ققنوس درآتش(کردی)

ترجمه ای آزاد از شعر

















بۆ قاره مانی ئاور کوژینه وه 
===============


 له کامه کۆیره رێی
 پڕ له دووکه ل و درۆی 
 مابوویه وه
 باران.!..
 که ئاوازه وی برسی
 کۆرپە کانی خۆی
 هه لده لووشێت ...

به ر له تۆ
 بارانێکی دیکه باری ..
 ته نانه ت له جینسی
 خۆل و خۆله مێش ...

 به ر له تۆ ده ستانێکی لاواز
 به دووای
 دوایین هه ناسه ی جوامێرانی
 له نێوان  ئاور و ئاسندا
 ده  گه را 
هه تا گریانی
 له بارانی مندالێک 
هێمن کاته وه ... 

له کوی بووی باران
 که ئیستاش
 خه لکی ئه م سه رزوییه
 ده سته و رووی ئاسمان
 ماونه ته وه

کوبانی ( کردی)

ترجمه ای آزاداز شعر کوبانی

به سه‎ر روخساری پرشنگداری کیژۆله‌کانی کۆبانیدا

بباره

 ێه‎ی هه‎وره بێ بارانه‎کان

 له لوتکه‎ی هه‎لفریندا

به سه‎ر خاکی ولاتێکی سوتاو

 که ئێستاش

به قامچی ترس و دله‎راوکێ

 ده‎لاوێته‎وه.

هو ئه‎ی شنه‎ی با

 سرودی رزگاری دایکانێ شورشگێر مان

 بۆ بخوێنه

 ئه‎و کاته‎ی که

 به گژ دۆژمناندا

ده‎چنه‎وه.

به سه‎رماندا بدره‎وشه

 ئه‎ی گزنگی سه‎رمابردوی خۆره‎تاو

 بنواره که چۆن

 بلێسه و ده‎رد و ئازاری

برینی پر له شه‎رمی ژنانیک

له کۆلانه‎کانی کۆبانی

 چه‎نگ له عه‎رزی تینوی خویندا

 دا ده‎گرن.

ئه خاکی بی پێر و به‎ره‎که‎ت

 به‎سه‎ر خۆتدا برووخی و

شه‎رم بت گرێ

 له‎وه‎ی که درک و دالت

 قامه‎تی به‎رزی نه‎مامه‎کانت

ده‎شکێنن.

ئه‌ی شه‌وانی پیس و بۆ گرتوو

 برۆن و به جی بێلن

 پێده شت و لێره‌واره‌کانی وولات

 ئه‌و کاته‌ی که

شۆره‌ سوارانی به‌ربه‌یانی

 به زه‌رده‌ خه‌‌نه‌ی خۆیان

 رێگا و رێبازی

 خه‌لیفه‌کانی گه‌وره و بچوک

به گالته ده‌گرن.

له گه‌لماندا بخوێنن

هۆنراوه‌کانی له باران

 کاتیک که گه‌ل

 شنه بای به‌هاری

 دا ده‌مرکێنن

بلیسه‌ی ئاگری ئاراو قه‌رار له هه‌لگیراو.

نیمه دیگر(کردی)

ترجمه ای آزاد از شعر 
" نیمه ی دیگر"













نامهه وێت
 نه وه کو سروودێک
 بتخوێنم
 و نه وه کو وێنه یه ک 
 جار و بار
 چاوت لی بکەم 

 نه ئاوازێکی که بکرێت
 به هه ر سازێک بیژه نم
 ونه هه لبه ستێک
 که به ئاهه نگی
 بت رازێنمه وه 

 تۆ
 ته نیا
 خۆمی و نیوه یک له خۆم 
وێنه یه ک
 له به ره به یانی سه ر ئاوێنه
 که ته م و مژ گرتویه تی
 وبه ده نگیک
 له ره نگی باران
 که ئه وین ده به خشێت
 به په خشانی شیواوی ئێمه

                                         

کولبران

درنگی کن ای ابر!

تا

یالِ بلندِ  کوه

از بارشِ  بی امانِ شب

بیاساید

درنگی کن ای برف !

تا

ساقهایِ خسته

چشمانِ پنهانِ راه را 
بگشاید

درنگی کن ای روز !
تا
دردِ سنگینِ کوله بار
از زخمِ شانه 
به زیر آید

درنگی کن امروز
تا
طغیانِ ترانه 
آرامشِ دشت را
برباید

                                                                             ارسلان-تهران
                                                                        بیستم بهمن ماه نود و پنج

ستیزی با خویش

می ­ستیزد

هنوز هم در من

کهنه دردِ بی­ روزن

تا

 فـراموشی

بر التهابِ شرمگینِ جراحت

ننشیند

هـــای

خنده­ هایِ بی­ باکِ کودکانه !

