۱۳۹۱ تیر ۴, یکشنبه

نقال

   














      نگاهی
     بر انبوه منتظران
     در میان دود و سکوت
   
     صدای قل قل قلیان
     جرینگ و جرینگ استکان های بلوری
     و جا به جایی دانه های درشت تسبیح شاه مقصود
   
     ضربه های آرام چوب دست
     بر کف سنگی
     و صدای گرفته نقال پیر :

            " خون سیاوش بر زمین می ریزد
               چکه ، چکه
               و  لاله های واژگون 
                بر قله های زاگرس 
                در اسارت
                می رویند   "
     
     ضربه آرام چوب دست
    
           "  پیل زابلستان
                 بر سینه سهراب
                 فاتحانه نشسته است
                 تا خنجر آخته را
                  فرود آورد    "

     
     چکه ، چکه
     قطره هایی از داستان لرزان پیر مرد
      بر زمین
      می چکند

  
          " نوشدارویی نیست 
              تنها فریادی که 
              کوه های تنهای تفتان را
              شعله ور سازد  "


     ضربه دوباره چوب دست

          "  بیژن
              در خون خود می غلتد
              در فریبی دیگر بار
              از گرسیوز نابکار  "
                                       
            " آنجا توران است
              آنجا هاماوران است
               سرزمین دیوان و بدکارگان
               سرزمین سفاکی سودابه
               نیرنگ دیو سپید
               هفت خوان جادو
               و دستان خون آلوده افراسیاب  "

   
      ضربه چوب دست
      نگاه  های حیرت زده
      خش خش صدای بریده نقال :

   
             "  رستمی باید
                گیوی ، رهامی ، کیخسروی شاید
                بر قله های البرز
                کنار کاخ های آبگینه
                 تا تاوان خون های ریخته را
                 از نوادگان پشنگ
                 باز ستانند   "

   
      ضربه چوب دست 
      غرش صدائی که
      از حنجره دریده
      فریاد می کشد  :

  
          " این بار
             کار زار دیگری است
           

             این بار 
             نوبت رقص یالهای بلند رخش و شبرنگ
             در باد
             نوبت پاکدامنی سیاوش
    
         و آتش افروزی منیژه
             بر چاه بیژن است
             تا دیوان اسطوره ای را
             از اعماق تاریک جنگل های هاماوران
             بیرون کشند

             این بار
             سام 

             در کنار زال  می ماند
             تا وصلت رودابه را
             برای فرزندش
             جشن بگیرد
        
              تهمینه 

              دست در دست رستم
              در کوچه های زابل
              قدم می زند 


              سهراب 
              دوشادوش پدر 
              به جنگ دیو سیاه می رود
  
               فرنگیس 

               نشان  پهلوانی را
               بر بازوان سیاوش می بندد


               آرش 
               در جستجوی تیر گم شده 
               تا مرز های تورانیان
               می تازد

               و سرانجام
               سودابه و گرسیوز
               رخت عزای افراسیاب را
                بر تن میکنند  "

       نقال پیر باز هم میگوید
       و دستان فشرده 
       چوب دست ها را
        بر زمین می کوبند

                                                                     ارسلان - ویسبادن
                                                                       ۲۴ جون ۲۰۱۲








۱۳۹۱ خرداد ۳۰, سه‌شنبه

عقوبت



















      چشمانی منتظر
      ازدحامی بی قرار
      دار بستی که کوتاهی سخن را
      رقم می زند
    
      وحشت نگاهی دوخته
      از پشت چشم بند سیاه
      در جستجوی تصویری از
      خاطره های کودکانه
     
      هلهله ی شادمانی و بهت
      فریاد شکسته ای در گلو
      و لرزش چند باره طنابی
      تا قاطعیت عقوبت را
      برمسند نشاند

     
      کنجِ سردِ اتاقی
      در انتهایِ زمین
      پیکر شکسته ای مویه می کند
      و نگاه سوزان کودک
      سر انجامی دوباره را
      تکرار می سازد


                                                                       
                                                            ارسلان -دبی
                                                             ۱۳۹۰/۸/۲۷


     

۱۳۹۱ خرداد ۲۶, جمعه

شعر

  





     شعر شور رهایی است
     سحر واژه ها
    در عبور از جداره ی جان
    حس پنهان ریشه
    در کشف شیار خاک
    عریانی  عشق
    و شرم پیچک
    در هم آغوشی با شقایق

   شعر تلخی جدایی است
   خاطره ی پرستوی مهاجر

    از آشیانی که 
    فرو یخت
   نومیدی ساربان
   در هرم بی امان کویر
   حسرت پرنده ای که
   بال سپیدش را
   با مقراض می چینند
   تردید چهارپایه
   ورعشه ی طناب عقوبت

    شعر ترانه ی بی صدایی است
    شوق غریب پروانه ها
    راز سر به مهر مرغان عشق
    وصدای لرزان پیرمردی که
    بانوی کهنسال خود را 
    با نام کوچکش 
    می خواند 

    شعر زلالی هم آوایی است
    کنار واژه های سرگردان من
    و بضاعت اندکی که
    در تصویر قصه هایت
 
