تو را هر بار می نویسم
با حسِ غریبِ انگشتانی که
رنگ آبیِ همه دریاها را
بر بالشِ خیسِ خود
ترسیم می کند
تو را همچنان می بینم
با نقشِ خاطره ای که هنوز
داغیِ روزِ اولین را
بر لب های خود احساس می کند
تو را با هر پچپچه صدا می کنم
نفس هایِ خسته کوتاهی که
پس از هر بازدم
امانش را
سرفه های بی رحم بریده اند
تو را در خواب هایم
در آغوش می گیرم
مبهوتِ لرزشِ چشمانی که
پیش از فرو بستن
حضوردستانم را فریاد می کشید.
ارسلان - تهران
1392-12-19
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر