پرواز 2

چه بی پروا
با باد
در ستیزند
پرندگانی که
توفان را
آزموده اند

چه بی نوا
از دم تیغ
در گریزند
مرغکانی که
با چینه ی خردی
در چنبره ی حقیرِ خود
خو گرفته اند

آنک دریغی بر آنان
که در کشاکشِِ توفان
نه پروایِ پروازی را
درسر می پرورانند
ونه از نواله ی ناچیز
دل می رهانند


                                                                    ارسلان-تهران
                                                                   16 آذرماه 1395

ستارگان

ستارگان
در هنگامه ی سحر
سرگردانند
میان
حسِ سوزانِ آفتاب
یا
هوسِ سپیدِ ماه

شیطنت شبانه را
ترجیح می دهند

===========

آسمانِ غمگین
ستاره هایش را
پشتِ لحافی از ابر
پنهان می کند
تا خیس نشوند

==========

هراسِ تو
از سقوطِ ستاره ای بود
که هر شب
نگاهت را
می ربود

هراسِ من اما
هزاران ستاره ای است
که هر روز
بر شانه ها
قد می کشند




   
                                                                        ارسلان- تهران
                                                                       14 آذرماه 1395

بی قرار

چه بی رحمانه
لابلای باورهایت می نشیند
که سرانجام
توفانی درگرفته است
تا برگریزِ دلگیرِ خزان را
با سوزِ سردِ زمستان
طاق زند

آرام و بی شتاب
آن منِ بی قرار
انگار
در من
 فرو می ریزد
به سان برگهایِ یخ زده ی پاییزی
که بر خاک
پوک می شوند

چه کودکانه 
اما
با شتاب و بی تاب
بر برگ برگِ خاطره ها
ردِ دستانی را
دنبال می کنی
تا آن منِ بی قرار در من را
آنی دیگر بار بخشد

پس ببار بر من
بارانی اگر
که تنگ چشمیِ آسمان
دیرگاهی است
حتی
التهاب تشنگی را هم
خشکانده است



                                   ارسلان - ویسبادن
                                   پنجم آذر ماه ۱۳۹۵

سکوت یا فریاد

در جستجوی واژگانی ناشنیده

لحظه ها را

بی پروا

نادیده انگاشتیم

نه کلامی در خور یافتیم

و نه لحظه ها را

از گذری بی امان

بر حذر داشتیم

تنها ما ماندیم و

سنگینی سکوتی که

شاید

فریادش پنداشتیم

                                                      ارسلان - ویسبادن

                                                      ۲۲ نوامبر ۲۰۱۶

طلوع

چکه چکه

می چکید
برزمین
شوره زارِ قطره ها
ازشیارهایِ زمختِ پیشانی
با داغِ آفتابی که
مهر خویش را 
بر آن نشان دارد

سوسویِ دیدگانی
اگر مانده است
حکایتِ پنهانی
 ازحاصل نبردِ  بی امانِی است 
تاقامتِ تکیده ی زندگی 
از دلقِ فریبناکِ تباهی
رها گردد

زمان
بی گمان
از آغازِ آغازینه شب
تا آنگاهان
که خونِ داغ
از رگهایِ زمین
تنوره  کشد

مکان
بی نشان 
همه ی گوشه هایِ سرزمینهایی که
غروبِ آفتاب را
پیش از دمیدن
به سوگ می نشینند

نام
بی نام
همه ی نامها
حتاواژگانِ بی مسمایی که 
قدیسان و ابلیسان را
بدان می نامند

چکه چکه
می چکد
اینجا یا هرجا
امروز یا هر روز
تا آن روزگارانی که
زلالی همه ی قطره ها
واهمه ی طلوع را
بزداید

                                  ارسلان- ویسبادن
                             بیست و پنجم اسفند نودوچهار

مرثیه ی دیگر بار

رهاترینم امسال
آرام
سبکبال

نه دردی 
تا نیازِ به درمانی
ونه تشویشِ چشمانی که
روان را بیازارد

رهاترازهرسال
شاید 
تنها با دغدغه ی  خویش
تا کودکانِ میانسال
زندگان را 
حرمتی گذارند

رهاترینم امسال 

                                      ارسلان-تهران
                                 چهارم اسفندماه 1394

مسافران

لحظه هایِ بي قرار
فضایِ خالیِ خانه را
در سکوت
لبریز کرده اند

آمدنی را
چشم انتظار
نبوده ایم

تنها
بدرقه ی مسافرانی که
یک به یک
روبانِ پایانی را
بی شتاب
پاره می کنند

                                                           ارسلان-تهران
                                                        15 بهمن ماه 1394

چکامک 9 ( رازِ رنگدانه )

صبحدمان
گونه هایِ دشت 
از تبِ شقایق  
گل می اندازند
وارتفاعِ  شاخه ها
چادرهایِ سپیدِ شکوفه
 بر سر می کشند

کاش بی واهمه 
توانِ آنم بود
تا رنگدانه ی گلها را
جا به جا می کردم

------------------  

دشوار است
تفکیکِ آلاله وارغوان
از
شکوفه واقاقی
هنگامی که
در دشت
آبی گلگون 
از چشمه ها 
 جاری است
------------------                                                                                   
                                                              ارسلان-تهران
                                                             18 دیماه 1394

جاودانگی

جاودانگی

دانه­ ی خردی بوده ­ام

شاخه ­ای

برگی

شکوفه­ ای گویا

روییده بر خاکیِ که

جانِِ بی­جانِ همه­ ی پیشینیان را

گنجواره

در زهدانِ خویش

نهـان

به امانت دارد

دانه­ ی خردی بوده­ ام

حاصلِ شوقِ بهارانه­ ی شکوفه ­ای

در پی فصلِ باران و آفتـاب

تا

 با چرخه­ ی هماره ی جهـان

رازِِ جاودانگی

جانی دوباره گیـرد

دانه­ ی خردی 

که در یادش نیست

 کجایِ این گردشِ ناگزیر

به تصادف

یا اشتیاق

از کیمیایِ انگشتانی

 آنگونه  لرزید

که هنـوز هم

با جانِ بی­جانِ خویش

خاطـراتی را

جانی دیگربار می بخشد

                                                                        ارسلان-تهران

                                                                        15 دیماه 1394