رقصِ برگ

حسِ سترگِ برگ

در ستیز با بادی است
که سراسیمه  می گریزد

سراشیبِ بی رحمِ زمان
پریشانی را

بر رنگ زردِ خزان 

نقش می زند

 به قواره ی بی برگی باغی که

رهایی از بازی تقدیر را

با آخرین جرعه ی جانش
به آزمون  می کشد 

تعلیقِ میان رفتن و ماندن

و به اختیار گزیدن

وسوسه ای است
آونگ وار

تا ماناییِ حضور را

با واپسین جرعه ی جانت
سیراب سازد

ارسلان- تهران 

  بیست و یکم دی ماه نود وهشت