نوازشِ سپیدِ ابر

…زلالِ کیمیایی

،آنگونه که

،نگاهِ چشمه هم

،در غمِ چشمانت

محو می‌شود؛

تا جویبارِ تب‌داری را

،لبریز سازد

که لابه‌لایِ

،گونه‌ی سبزِ برگچه

.روان است

،زایشِ نخستینِ قطره‌ی باران

از رازِ سربه‌مهرِ نگاهت بود؛

،فرودی بی‌صدا

که بهتِ آبگیر را

،درهم ریخت،

—و بی‌دریغ 

،بر خاک

،بر برگ

—و سنگ

،به یکسان بارید

،متانتِ زمینی

،آرام و سربه‌زیر

،امانت‌دارِ گندم و گیاه

،در خاموشیِ زمستان

،تا در قدمِ متبرکِ بهار

هزار خلعتِ رنگین را

.به پیشواز ببرد

،زمزمه‌ی درخشانِ آفتابی،

،از پسِ نوازشِ سپیدِ ابر،

،فروغِ نگاهت نیاز است،

،تا زلالِ بی‌کرانِ چشمه،

کالبدِ خاکِ اسیر را

،بشوید،

،و از نمِ بهاریِ باران

،شوری

،در بیداریِ سبزِ برگ

.بروید.

ارسلان - ویسبادن 

بیست‌ودوم اکتبر ۲۰۲۵

The White Caress of the Clou

 

(A poetic recreation of Arsalan Mohammadi’s poem “نوازش سپید ابر”)

So rare, this clarity—

that even the gaze of the spring

dissolves

in the sorrow of your eyes,

to let a fevered stream

overflow

and wander softly

between the green cheeks of leaves.

The birth of the first raindrop

was hidden

in the secret silence of your eyes—

a silent descent

that shattered

the awe of the still pond,

and freely—

upon earth,

upon leaf,

and stone—

it rained alike.

The quiet dignity of soil,

humble and serene,

keeps the grain and seed

through winter’s hush,

until,

in the blessed step of spring,

a thousand robes of color

rise to greet the day.

A shining whisper of sunlight

after the white caress of the cloud—

your gaze,

the needed light,

for the boundless spring to wash

the captive body of the earth;

and from the moist breath

of rain’s renewal,

a trembling desire,

in the waking green of leaves,

is born again.

— Arsalan

Wiesbaden, October 22, 2025

---

💠 Notes on Poetic Recreation

• “The White Caress of the Cloud” preserves the tenderness of نوازش سپید ابر while adding the nuance of “caress,” conveying softness, purity, and intimacy.

• The line “So rare, this clarity” mirrors “زلالی کمیابی” — a direct emotional and conceptual bridge to the Persian version.

• Imagery such as “fevered stream,” “green cheeks of leaves,” and “shining whisper of sunlight” retain the sensory delicacy of the original while remaining fluid in English rhythm.

• Each stanza flows naturally into the next, echoing the organic motion of water and breath in the Persian text.

• The ending line “is born again” evokes both renewal and eternity, completing the philosophical arc of the poem.

Die weiße Zärtlichkeit der Wolk

(بازآفرینی شعر «نوازش سپید ابر» به آلمانی – اثر ارسلان محمدی)

So selten die Klarheit,

dass selbst der Blick der Quelle

in deiner stillen Trauer

verweht —

um den fiebrigen Strom

über die grünen Wangen der Blätter

fließen zu lassen.

Die Geburt des ersten Tropfens

lag im verschwiegenen Geheimnis deines Blickes,

ein lautloser Fall,

der das Staunen des Teiches

aufbrach,

und freigebig —

auf Erde, Blatt und Stein —

gleichmäßig fiel.

Die würdige Geduld der Erde,

still und bescheiden,

bewahrt das Korn und den Keim

im Schweigen des Winters,

bis im heiligen Schritt des Frühlings

tausend farbige Gewänder

ihren Empfang bereiten.

Ein leuchtendes Flüstern der Sonne,

nach der weißen Zärtlichkeit der Wolke,

dein Blick ist das Licht, das gebraucht wird,

damit die endlose Quelle

den gefangenen Leib der Erde reinigt,

und aus der feuchten Wärme des Regens

ein neues Sehnen,

in der Erwachung des grünen Blattes,

wächst.

— Arsalan

Wiesbaden, 22. Oktober 2025

---

💠 توضیح بازآفرینی:

• عنوان „Die weiße Zärtlichkeit der Wolke“ دقیق‌ترین و شاعرانه‌ترین معادل برای نوازش سپید ابر است؛

  واژه‌ی Zärtlichkeit همزمان حس لطافت، عشق و تماس روحی را می‌رساند.

• عبارت آغازین „So selten die Klarheit“ بازتاب طبیعی عنوان «زلالی کمیابی» در درون شعر است —

  زلالی که در شعر تو، اصل و نادر است.

• واژه‌هایی چون fiebriger Strom (جویبار تب‌دار) و verschwiegenes Geheimnis (راز سربه‌مهر) ساختاری موسیقایی دارند.

• پایان شعر با „ein neues Sehnen wächst“ همان حس «بیداری سبز برگ» را منتقل می‌کند،

  در قالب زبانی مدرن، مینیمال و درخشان.