بارانی که می بارید

برفی را در انتظار بودم

که از هُرمِ نفسهایت

آب می‌شد

باران

ناگهان

جایِ پاهایت را

از نگاهم

 ربود

---------------

غمِ غریبی می‌بارد

هر بار

که سنگفرشِ حیاط

تردیدِ قدمهایت را

در خاطراتش

تکرار می‌کند

---------------

کوچه را

آب گرفته است

هنوز هم

بهتِ ندیدنت

در خیسیِ چشمانم

جاخوش کرده است

---------------

پائیز در چشمانت بود و

زمستان

در دستانت

دلم

اما هنوز

هوایِ بهار دارد

---------------

پنجره ی اتاق

تنها 

با دو فصل

آشناست

بارانی که

با آمدنت

بی پروا 

بارید و برفی که

با رفتنت

بر کناره‌اش

 نشست

---------------

                                                                                               ارسلان- تهران

                                                                                          نهم آذرماه نود و هفت

پائیز

پائیز

سوگِ جوانمرگیِ برگی است

که زادروزش را

هرگز

در یاد نخواهد داشت

---------------

خزان

نه پایانِ زمان است و

نه خوابِ بی‌برگشتِ زمین

تنها اندوهِ فروتنانه‌ی برگی است

که در خاک

پوک می‌شود

---------------

باران

ریزشِ چرکمردگیِ شهر است

بر برگ‌هایِ زردی که

که با هر هوسِ باد

سرگردانند

---------------

خزان

شرمساریِ شاخه‌ها است

از عریانیِ خویش

به ناگاهی که

 تن پوششان را

آشوب باد

ربوده است

----------------

پائیز

فصلنامه‌ای است

از برگ‌هایِ غمگینی که

در پیرانه سر

رخساره را رنگین می‌سازند

---------------

                                                                                               ارسلان- تهران

                                                                                               97/08/29

کلامِ نخستین

کلامِ نخستین

حدیثِ حضوری 

که نفیرِ جاودانگی را

در جانِ حیوان دمید

و جهان را

از تنهایی ابدی

رهایی بخشید

گناهِ نخستین

سرِّ بی­ پناهیِ نگاهی

که انسان سخنگو را

به وسوسه­ ای کشید

و به سان جفتِ خزنده ­ای

همزاد را

درخود پیچید

طغیانِ نخستین

افروختنِ خشمی 

از سلاله ی دانایی

که جامه­ ای از

جنسِ خون و جنون پوشید

و رنجِ مانایی بر خاک را

به شادمانی برگزید 

جادویِ نخستین

اعجازِ دستانی 

که خاک را

با سر انگشتانِ بی باک

کاوید

و سر را

سر انجام بر آسمانِ سربی سائید

واژگانِ واپسین
اما

حیرانیِ بی­ نامی

که باز هم

کلامِ نخستین را

درخود

فریاد می ­کشید

                      ارسلان- تهـران

                          1397/5/1

عجبی نیست

گر خشم چو دریا بخروشد عجبی نیست
 از ناله چو فریاد بجوشد عجبی نیست

گر شب نرود  مرغ  سحر باز نخواند
 خفاش چو آیینه بپوشد عجبی نیست 

گر بر سر هر کوی ، نشان از تو نباشد

آن نام و نشان را بفروشد عجبی نیست

گر  رنج خلائق نشود مرهمش از جان

این شیره جان را چو بنوشد عجبی نیست

مستی  من و حال نگون گشته ی دلدار

 گر خصم به تحقیر  بکوشد عجبی نیست 

تلخ است به کام این سخن از بازی ایام

شبتاب به شب  گر که خموشد عجبی نیست

ارسلان - تهران

۱۳۹۷/۴/۸

کاش

کاش می شد

همه ی قطره هایِ شبنم را

در دامانِ ابری ریخت

باران خیز

تا با آوایِ ناودان

 هوایِ شهر

بهارانه  شود

کاش می شد

تمامیِ سبزینه ی برگها را

در پایِ درختِ برهنه ای ریخت

لبریز

 تا سایه سارِ کوچه 

 از زمزمه ی نسیم

سرشار گردد

کاش می شد

صدایِ همه ی پرندگان را

در نی لبکِ چوپانی ریخت

دل انگیز

تا خوابِ سنگینِ سنگ را

با رقص شکوفه

آشفته سازد

کاش می شد

همه ی جان را

در ریشه هایِ نازایِ جهان ریخت

بی ستیز

تا باران و درخت و پرنده 

با کوچه هایِ شهر

دیگربار

آشتی کنند

کاش می شد 

....کاش

ارسلان - تهران

1397-4-15

نه بی تو( ترجمه شعر به کردی)

نه بێ تۆ 
ئاراو قه رارم هه یه
 و نه به تۆوه قه راریک ...

 به لام تۆ بووی
 به هه  موو 
دله راوکێیه کانی من.. 

نازانم له کویرا 
هه موو جارێک
 چوار دیواری ژووره که م
 ده کرایه وه ... 

نه بێ تۆ 
هێزی مانه وه م هه یه و
 نه به تۆوه سه رومال ده گرم .. 
دیسانیش هه ر تۆ بوی و
 هه موو شته وون بوه کانی من
 که ته نانه ت به بونیشت
 جێگایان پر نابێته وه ..

 نه ده کرێت به تۆوه بمێنمه وه و
 نه له گه ل تۆ 
هیزی رۆیشتن ..
به لام
 دیسانیش 
هه ر تۆ بووی و
 هه موو شه وانی ناخۆشم که
 رۆژه کانیشی وه ره ز ده کرد..

