قامت بی قواره شهر
قطره ، قطره
فرو می چکد
در زیر بار نگاه های غریبی که
کینه های لبریز را
با مشت های گره کرده
پاسخ می دهند
هر چهار راه
نقطه سر در گمی است
در عبور بی هدف رهگذران
تا خطوط هم باد یکسان را
پایمال کنند
نقطه سر در گمی است
در عبور بی هدف رهگذران
تا خطوط هم باد یکسان را
پایمال کنند
آژیر مرگ
با شتاب از هر گذر
پیکرهای نحیفی را
تا نقطه های پایان ابدی
مشایعت می کنند
در انبوه خانه های تکیده
کسالتی ناگزیر
رخنه کرده است
تا
کودکان کار
ساقیان دوره گرد
دختران گریز پا
و دوره گردان ناشناس
به فضای آشنای کوچه های تاریک
پناه برند
دیگر
آسمان آبی
شبهای پر ستاره
الوان گلهای بهاری
و صدای دل نشین پرندگان
جایی در خاطره درگیر شهر ندارند
درد نان
از هرکنج
فریاد می کشد
ومردان شرمسار
با دستان تهی
پر از حسرت دیروز
و دلهره فردا
از کنار چهار چوب در های زنگ زده
و نگاه پرسش گر کودکان
به خانه می خزند
شهر با صدای خود بیدار می شود
با پاهای تاول زده
دود و دعا
اسپند و چشم زخم
و تطهیر گناهان شبانگاهی
از گوشه شیشه های چهار چرخی که
تاوان خون بهای فوجی را
بسنده می کند
شهر با درد خود به خواب می رود
با بغض و اندوه
دود و دروغ
و لبخند صورتکانی که
با بوق و شیپور
چهره زیبای معصومیت را
آلوده می کنند
ارسلان -تهران
۱۳۹۱/۳/۱۷
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر