تو
حاصلِ همه قصه هایِ منی
رخصتی
تا شوکرانِ نگاهت را
قطره
قطره
بنوشم
می خواهم شعری بسرایم
با قافیه ای از نامت
در شروع هر مصرع
غزل یا قصید ه ای
یا شاید
سپیدترینِ سپید ها را
تا
شکفتنِ شکوفه ی اقاقی
در همه ی فصول معنا گیرد
سپید
به سان برف زمستان
و یا گلهایِ یاسِ رازقی
که خیالش
مرا
تا کنارِ چارقدِ سپیدِ مادرم
با خود می برد
می خواهم آهنگی بنوازم
با گوشه های ناشناخته ای
در شور یا اصفهان
و یا از هر سرزمینی که
از آن برخاسته باشی
ترانه ای
با صدایِ پرندگانِ وحشی
که هر سال
کوچ می کنند
می خواهم تصویرت را نقاشی کنم
بر بومِ غمگینی که
سالهاست
با پرده ضخیمِ شرم
پوشیده است
با قلم موئی
از تارهایِ کرمِ ابریشم
و رنگی از بالِ پروانه ای که
در اسارتِ افیونیِ نورِ شمع
خیره می ماند
فرصتی می خواهم تنها
به کوتاهیِ بارانِ بهاری
بر خاکی که
جوانه هایِ تشنه ی گندم را
آبستن است
فرصتی تنها
تا همه ی قصه ها را
بر سپیدی ِتکه کاغذی بریزم
که تصورِ نگاهت را
جاودانه می سازد
ارسلان- ویسبادن
30 مارس 2014
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر