باورِ دیرینه ای را
بی محابا
با پرندگانی مهاجر همراه خواهم کرد
تا در هنگامه کوچی شتابان
از کنارِ ازدحامِ غریبِ گلدسته ها
شاخه هایِ خشکِ صنوبرانی را که آبستنند
به تماشا بنشینند
بر دیوارهایِ عبوسِ خاکستری
با رنگهایِ تندِ ممنوع
طرحی نقاشی می کنم
تا سرانجامِ پله هایِ بلاتکلیف
بر پاشنه چهارچوبِ درهایِ نیمه باز
گشوده گردد
نه از گزندِ زمستانم واهمه ایست
و نه از تازیانه ای که سرما
بر جان می کشد
همه دلواپسی اما
حضورِ مرددِ توست
که بلوغِ نارسِ ارغوان را
بی رنگ می سازد
بر طاقچه اتاق
شعله ای دیوارنوشته ها را
روشن میکند
عابری بی صدا می گذرد
پنجره ای از کرختی خمیازه می کشد
و درختی تنها
خوابِ عبورِ بارانیِ ابر را
تعبیر می کند
ارسلان-تهران
1392-10-12
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر