نه بی تو( ترجمه شعر به کردی)

نه بێ تۆ 
ئاراو قه رارم هه یه
 و نه به تۆوه قه راریک ...

 به لام تۆ بووی
 به هه  موو 
دله راوکێیه کانی من.. 

نازانم له کویرا 
هه موو جارێک
 چوار دیواری ژووره که م
 ده کرایه وه ... 

نه بێ تۆ 
هێزی مانه وه م هه یه و
 نه به تۆوه سه رومال ده گرم .. 
دیسانیش هه ر تۆ بوی و
 هه موو شته وون بوه کانی من
 که ته نانه ت به بونیشت
 جێگایان پر نابێته وه ..

 نه ده کرێت به تۆوه بمێنمه وه و
 نه له گه ل تۆ 
هیزی رۆیشتن ..
به لام
 دیسانیش 
هه ر تۆ بووی و
 هه موو شه وانی ناخۆشم که
 رۆژه کانیشی وه ره ز ده کرد..

 به تۆ و بی تۆ
 نه ئاراو و قه رار و
 نه چاوه روانی

برای احمد کایا

نمیدانم

از کجایِ ناکجایِ جهان

ترانه ای آغاز کنم

تا سکوتِ سازِ شکسته ات

با شوری

دمساز شود

نمیدانم

از کدام سوزِ بی سامان

نوایِ ناشنیده ات را 

با زخمه هایی بر جان

بنوازم

تا دلشوره هایم را

آرام سازم

نمیدانم

امروز

یا درهمه ی آن روزهایِ دیر باز

رازت را

در کدامین خاک بجویم

که هنوز

 با شنیدنِ هر آواز

بی  زخمه ای

سازت 
می نوازد

ارسلان-تهران

۱۳۹۷/۳/۲۹

به استاد شجریان

نه تردیدی در میان بود

و نه نشانِ فتحی

در پایان

تا این دیرساله درد را

با شرنگِ شوکران  

درمان سازم

نه سرودی بر زبان بود

و نه سروری

در جان

تا بازیِ تلخِ روزگار را

با اکسیر تقـدیر

آسان سازم

نه سودایِ پنداری 

در سر می پرورانم

و نه آوایِ سازِ ناکوکی را

بر زبان می رانم

تنها می دانم 

 خشمِ سوزانی است 

شبیه خوانیِ شاخه هایی که

 رازِ ستمگریِ داس و تبر را

در سکوت جنگل

عـریان می کنند

تردیدی در میان

و قاطعیتی هم عیان نیست

تنها ترانه هایِ توست

حتی

در واپسین آفتابِ زمستان

که  با من می مانند

پس بمان و
دمی دیگرنیز

بخوان !

ارسلان- تهـران

نهـم خـرداد 1397

شاید پـرواز

 شاید

 اگر

 می دانست

 پرواز

 همان خاکسترِ خاطراتی است

 که بر بومِ کهنه ی نقاشی

 در خواب رفته است

 شاید

 اگر

 می دانست

 زمین

 گوی واره ی بی مرزیست

 تا بالهایِ پریدن را

 با ثقلِ سهمگینِ خویش

 در هم شکند

 شاید 

 اگر 

 می دانست

 زمان

 ناگزیریِ راهی است

 در عبورِ ابلهانه ی فصول

 تا قصه ها را

 بی پایان

 رها سازد

 شاید

 اگر

 می دانست

 خاک

 بسترِ سردی  است

 تا گونه های تبدار شقایق را

 پریشان  نماید

 شاید....

 شایدهم

 می دانست

 نه زمین است و نه زمان

 و نه خاکِ سردِ بی سامان

 که پرواز را

 بدینسان

 از خوابها می رباید ....

  ارسلان

  پنجم‌اردیبهشت ماه نود و هفت

  تهران