یاور

اگر می شد

در باورت بنشیند

که سازِ غم نوازِ واژگانم

از غربتِ غروبی می گوید

که دلِ خسته را

لنگ لنگان

به دنبال می کشاند و

از سردیِ حسرتی که

توانِ شکوه را هم

از زبان

می ستاند

نمی‌گفتی که

یاورت نمی‌مانم

 

اگر می شد

در باورت بنشیند

که شب شُمارِ بی صدایی و

دلمردگیِ تنهایی را

حسِ دیگر بارِ دستانت

آسان مي‌سازد و

سوزشِ مسمومِ سکوت

تن را از درون

می گدازد

نمی‌گفتی که

یاورت نمی‌مانم

 

اگر می شد

در باورت بنشیند

که شوقِ گم گشته‌ی شهر

از سرِ شوریده هم

پر کشیده است و

آرزویِ دیر پایِ رهایی

رنگِ سیاهی

بر تن کشیده است

نمی‌گفتی که

یاورت نمی‌مانم

 

اگر می شد

در باورت بنشیند

که خیالت در خواب هم

دست از سرِ دلِ خراب

بر نمی دارد و

با هر اشارتی

زخمی دوباره

بر جا می‌گذارد

نمی گفتی که

یاورت نمی مانم

 

اگر می شد

همه‌ی جان را

به سانِ نهالی

در سرزمینِ باورت بنشانم

می‌دانم

باز نمی‌گفتم که

یاورت نمی مانم

 

ارسلان- تهران

بیست و سوم مرداد ماه نود و نه

در انتظاری که نبودیم

هردم

در انتظاری که نبودیم

می آید

بی دعوت و عریان

با بانگِ ناقوسی که

نیمِ شبان

هول می زاید

و آوازِ بی گاهِ خروسی که

نحسی را

بر پیشانی روز

حک می نماید

 

هر دم

در انتظاری که نبودیم

می آید

بی خجلت و بی تاوان

با همهمه ی خاطراتِ بی پایان

و هجومِ خرد و ریز همه‌ی آنی که

در این میان

با دستانِ خسته ات

راهی می‌گشاید

 

هر دم‌

در انتظاری که‌ نبودیم

می آید

با فرودِ پریشان برگی که

با باد

می ستیزد

با اشارتِ پنهانِ زمان

که زردیِ خزان را

بر صورت

می ریزد

و با بی برگیِ شاخه ای که

از شرم

می گریزد

 

هر دم

با شتاب و بی انتظار

می آید و

از بسیاریِ حادثه

هیبتِ ترس را

می رباید

 

ارسلان- تهران

هشتم مرداد ماه نود و نه 

لب فرو مبند ای یار

در سکوتِ کویری روزگار

پژواک بلورینِ صدایت

بر التهاب زخمِ ناسور

می بارد‌ و

سوزشِ دردی را

هر بار

بر جا می‌گذارد.

 

لب فرو مبند ای یار

 

حسِ سبزِ سرودن

بر زبان

خشکیده است

دلِ شاد

از میان

پر کشیده است

گفتگویی اگر ماند

از جانِ پلشتی است

که در جامه ی پرنیان

خزیده است

 

لب فرو مبند ای یار

 

حصارِ بلند تنهایی

سایه‌ی سیاهی

گسترده است

نگاهی

به آن سوی آینه

پنهان گشته است

هوایِ خانه

از سرمایِ شبانه

دل خسته است

راه حتی

بر سرریزِ اشک هم

بسته است

 

لب فرو مبند ای یار

 

به باورم نمی نشست

آوار را

روز شمار

نشانه بگذارم

بغضِ خفته را

با هر بهانه

به فراموشی سپارم

رختِ عافیت

بر تن کرده

در تند بادِ حادثه

چشم از خیالت

بردارم

 

لب فرو مبند ای یار

ماندن به انتظار

دشوار است

دشوار

 

ارسلان- تهران

بیست و ششم تیرماه نود ونه 

از ستیز باز نمی مانم

                  با آن که می دانم

                  آشوبی است 

درجانم و

طوفانی گویا

در نهان

که عقل

تن را

از پروایِ خطر کردن

می رهاند

دل اما

به راهِ دیگرَم می کشاند و

اینبار هم

از ستیز

باز نِمی مانم

 

با آنکه می دانم

نه بر طریقِ رفتگانم و

نه حیرانِ آنان

که دلِ سودایی را

به سنگ‌پاره‌ای می رانند

نشان از نانوشته ها را

با بضاعتِ شعرم

بر گذرِ بی امانِ زمان

می نشانم و

از ستیز

باز نمی مانم

 

