ققنوس درآتش

برای قهرمانان آتش نشان
------------------------

درکدام

کوره راهِ  دود و دروغ

به انتظار مانده بودی
باران 

که اینگونه

زمینِ گرسنه

کودکانش را

می بلعید

پیش از تو

بارانِ دیگری بارید

آشناتر حتی

از جنسِ خاک و خاکستر

پیش از تو

دستانی ناتوان

آخرین توانِ دلیرانش را

در میانِ هرمِ آه و آهن

جستجو می کردند

تا انتظارِچشمهایِ بارانیِ کودکی را

آرام سازند

کجا بودی باران 

اینجا هنوز هم

دستانِ خالی

آسمان را

انتظار می کشند

                                ارسلان-تهران

                          دوم بهمن ماه نود و پنج

پریشانی

چه می شودم باز
که بدینسان
پریشانم

هر آنچه به یادگار
می نگارم
شرنگی است
که هر بار
در این آشفته بازار
بر جانِ خویش روایش می دارم

چه می سازد این چرخِ ناساز 
با سرشت پر از رازم
که از پی هر پگاه
حسرت پار و پیرار
بیداریِ شبانگاه را
دمساز می شود

چه می رود 
بر این چوبینه رواقِ بی تاق
که شوقِ شومِ موریانه را هم
کور می سازد

چه می گذرد
در این حصار
برسخت جانیِ تو و من
که هنوز هم
آوار را
انکار می کنیم

     

                                    ارسلان-تهران
                                سی ام دیماه نود و پنج

آنی که فرو ریخت

نه بی تو قرارم بود
و نه با تو دیگر قراری 
اما
تو بودی و همه ی دلشوره هایِ من
که نمیدانم از کجا
هر بار
چارتاقِ اتاق را 
بی طاقت
باز می کردند

نه بی تو توانِ جانم بود
و نه با تو دیگر سامانم
گویا
باز تو بودی وهمه ی گمشده های من 
که با حضورت هم
حتی
جای خالیشان پرنمی شود

نه بی تو جایِ ماندنی بود
و نه با تو
هوایِ رفتنی
شاید 
بازهم  تو بودی وهمه ی پریشانیِ شب هایِ من
که تنها 
روزها را کسل می کنند

نه بی تو
باتو هم هنوز
نه قراری است
ونه چشم انتظاری

                                     ارسلان-تهران
                          بیست و چهارم دی ماه نود و پنج    

برای همه ی آنکه می پنداشتم

در این پندار بودم
باغی بیارایم
پر از
نرگس و نیلوفر
 و آویز سپید اقاقی
که در نسیم
سرمست ازتبِ مخملیِ گلِ سرخ
می رقصند 

با پرندگانی عاشق
که بر شاخه هایِ بلندِ چنار و سپیدار
لانه می سازند
و کودکانی که
پرواز را انتظار می کشند

خراب آبادی حاصل آمد
که بر آوارِ دیوارهایش
تنها
هجوم غارغاری است
که گوشها را کر می کنند
و آشیانه های فشرده را 
در خاک می چینند
تا
آنانی که 
مرگ را در انتظارند
نوبتِ خویش را نیز
از پیش
نگهدارند

                                       ارسلان - تهران
                                   هفدهم دی ماه نود و پنج

فریب

فریبی است
بی گمان
رختِ نگون بختیِ خویشت
که با هزار چشمه ی کوثران
رهایی را
هرگز
بازنتوان ستاندن

فریبی است
بی امان
تصویرِسریرِسترگِشان
تا با تصوری
که دیگر
به زیرشان
نتوان کشاندن

فریبی است
اینان
با آن کسان که
درچشمانِ کم فروغشان
انگار 
شوقی
نتوان نشاندن

فریبی است
با تشویش موهومشان
بدینسان
که شب را 
هنوزهم
به پایان
نتوان رساندن

فریبی است
اینان 


                                      ارسلان-تهران
                                    نهم دیماه نود وپنج