کولبران

درنگی کن ای ابر!

تا

یالِ بلندِ  کوه

از بارشِ  بی امانِ شب

بیاساید

درنگی کن ای برف !

تا

ساقهایِ خسته

چشمانِ پنهانِ راه را 
بگشاید

درنگی کن ای روز !
تا
دردِ سنگینِ کوله بار
از زخمِ شانه 
به زیر آید

درنگی کن امروز
تا
طغیانِ ترانه 
آرامشِ دشت را
برباید

                                                                             ارسلان-تهران
                                                                        بیستم بهمن ماه نود و پنج

ستیزی با خویش

می ­ستیزد

هنوز هم در من

کهنه دردِ بی­ روزن

تا

 فـراموشی

بر التهابِ شرمگینِ جراحت

ننشیند

هـــای

خنده­ هایِ بی­ باکِ کودکانه !

در لابلایِ کجایِ این همه دیـوار

جا خوش کـرده­ اید

که دیرگاهی است

هوایتان

 فضایِ خالی را

لبریز نمی کند

می­ گریزد

هنـوز از من

این نایافته درمـان

تا گذرِ سنگینِ زمان
ردِ بی­رحمِ خویش را

بر جای جایِ جانمان

به یادگار گذارد

                                                                                                           ارسلان- تهـران

                                                                                                      هیجدهم بهمن نود و پنج