ترانه

با هزاران ترانه
می خوانمت
به سانِ سرودی که 
هر صبح 
از گلدسته هایِ شهر
بانگ بیدارباش را
آواز می دهد

نامت را
با شاخه ی درختی
 پیوند می زنم
که تنهائی را 
دیرسالیست خمیازه می کشد
وشرمگینِ پوستینِ مندرسی است 
که در سرمایِ بی مهرِزمستان
 بر تن دارد

وامدارِ بازوانی ام 
که عریانیِ بی برگی ام را
با هزاران شکوفه
در آغوش می گیرد

لحظه ها را
تنها 
با صدایِ نفس هایت 
می شمارم
به هنگامی که
تردیدِ موریانه وارِ ماندگاری
به هراسم می افکند

نگاهت
قطره هایِ زلالیست
که بر لبانِ خشکِ تشنگی
می چکد

کلامت ، شادیست
چشمه ای که
تن را از خستگی
می رهاند

شادیت افزون باد!


دریغم مدار 
شکفتنِ ترانه ای را َ 
که به نزدیکیِ یک بازدم
آوازم می دهد

با هزاران بهانه
تو را زمزمه می کنم
به سانِ سکوتِ سختی که
هر شامگاه
 می خواندت

نامت، پرآوازه باد!

                                                                         ارسلان - تهران
                                                                           1393/2/5