درنگی کن ای ابر!
تا
یالِ بلندِ کوه
از بارشِ بی امانِ شب
بیاساید
درنگی کن ای برف !
تا
ساقهایِ خسته
چشمانِ پنهانِ راه را بگشاید
درنگی کن ای روز !
تا
دردِ سنگینِ کوله بار
از زخمِ شانه
به زیر آید
درنگی کن امروز
تا
طغیانِ ترانه
آرامشِ دشت را
برباید
ارسلان-تهران
بیستم بهمن ماه نود و پنج
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر