حرامیان

از کجایِ کدامین گورستانِ تاریخ می آیی
که هنوز

هیبت پوشالیت را
پشتِ سایه ی سیاهی از 

مومیایی اعصار

پنهان می کنی 

روبندت را بشکاف !
می شناسمت انگار
رو در رویِ همه ی لحظه هایِ گلگونی که 
از دیرباز
با جنون و خون

خو کرده است

تصویرت را 
هر بار
کنارِ پیکرهایِ برهنه ی " لورکا " ، " گوارا "
در روزهایِ تب کرده ی " رودزیا "
کوچه های تنگِ " تل زعتر "
" قادسیه " ،  " داخو "
و حتا " سربرنیتسا "
دیده ام

دستانت 
بوی تندِ خردل و فلفل می دهند 
و تن هایِ نحیفِ کودکان ِ " حلبچه "
در آغوشِ خاکستری " آوشویتس " 
آرام 
به خواب رفته اند

تابوتِ سنگ پاره ی " بودا "
بر شانه هایِ سوگوارانِ " بامیان "
همچنان می چرخد و 

زهر خندت

نفس گند ابلیسی را می پراکند

تا تن‌ برهنه ی خاک را

ناپاک  سازد

از کجایِ کدامین گورستانِ تاریخ می آیی
که با نامِ حرامیت
هرگز 
آشتیم نیست 

                                                         ارسلان- تهران  
                                                          1393-3-29