فصل بی برگی

می گفتم

نهالی برایت می نشانم

از سلاله ی عروسان درخت اقاقی

در خاکی که

از باران ستارگانش

مالامال است

می گفتم

باغی برایت می آرایم

سرشار از ترانه هایی که

خاطره ی خوف خنجرها را

بر حنجره ی خویش

فراموش می سازد

می گفتم

سرمای سخت زمستان را

با گرمای سلامی 

ازباران و بهاران

پاسخ می گیرم

تا 

شوری مستانه

قطره قطره

در رگهایمان

روان گردد

دریغا

باژگونه روزگارانی که

نه بارانی بود و

نه درختی که 

با نوازش انگشتانت 

در باغ بشکفد

تنها

نگاه غمگینِ تو ماندو

شرمساری گفته هایمان

ارسلان- تهران

۱۱ بهمن ماه ۱۳۹۷

-- 

سخن از زمستان است

نه لبخندی بر لبانت و  

نه کلامی  

بر زبانت  

شهر از "
تنهایی خود    

فرو می ریزد    

و دلتنگی    

در گوشه هایِ شب    

 " کز کرده است    

نه گرمایی در دستانت  و  

نه شعله ای  

در چشمانت  

سایه هایِ غربت می لولند "  

و ریزش بلورین ِ باران هم    

 " دلمردگیِ کوچه را نمی شوید    

نه توانِ ماندنی و  

نه سودایِ رفتنی  

هوایِ رنگین پاییز "  

بی خبر     

رخت بر بست و     

زمین    

از نیم برفِ شبانه    

 " زمستان پوش می شود    

نه واژگانِ یکسانی در میان و  

نه خاطرات ِبسامانی  

عریان 

تنها سخن از  

بسیاریِ اندوهی است 

که بی امان 

بر جان می تازد و 

سوزِ صبحدمان را 

بی رنگ می سازد 

             

ارسلان-تهران   

1397/10/24  

                                                           '