حیرانی

مرا به حیرانیِ خویش واگذار !
در جستجویِ بی حاصلِ کلامی
از سلالۀ سبزینه و نور
به لطافتِ ریشه هایِ نیلوفر
که با هر تلنگرِنرمِ آب
تاب می خورند

سفری سرگردان
بر قایقی که 
با چکیدنِ هر  قطره ای
بی هدف می چرخد
و ناخدا
راه را در بی راهه
گم کرده است

شتابِ ناگزیرِ لحظه ها 
با لرزشِ شعله هایِ شمعی که
سوسویِ دیگرش را
اختیاری مهیا نیست
و هنوز
بر پای ایستاده است

مرا به ویرانیِ خویش واگذار!

                                                       ارسلان-تهران
                                                        1393-2-17