باید سخن گفت

  

  باید سخن گفت
    باید نوشت

    از خاطرات خیس سنگریزه های کنار چشمه
    صدای جاری آب
    بر بسترسبز دشت
    ریزش قطره های ریز باران
    لالایی نرم باد
    نگاه دوخته بر بازی کودکانه ابر
    و داغی انگشتان لرزان
    در اولین تماس

   
    باید سخن گفت
    باید نوشت

    از لحظه های دور ، لحظه های نزدیک
    روز های خوب ، روزهای زشت
    روزهایی که خشم در سینه می تپید
    زمین رنگین تر از همیشه بود 
     و جوانه های خرد
     از هر گوشه باغ
     سرک می کشیدند
   
     باید سخن گفت
     باید نوشت

     از لحظه هایی که تردید
     در نگاه ها موج می زد
     اشک شهامت چکیدن نداشت
     و لبخند خاطره محوی بود
     تا حضور همیشگی یاس را
     پنهان سازد
  
     باید سخن گفت
     باید نوشت

     از رود ، از سرود
     از درد ، از فرود
     از صدای شکستن استخوان های ترد
     رد کبود تازیانه
     رعشه های بی اختیار
     حلقه های زیر چشم
     بوی سوختن پوست
     دود غلیظ سیگار
  
     باید سخن گفت
     باید نوشت

     از مرگ  بی صدای برگ
     هنگام سقوط از شاخه های خشک
     از هیاهوی بی امان باد
     عبور بی تفاوت ابر
      بر فراز تشنگی خاک

  

     باید سخن گفت
     باید نوشت

     از قامت بلند دماوند
     قصه های غمگین کودکان ارس
     پیکان گریزان آرش
     که هنوز
     در مرز تورانیان سرگردان است

  

     باید سخن گفت
     باید نوشت

    از تنهایی خزر
    رنگ گلگون کارون
    آبهای مردد آبی فارس
    ستاره های بی شمار شبانه کویر
    مرگ آرام هامون

  

    باید سخن گفت
    باید نوشت

    از عاشقان خاموش سبلان
    ترانه های غمگین میرزا
    تورهای آویخته صیادان جنوب
    درد ناگفته توسن شاپور
    هنگام هزیمت سواران دلواری

  

    باید سخن گفت
    باید نوشت

                                          ارسلان - تهران

                                             1391/3/20