در لابلایِ کجایِ این همه دیـوار

جا خوش کـرده­ اید

که دیرگاهی است

هوایتان

 فضایِ خالی را

لبریز نمی کند

می­ گریزد

هنـوز از من

این نایافته درمـان

تا گذرِ سنگینِ زمان
ردِ بی­رحمِ خویش را

بر جای جایِ جانمان

به یادگار گذارد

                                                                                                           ارسلان- تهـران

                                                                                                      هیجدهم بهمن نود و پنج

ققنوس درآتش

برای قهرمانان آتش نشان
------------------------

درکدام

کوره راهِ  دود و دروغ

به انتظار مانده بودی
باران 

که اینگونه

زمینِ گرسنه

کودکانش را

می بلعید

پیش از تو

بارانِ دیگری بارید

آشناتر حتی

از جنسِ خاک و خاکستر

پیش از تو

دستانی ناتوان

آخرین توانِ دلیرانش را

در میانِ هرمِ آه و آهن

جستجو می کردند

تا انتظارِچشمهایِ بارانیِ کودکی را

آرام سازند

کجا بودی باران 

اینجا هنوز هم

دستانِ خالی

آسمان را

انتظار می کشند

                                ارسلان-تهران

                          دوم بهمن ماه نود و پنج

پریشانی

چه می شودم باز
که بدینسان
پریشانم

هر آنچه به یادگار
می نگارم
شرنگی است
که هر بار
در این آشفته بازار
بر جانِ خویش روایش می دارم

چه می سازد این چرخِ ناساز 
با سرشت پر از رازم
که از پی هر پگاه
حسرت پار و پیرار
بیداریِ شبانگاه را
دمساز می شود

چه می رود 
بر این چوبینه رواقِ بی تاق
که شوقِ شومِ موریانه را هم
کور می سازد

چه می گذرد
در این حصار
برسخت جانیِ تو و من
که هنوز هم
آوار را
انکار می کنیم

     

                                    ارسلان-تهران
                                سی ام دیماه نود و پنج

آنی که فرو ریخت

نه بی تو قرارم بود
و نه با تو دیگر قراری 
اما
تو بودی و همه ی دلشوره هایِ من
که نمیدانم از کجا
هر بار
چارتاقِ اتاق را 
بی طاقت
باز می کردند

نه بی تو توانِ جانم بود
و نه با تو دیگر سامانم
گویا
باز تو بودی وهمه ی گمشده های من 
که با حضورت هم
حتی
جای خالیشان پرنمی شود

نه بی تو جایِ ماندنی بود
و نه با تو
هوایِ رفتنی
شاید 
بازهم  تو بودی وهمه ی پریشانیِ شب هایِ من
که تنها 
روزها را کسل می کنند

نه بی تو
باتو هم هنوز
نه قراری است
ونه چشم انتظاری

                                     ارسلان-تهران
                          بیست و چهارم دی ماه نود و پنج    

برای همه ی آنکه می پنداشتم

در این پندار بودم
باغی بیارایم
پر از
نرگس و نیلوفر
 و آویز سپید اقاقی
که در نسیم
سرمست ازتبِ مخملیِ گلِ سرخ
می رقصند 

با پرندگانی عاشق
که بر شاخه هایِ بلندِ چنار و سپیدار
لانه می سازند
و کودکانی که
پرواز را انتظار می کشند

خراب آبادی حاصل آمد
که بر آوارِ دیوارهایش
تنها
هجوم غارغاری است
که گوشها را کر می کنند
و آشیانه های فشرده را 
در خاک می چینند
تا
آنانی که 
مرگ را در انتظارند
نوبتِ خویش را نیز
از پیش
نگهدارند

                                       ارسلان - تهران
                                   هفدهم دی ماه نود و پنج

فریب

فریبی است
بی گمان
رختِ نگون بختیِ خویشت
که با هزار چشمه ی کوثران
رهایی را
هرگز
بازنتوان ستاندن

فریبی است
بی امان
تصویرِسریرِسترگِشان
تا با تصوری
که دیگر
به زیرشان
نتوان کشاندن

فریبی است
اینان
با آن کسان که
درچشمانِ کم فروغشان
انگار 
شوقی
نتوان نشاندن

فریبی است
با تشویش موهومشان
بدینسان
که شب را 
هنوزهم
به پایان
نتوان رساندن

فریبی است
اینان 


                                      ارسلان-تهران
                                    نهم دیماه نود وپنج