با آنکه می دانم

سایه‌ی تباهی

بر هِّره‌ی هر بام

لانه گزیده است و

رنگِ سیاهی

بر دیوارِ هر خانه

نقشی کشیده است

از شکایتِ روزگار

گریزانم و

از ستیز

باز نمی مانم

 

با آن که می‌دانم

تردید در این میان

فریبِ پنهانی است

که توانِ گفتن را

از واژگانم می ستاند

قصه را این بار

به روایتِ دیگری

از بر

می خوانم و

از ستیز

باز نمی مانم

 

ارسلان- تهران

بیستم تیرماه نودونه

حضور انسان

زمين
سياره‌ي سرگرداني كه
نه از ماه آگاه بود و
نه از آفتاب
نه از درختاني كه
بر گرده‌ي سنگيِ كوه
تنوره كشيدند
نه از پرندگاني كه
بر فرازِ شاخه‌ها
آشيان گزيدند
و نه از قطره‌هايِ درشتِ باران
كه تنِ عريانِ جنگل را
بوسيدند
 
باحضورِ انسان بود
در گردشِ سرگردانِ زمين
كه قناري
عشق ورزيد
لب‌هايِ تبدارِ گلِ سرخ
از شرم لرزيد
شب
معنايِ بي‌قراري را
به جان خريد
و ستاره
چشمك زنان
به جهان خيال هم خزيد
 
با حضورِ انسان بود
تنها
كه آسمان
مي‌گساريِ خدايان را
به چشم ديد
نسيم
به هيئتِ كبوترِ نامه‌بر
تا دور دست پريد
دشتِ سبز
با ترانه‌ي باد
خرامان رقصيد
و دانه‌ي آبستنِ گندم
از دامان خاك
با شتاب
سَرَك كشيد
 
با حضورِ انسان بود
تنها
كه بهار
از رنگِ زندگي گفت
پائيز
رخت الوان خزان را
بر تن پذيرفت
و سرديِ زمستان
تعبيرِ دلي شد
كه در پيرانه سر
به سختي
 آزرد
 
بر این زمين سرگردان
 بي گمان
 حضورِ تو بود
تنها
كه رود و درخت و باران
با آن
در قصه هایم جان گرفت
و دلِ بي‌قرارم را
به نگاهی
نشان گرفت
 
