آنی که فرو ریخت

نه بی تو قرارم بود
و نه با تو دیگر قراری 
اما
تو بودی و همه ی دلشوره هایِ من
که نمیدانم از کجا
هر بار
چارتاقِ اتاق را 
بی طاقت
باز می کردند

نه بی تو توانِ جانم بود
و نه با تو دیگر سامانم
گویا
باز تو بودی وهمه ی گمشده های من 
که با حضورت هم
حتی
جای خالیشان پرنمی شود

نه بی تو جایِ ماندنی بود
و نه با تو
هوایِ رفتنی
شاید 
بازهم  تو بودی وهمه ی پریشانیِ شب هایِ من
که تنها 
روزها را کسل می کنند

نه بی تو
باتو هم هنوز
نه قراری است
ونه چشم انتظاری

                                     ارسلان-تهران
                          بیست و چهارم دی ماه نود و پنج