۱۳۹۷ خرداد ۷, دوشنبه

واژگان هنـوز می­ خـوانند





واژگانیِ ناشناس
در حسِ سبزِ برگ
ریشه کرده ­اند

تمامیِ فصول
در آسمانِ بهـاری
می­ غـرند
و حسرتی دیرساله
در پستویِ تنهایی
بی­ صدائیت را
شِکوه می­ کند

باز  نمی­ دانم
با کدام کلام
حضورت را بخوانم
تا
مانایی اسارت را
با تـردیدِ رهایی
طاق زند

چیزی یا کسی در من
دوباره می­ خواند
حتی
در هنگامه­ ای که باغ
از صدایِ رویشِ برگ
تهی می­ گـردد

چیزی یا کسی
 هنوز هم
بسانِ سنبله­ ی سبزِ گنـدم
از کوچه­ هایِ کودکی
تا آشفته­ بازار شهـر
در من می­ روید

از سرریزِ قطره ­ها
بر جـدارِ نازکِ دلتنگی
سیراب می­ شود

در فضایِ خالیِ اتاق
پرسه می ­زند
و بر بی­ رنگیِ تکه کاغذی
آرام می­ گیـرد


                                          ارسلان- تهـران
                                         دوم خـرداد 1397

هیچ نظری موجود نیست: