فرصتی تنها

تو 
حاصلِ همه قصه هایِ منی
رخصتی 
تا شوکرانِ نگاهت را
قطره
 قطره
 بنوشم

می خواهم  شعری بسرایم
با قافیه ای از نامت 
در شروع هر مصرع

غزل یا قصید ه ای 
یا شاید 
سپیدترینِ سپید ها را
تا
 شکفتنِ شکوفه ی اقاقی
در همه ی فصول معنا گیرد

سپید
به سان  برف زمستان
و یا گلهایِ یاسِ رازقی
که خیالش 
مرا
 تا کنارِ چارقدِ سپیدِ مادرم
 با خود می برد

می خواهم  آهنگی بنوازم
با گوشه های ناشناخته ای 
در شور یا اصفهان
و یا از هر سرزمینی که
 از آن برخاسته باشی

ترانه ای
 با صدایِ پرندگانِ وحشی
که هر سال
کوچ می کنند

می خواهم تصویرت را نقاشی کنم
بر بومِ غمگینی که 
سالهاست 
با پرده ضخیمِ شرم
 پوشیده است
با قلم موئی 
از تارهایِ کرمِ ابریشم
و رنگی از بالِ پروانه ای که 
در اسارتِ افیونیِ نورِ شمع
خیره می ماند

فرصتی می خواهم تنها
به کوتاهیِ  بارانِ بهاری
بر خاکی که 
جوانه هایِ تشنه ی گندم را 
آبستن است

فرصتی تنها
تا همه ی قصه ها را 
بر سپیدی ِتکه کاغذی بریزم
که تصورِ نگاهت را 
جاودانه می سازد


                                     ارسلان- ویسبادن
                                     30 مارس 2014

پنجره

بوته ی بی نامی که

در کویر می روید 

نه از طوفانش هراسی است
و نه از هرمِ ِِِِسوزان آفتاب
همه ی نگاهش 
به لکه  ی رنگ پریده ی ابریست
که عطش را 
هر از گاه می فریبد


ساقه ی تردِ نیلوفر
برزمینِ خیسِ باغچه 
سینه خیز می شتابد
تا پاشنه ی درختِ پیرِ صنوبر
در اندیشه یِ ارتفاعی که 
شاخه های درخشانِ نور را 

در آغوش گیرد


کودکی با صورتی چرکین
لابلای ازدحامِ بی تفاوتِ عابران
 پرسه میزند
در رویایِ دستانی  که

 به نوازش 
التهابِ چشمانش را آرام سازند


لابلای خاطراتِ کویری
انگشتانِ لرزانی

هنوز
چهارچوبِ پنجره ای 
بافته ازگلهایِ آبی نیلوفر را  
به تصویر می کشد
تا نگاهِ گریخته از

هیاهویِ کوچه را
دیگر بار
 باز یابد


                                                                             ارسلان - ویسبادن
                                                                              28 مارس 2014    

سالمنـد

تو را هر بار می نویسم
با حسِ غریبِ انگشتانی که 
رنگ آبیِ همه دریاها را
بر بالشِ خیسِ خود 
ترسیم می کند

تو را همچنان می بینم
با نقشِ خاطره ای که هنوز
داغیِ روزِ  اولین را
بر لب های خود احساس می کند

تو را با هر پچپچه صدا می کنم
 نفس هایِ خسته کوتاهی که
پس از هر بازدم
امانش را
سرفه های بی رحم بریده اند

تو را در خواب هایم
در آغوش می گیرم
مبهوتِ لرزشِ چشمانی که
پیش از فرو بستن
حضوردستانم را فریاد می کشید.
 

                                                              ارسلان - تهران
                                                              1392-12-19

تصویر

   گفته ها را 
   به هزار زبان 
   پیش از من و تو
   بی شمار گفته اند

   تنها ناگفته هاست
   به مانندِ اعوجاجِ نقشِ ترنجی که 
   بر خاک می افتد
   و یا لرزشِ بازوانِ شکستهِ تندیسی که 
   بی سخن می ماند

   ناگفته هاست تنها
   از حدیث نانوشته ای که
   در حجمِ  حقیرِ کلام 
   نمی گنجد

   نه گم کرده ای را 
   در دوردست
   به جستجویِ عبثی
   امید بسته ام
   و نه کلامی را
   در سرزمینِ کُندِ دیرسالگی
    به باد فراموشی سپرده ام

   همه بضاعت اما
   اندک گفته هایِ ناشنیده
   از نقش گم شده ای است
   که با افسونِ غمگینِ نگاهی
   در چهارچوبِ آینه
   خیره مانده است .


                                        ارسلان-تهران
                                        1392-12-15