تنها با حضورِ تو بود
 
 
ارسلان- تهران
نهم تیر ماه نود و نه

غم این دیار

گفتی 

 شب

دیری نمی پاید

آفتاب 

از پشتِ یالِ بلندِ کوه

شادمان

می آید

نگاهِ  سربیِ آسمان

به رنگِ نیلی

می گراید

و بهار

مریم و بنفشه

می زاید

تو بگو

با غمِ این دیار

بی خریدار

چه کنم

گفتی 

خاک

تنِ ناپاک را

می رباید

گونه ی گلگونِ شفق

رخسارِ فلق را

نقاشی می نماید

ریزش بلورینِ باران

غبارِ پنجره هایِ شهر را

می زداید

و پناهِ پنهانِ یار را

بر دلدار

می گشاید

تو بگو

با غمِ این دیار

بی خریدار

چه کنم

گفتی

زخمِ کینه

سرانجام

سینه را

خواهد شکافت

دل اگر شکست

قراری

باید یافت

صدایِ پایِ باران

بر سنگفرشِ کوچه

به پیشواز

خواهد شتافت

و شکوفه ی ارغوان

از فرازِ دیوار

راهی به آسمان

خواهد یافت

تو بگو

با غمِ این دیار

بی خریدار

چه کنم

گفتی

حتا اگر

فرصتِ فردایی نرسید

بهار را می توان

در نگاهِ آلاله دید

از لکه ی ابری

سراغِ باران را

پرسید

رختِ نونوار

ازخیالت بر تن کشید

و اندوه را

از خانه ی جان

روبید

تو بگو

ای غمگسار

یارانِ این دیار

بی خریدار

چه کنند

ارسلان- تهران

پنجم تیر ماه نود و نه

وقتی تو خندیدی

وقتی تو خندیدی

آسمان

ستاره ها را

میهمان نمود و

ابری سپید

از شوق

گریه کرده بود

وقتی تو خندیدی

ساقه ی سبزِ گندم

در دشت رقصید

نسیمِ نمناک

بر هُرمِ بیابان

وزید

بیدِ سر به زیر

موهایِ آشفته را

با باد

شانه ای کشید

وباغ

با همه ی بی برگی

بهارِ بازیگوش را

در راه دید

وقتی تو خندیدی

شب در انتظارِ روز

تا صبح

بیدار ماند

سپیده 

فرشی ار نور

بر ایوانِ خانه

گستراند

و غنچه ی گل سرخ

در خوابِ مهتابیِ سحر

چشم به سویِ تو

گرداند

وقتی تو خندیدی

همه ی رنگ ها

در رگ های زمین

درخشید

قله ی پر غرور

جامه ی سپیدش را

به تنِ رود

بخشید

و زمزمه ی باران

در هر گوشه ی شهر

پیچید

وقتی تو خندیدی

صدایِ رهایِ پرنده

به گوش رسید

نشانت را

از همه کس

می توان پرسید

چون هنوز هم

نامت 

زندگی است

ارسلان- تهران

بیست و پنجم خرداد ماه نود و نه

با حضور تو

با تو

با هر نشانه

شعری سرودم

از تبارِ شوری که

در این شوره زار

بی خریدار

ماند

با هر بهانه

ترانه ای آغاز نمودم

به زلالیِ ناگزیرِ برف

در حضور قاطعانه ی آفتاب

  و با هر کلامِ عاشقانه

شوقِ دوباره ای 

در وجودم

به سانِ

شکفتنِ جوانه ای که

از لمسِ عریانِ باران

سیراب می شود

بی حضورت 

اما

تنها

خلوتِ آینه را

گشودم

همان نگاهِ بی پناهِ پرنده

که هم بند را

بی صدا

می خواند

ارسلان- تهران

بیست و سوم خرداد ماه نود و نه 

بهاری به رنگ خزان

بی  هوا دل

در درونِ سینه

بی قرار

می تپید

بی صدا

برگ

بر شاخه ی صنوبر

زرد

می لرزید

 بی نوا چشم

 در انتظارِ سپیده  بود

اگر می دمید

در بهاری که

آسمان

رنگِ خزان گرفت

نسیمِ سرگردان

چه بی سامان

در دامانِ غروب

خزید

سایه ی سیاهِ شب

چه آسان

امانِ شبگیر را

برید

بانگی به رنگِ عزا

چه پریشان

از گلدسته ی شهر

به گوش 

رسید

در بهاری که

آسمان

رنگِ خزان گرفت

کبوترِ چاهی

در کنجِ دیوار

کز کرده بود

شوقِ صدا را

باد

با خود برده بود

دل اما

هنوز 

درگیر نگاهی است

که قرارم را

ربوده بود

در زیر آسمانی که

بهار هم

رنگِ خزان گرفت

ارسلان-تهران

بیستم خرداد ماه نود و نه

دختر باران

دیری است

در این آشفته بازار

دل را

خیش می کشند و

ساقه ی سبزِ شالیزار را

پیش از شمیمِ گل آذین

بر دار می کنند

دردی است

در این دیار

که عشق را

کنارِ دیوار 

شخم می زنند و

خواب شیرینِ گهواره را

با داسِ  سرنوشت

بی قرار می سازند

آرام 

با موجِ سبزِ گند مزار

بیارام دخترکم

اینبار

غم نوایِ نونهالیت

بی تردید

سکوتِ سنگینِ جنگل را

بیدار می کند

ارسلان- تهران

هفدهم خرداد ماه نود و نه

وقتی تو آمدی

آسمان

سفره ی ستاره

می چید

 بر ارغوان غمگین
شکوفه می دمید

و قناری

در قفسِ تنهایی

خوابِ رنگین کمان

می دید

وقتی تو آمدی

ابر

قبایِ بلندِ باران

 می پوشید

درختِ اقاقی 

چارقد سپیدش را

بر سر می کشید

و چراغانیِ کوچه

از راه می  رسید

وقتی تو آمدی

کلونِ سنگینِ در

در انتظار بود

سنگ فرشِ حیاط

خاطره ی قدمهایت را

جستجو نمود

و عطرِ گل مریم و رازقی

ماتمِ خانه را

ربود

وقتی تو آمدی

چادرِ سیاهِ شب

بی طاقت لغزید

سایه ی سحر

بر سطحِ آینه رویید

دل که هواییِ تو بود

بی تاب تپید

وقتی آمدنت

تنها از خیال گذشت

ارسلان-تهران

دوازدهم خرداد ماه نود ونه

سازِ سرودن

صدایی که

می خروشد

حاصلِ حصارِ شهری است

که پیش از این

بارویش

سر بر خاک نهاده است

نوایی که

رختِ عزا

 بر تن می پوشد

سیلابِ بی تابی است

که بر

سویدایِ دل

بوسه می زند

وآوایی که

در سکوت می کوشد

از برقِ نگاهی است

که قراولانِ تباهی

بسانِ هیزمی بی مقدار

برآتش می کشند

در ناسوده کارستانی

از اینسان

که عشق را

نجوایِ نخ نمایی  می دانند

باورِ تو و من

غربتِ آشنایی است

که هنوز

سازِ سرودن را

کوک می سازد

ارسلان- تهران

نهم خرداد ماه نود ونه