تلخ

همه  بهانه ها ته کشیده اند !
اضطرابِ مردانِ منتظری که 
در هم می لولند
و خشم را در گلو غرغره می کنند

در گردشی بی حاصل
همه فصول گریزانند
و لابلایِ نگون بختیِ لحظه ها
بهار هم گم شده است

واژگانِ غریب
تنها بر سطح می لغزند
و در جوبهایِ متعفن
سرریز می شوند

شرافت در سطلِ خاکروبه
باد می کند
و رفتگرانِ بینوا
به دنبالِ کالایِ بازیافت می گردند

پلشتی را نهایتی در تصور نیست!

چشم ها در حال چریدند
دهان ها یاوه می بافند
و گوش ها
از بوق و کرنایِ خوشبختی
کر شده اند

بهانه دیگری برای نوشتن نبود
کلام نیز
ختمِ خود را به سوگ نشست

                                                              ارسلان - تهران

                                                              1392/2/9

ترانه

با هزاران ترانه
می خوانمت
به سانِ سرودی که 
هر صبح 
از گلدسته هایِ شهر
بانگ بیدارباش را
آواز می دهد

نامت را
با شاخه ی درختی
 پیوند می زنم
که تنهائی را 
دیرسالیست خمیازه می کشد
وشرمگینِ پوستینِ مندرسی است 
که در سرمایِ بی مهرِزمستان
 بر تن دارد

وامدارِ بازوانی ام 
که عریانیِ بی برگی ام را
با هزاران شکوفه
در آغوش می گیرد

لحظه ها را
تنها 
با صدایِ نفس هایت 
می شمارم
به هنگامی که
تردیدِ موریانه وارِ ماندگاری
به هراسم می افکند

نگاهت
قطره هایِ زلالیست
که بر لبانِ خشکِ تشنگی
می چکد

کلامت ، شادیست
چشمه ای که
تن را از خستگی
می رهاند

شادیت افزون باد!


دریغم مدار 
شکفتنِ ترانه ای را َ 
که به نزدیکیِ یک بازدم
آوازم می دهد

با هزاران بهانه
تو را زمزمه می کنم
به سانِ سکوتِ سختی که
هر شامگاه
 می خواندت

نامت، پرآوازه باد!

                                                                         ارسلان - تهران
                                                                           1393/2/5
                                                                                   

لبخند

لبخندی بزن!
به وسعتِ اعتمادی که
با شروعِ هر کلامت
در من آغاز می شود

لبخندی 
به رنگِ پرفروغِ چراغ آذینِ شبهائی که 
جایِ پاهایی را 
در خوابهایِ آشفته ام
دنبال می کرد

لبخندی بزن!
تا شکوفه هایِ نورسِ گیلاس
دور از هراسِ طوفانی که 
دشتهایِ شقایق را 
شخم می زند
چشم بگشایند

لبخندی بزن!
برای حسِ غریبانه ابر
هنگامِ ریزشِ قطره ها یِ بلندِ باران

برای ریشه هایِ تنیده 
که پنهان از چشمِ باد
جا خوش کرده اند

برای حضورِ ناگزیرِ غنچه هائی که هنوز
حتی در تصورِ شاخه نمی گنجد

هرگز
با وهمِ تقدیر
برحذرم مدار!
دیر زمانیست
رختِ سپیدِ حواریون را 
با جامه ای
انباشته از رهاترین آلاله هایِ وحشی
تاق زده ام

روزگاریست
که  همگان را 
به عاریتی می فریبند
من خود، فریبی را
به عاریت برگزیده ام
تا بیش از اینم 
به زهرخندی نیازارند

لبخندی  بزن!
برای همه نیازهایِ من
برای همه نگاهِ بی نیازِ تو
برای عاریتِ کوتاهی که 
تنها 
به اندازه یک لبخند 
باقیست


                                                                    ارسلان - تهران
                                                                         1393-2-2

گفتگو

گفت :
       " کنجی را به عافیت بر گزیدم 
          تا گزندِ تلخ واژه هایِ حقارت 
          بیش از اینم نیازارد
        
           دیگرزادی نبوده ام 
           جفتی بی تردید مگر 
          با اندکی آب و رنگ  "

گفت :
        " به گاهِ آمدن 
           دیدگانی را به گریه انباشتم
           و به ناگاهِ رفتن
           چشمانِ خویش را
          بر قطره ای حتی
         فرو خواهم بست"

گفت:
       " پردیس 
           در زیر پاهایم می لرزد
           هنگامی که
          بارانِ سنگ پاره هایِ تکفیرِ هم جفتیان
          بر زمین سردم
           می دوزند"

گفت:
       "  گوش آویزی می خواهم
            از برگِ پهنِ درختانِ انگور
           تا ردِ کبودِ خشونت را   
            در کنارِ صورت
           پنهان دارد"

گفت:
            " نام هائی برایم اختیار کرده اند
              برگرفته از زیباترین گلهایِ بهاری
              تا رختی باشند
              برچضور گیاه واره ای که 
              بدان خو کرده ام     
                و آنچنانم می پوشانند
               که عریانی درد
                مجالی حتی
              فراخورِفریادِ خردی نمی یابد"


گفت و باز همچنان میگوید

واگویه ای نبود
تنها قطره هائی شرمگین 
از کنارِ خطوطِ  درهم پیشانی 
که بر زمین می چکید


                                                                      ارسلان- ویسبادن
                                                                      11 آوریل 2014