاک خفته اند
و مادرانِ امروز
برجسمِ بی جانِ کودکانِ برهنه
مویه می کنند
صدایِ غُرشِ سفیرانِ تباهی
در هرمِ سوزانِ تابستان
سکوتِ آسمانِ بی ستاره را
باز هم
می رباید

                                                                                     ارسلان- تهران
                                                                                       1393-5-16