    باز می ماند

     شعر هر چه هست 
     همان پستوی کوچکی است
      که  همه ی دلتنگی  را
     با خود زمزمه کنم


                                                                       ارسلان -تهران
                                                                       ۱۳۹۱/۳/۲۶ 


۱۳۹۱ خرداد ۲۰, شنبه


بعد از 2 ماه تعداد بازدید از زمزمه از مرز 3000 گذشت
از همه سپاسگزارم
تعداد بازدید از صفحه امروز      
۲۳
تعداد بازدید از صفحه دیروز
۴۷
تعداد بازدید از صفحه در ماه گذشته
۱٬۶۰۵
سابقه تعداد بازدید از صفحه در همه زمان ها
۳٬۰۰۲

۱۳۹۱ خرداد ۱۹, جمعه

باید سخن گفت



  

  باید سخن گفت
    باید نوشت


    از خاطرات خیس سنگریزه های کنار چشمه
    صدای جاری آب
    بر بسترسبز دشت
    ریزش قطره های ریز باران
    لالایی نرم باد
    نگاه دوخته بر بازی کودکانه ابر
    و داغی انگشتان لرزان
    در اولین تماس
   
    باید سخن گفت
  
  باید نوشت

    از لحظه های دور ، لحظه های نزدیک
    روز های خوب ، روزهای زشت
    روزهایی که خشم در سینه می تپید
    زمین رنگین تر از همیشه بود 

     و جوانه های خرد
     از هر گوشه باغ
     سرک می کشیدند

   
     باید سخن گفت
     باید نوشت


     از لحظه هایی که تردید
     در نگاه ها موج می زد
     اشک شهامت چکیدن نداشت
     و لبخند خاطره محوی بود
     تا حضور همیشگی یاس را
     پنهان سازد

  
     باید سخن گفت
     باید نوشت


     از رود ، از سرود
     از درد ، از فرود
     از صدای شکستن استخوان های ترد
     رد کبود تازیانه
     رعشه های بی اختیار
     حلقه های زیر چشم
     بوی سوختن پوست
     دود غلیظ سیگار

  
     باید سخن گفت
     باید نوشت


     از مرگ  بی صدای برگ
     هنگام سقوط از شاخه های خشک
     از هیاهوی بی امان باد
     عبور بی تفاوت ابر
      بر فراز تشنگی خاک

  
     باید سخن گفت
     باید نوشت


     از قامت بلند دماوند
     قصه های غمگین کودکان ارس
     پیکان گریزان آرش
     که هنوز
     در مرز تورانیان سرگردان است
  
     باید سخن گفت
     باید نوشت


    از تنهایی خزر
    رنگ گلگون کارون
    آبهای مردد آبی فارس
    ستاره های بی شمار شبانه کویر
    مرگ آرام هامون
  
    باید سخن گفت
    باید نوشت


    از عاشقان خاموش سبلان
    ترانه های غمگین میرزا
    تورهای آویخته صیادان جنوب
    درد ناگفته توسن شاپور
    هنگام هزیمت سواران دلواری
  
    باید سخن گفت
    باید نوشت


                                          ارسلان - تهران
                                             1391/3/20





۱۳۹۱ خرداد ۱۷, چهارشنبه

در شهر



 
















   قامت بی قواره شهر
    قطره ، قطره
    فرو می چکد
    در زیر بار نگاه های غریبی که
    کینه های لبریز را
    با مشت های گره کرده
    پاسخ می دهند
   
    هر چهار راه
    نقطه سر در گمی است
    در عبور بی هدف رهگذران
    تا خطوط  هم باد یکسان را
    پایمال کنند

    آژیر مرگ
    با شتاب از هر گذر
    پیکرهای  نحیفی را
    تا نقطه های پایان ابدی
    مشایعت می کنند

    
    در انبوه خانه های تکیده 
    کسالتی ناگزیر
    رخنه کرده است
    تا
    کودکان کار
    ساقیان دوره گرد
    دختران گریز پا
    و دوره گردان ناشناس
    به فضای آشنای کوچه های تاریک
    پناه برند


    دیگر
    آسمان آبی
    شبهای پر ستاره
    الوان گلهای بهاری
    و صدای دل نشین پرندگان
    جایی در خاطره درگیر شهر ندارند


    درد  نان
    از هرکنج
    فریاد می کشد
    ومردان شرمسار
    با دستان تهی
    پر از حسرت دیروز
    و دلهره فردا
   از کنار چهار چوب در های زنگ زده
    و نگاه پرسش گر کودکان
    به خانه می خزند


    شهر با صدای خود بیدار می شود
    با پاهای تاول زده
    دود و دعا
    اسپند و چشم زخم
    و تطهیر گناهان شبانگاهی
    از گوشه شیشه های چهار چرخی که
    تاوان خون بهای فوجی را
    بسنده می کند


    شهر با درد خود به خواب می رود
    با بغض و اندوه
    دود و دروغ
    و لبخند صورتکانی که
    با بوق و شیپور
    چهره زیبای معصومیت را
    آلوده می کنند

    

                                                   ارسلان -تهران
                                                    ۱۳۹۱/۳/۱۷