 به تۆ و بی تۆ
 نه ئاراو و قه رار و
 نه چاوه روانی

برای احمد کایا

نمیدانم

از کجایِ ناکجایِ جهان

ترانه ای آغاز کنم

تا سکوتِ سازِ شکسته ات

با شوری

دمساز شود

نمیدانم

از کدام سوزِ بی سامان

نوایِ ناشنیده ات را 

با زخمه هایی بر جان

بنوازم

تا دلشوره هایم را

آرام سازم

نمیدانم

امروز

یا درهمه ی آن روزهایِ دیر باز

رازت را

در کدامین خاک بجویم

که هنوز

 با شنیدنِ هر آواز

بی  زخمه ای

سازت 
می نوازد

ارسلان-تهران

۱۳۹۷/۳/۲۹

به استاد شجریان

نه تردیدی در میان بود

و نه نشانِ فتحی

در پایان

تا این دیرساله درد را

با شرنگِ شوکران  

درمان سازم

نه سرودی بر زبان بود

و نه سروری

در جان

تا بازیِ تلخِ روزگار را

با اکسیر تقـدیر

آسان سازم

نه سودایِ پنداری 

در سر می پرورانم

و نه آوایِ سازِ ناکوکی را

بر زبان می رانم

تنها می دانم 

 خشمِ سوزانی است 

شبیه خوانیِ شاخه هایی که

 رازِ ستمگریِ داس و تبر را

در سکوت جنگل

عـریان می کنند

تردیدی در میان

و قاطعیتی هم عیان نیست

تنها ترانه هایِ توست

حتی

در واپسین آفتابِ زمستان

که  با من می مانند

پس بمان و
دمی دیگرنیز

بخوان !

ارسلان- تهـران

نهـم خـرداد 1397

شاید پـرواز

 شاید

 اگر

 می دانست

 پرواز

 همان خاکسترِ خاطراتی است

 که بر بومِ کهنه ی نقاشی

 در خواب رفته است

 شاید

 اگر

 می دانست

 زمین

 گوی واره ی بی مرزیست

 تا بالهایِ پریدن را

 با ثقلِ سهمگینِ خویش

 در هم شکند

 شاید 

 اگر 

 می دانست

 زمان

 ناگزیریِ راهی است

 در عبورِ ابلهانه ی فصول

 تا قصه ها را

 بی پایان

 رها سازد

 شاید

 اگر

 می دانست

 خاک

 بسترِ سردی  است

 تا گونه های تبدار شقایق را

 پریشان  نماید

 شاید....

 شایدهم

 می دانست

 نه زمین است و نه زمان

 و نه خاکِ سردِ بی سامان

 که پرواز را

 بدینسان

 از خوابها می رباید ....

  ارسلان

  پنجم‌اردیبهشت ماه نود و هفت

  تهران

به سان سپیده ..

  نه به سانِ سرودی

  می ­خواهمت

  تا با زمزمه ­ای

  بسرایمت

  نه چون تصویری

  که در هر نگاه

  به رنگی

  بنگارمت

  نه شعـری

که با ضرب­آهنگِ وزنی

  بیارایمت

  و نه حتا ترانه ­ای 

  که با هر سازی

  بنوازمت

  به سانِ دمیدن سپیـده ای­ 
  تنها

  بر سطح مه آلوده ی آینـه

  با صـدایی به رنگ باران

  تا کلامی پریشان را

  شاعرانه سازد

ارسلان - تهران

واژگان هنـوز می­ خـوانند

واژگانیِ ناشناس

در حسِ سبزِ برگ

ریشه کرده ­اند

تمامیِ فصول

در آسمانِ بهـاری

می­ غـرند

و حسرتی دیرساله

در پستویِ تنهایی

بی­ صدائیت را

شِکوه می­ کند

باز  نمی­ دانم

با کدام کلام

حضورت را بخوانم

تا

مانایی اسارت را

با تـردیدِ رهایی

طاق زند

چیزی یا کسی در من

دوباره می­ خواند

حتی

در هنگامه­ ای که باغ

از صدایِ رویشِ برگ

تهی می­ گـردد

چیزی یا کسی

 هنوز هم

بسانِ سنبله­ ی سبزِ گنـدم

از کوچه­ هایِ کودکی

تا آشفته­ بازار شهـر

در من می­ روید

از سرریزِ قطره ­ها

بر جـدارِ نازکِ دلتنگی

سیراب می­ شود

در فضایِ خالیِ اتاق

پرسه می ­زند

و بر بی­ رنگیِ تکه کاغذی

آرام می­ گیـرد

                                          ارسلان- تهـران

                                         دوم خـرداد 1397

نتوان دید

  این خاک پر از خار‌،به خواری نتوان دید

  این مردم بیزار، به زاری نتوان دید

  هرگوشه ی این مُلک به یغما چو برفته است

  کس قافله را میل به یاری نتوان دید

  چون خواب شود چاره ی درد همه ارباب

  این رود روان را به خماری نتوان دید

  گر چشمه ای از خشم بجوشد نکن عیبش

  سیلی است رها و به حصاری نتوان دید

  هر وعده ی واعظ که حوالت به برین بود

  تخدیر خلائق شد و کاری نتوان دید

  دل خانه ی یار است و ز اغیار مپرسید

  کاین قصه ی غم را زنگاری نتوان دید

  شب می گذرد روز ندا می دهد امروز

  در روشنی صبح غباری نتوان دید

  صاحبدل بیدار! ز بانگی که بر آید

  جان مایه ی ره کن که سواری نتوان دید

ارسلان – تهران

سوم خرداد ماه نود و هفت