چکامک 8

 همه ی ابرها
 در دلم
 تلنبار است
 چشمانم
 ازسردیِ نگاهت
 بارانی می شود

 ---------------------------------

 از لابلایِ  طلایی موهایت
 آفتاب
 طلوع می کند
 تا
 در سیاهیِ مردمکانت
 به خواب  رود

----------------------------------

 چشم زخمی می خواستم
 از گوشه ی بریده ی آسمان
 بر گردنت
 تا شاید رهایت کند
 از گزندی که بر خویشتنت
 روا داشته ای

---------------------------------

 حس سوزانِ دستانِ توست
 که مردگان را 
 به وسوسه ای 
 دیگربار
 بیدار می کند

---------------------------------

 حلزونِ کوچکی
 شادمان

 از شاخه 
 آویزان است

  دنیا را 
 انگار
 دردستانِ خویش دارد

                                               ارسلان-تهران
                                                 6 دیماه 1394

یادِ بهاران

امشب دلِ من هوایِ باران دارد
چشمانِ تری  یاد بهاران دارد

با دل بنشین و از منِ خسته مپرس
کو آن قدحی که نقشِ یاران دارد

ابری که شد و نبود بارانش دل
این بی سروپا سر به بیابان دارد

زین شهرِخراب وقومِ درخواب رها
هدهد صفتی سویِ سلیمان دارد

از نای و نوای  خفته  در خاک هنوز
خونی به دل و زخم ز جانان دارد

 گراین دل من نقش تو می سازد باز

  درهرسخنت دردی و درمان دارد

لالاییِ لحظه ها مرا می خواند
کاین قصه ی تلخ رو به پایان دارد

                                       
                                                                       ارسلان-تهران
                                                             2 دیماه 1394

چکامک 7

دیر زمانیست
در راه مانده ام
نفس هم انگار 
از پشت ترافیک حنجره 
عبور نمی کند

--------------------------------

همهمه ای است در شهر
صدا به صدا نمی رسد
وزنی دارند همه ی خانه ها 
وقتی بر قفسِ سینه 
سنگینی می کنند

--------------------------------

آرمیده ایم
هریک 
به کنجی
درون لاک خویش
شاید
در کمینِ دریدنِ یکدگر


--------------------------------

 پیرمردِ پستچی
 بی تفاوت گذشت
 پرسشِ تکراری 
 شرمگینش می سازد 
شاید در جایی 
همه ی نوشته ها
ناگشوده تلنبار می شوند 

-------------------------------

برکناره ی تکه کاغذی

برایت  نوشته بودم : 

به روالِ مالوفِ کلام

باز هم سلام

نه کدورتی است در میان و

نه نشان از ملال 

در گیر و دار  و گرفتارِ روزگار

انتهای راهیم و

 تنها

دیدار دوباره ای را

 در انتظار

 -----------------------------

                                                          ارسلان-تهران

                                                        23 آذرماه 1394

چکامک 6

بازوانت 
بر گردنم
حلقه های اسارتند
عجبا 
که به ناگاه
رهاترینم می سازند

---------------------------

لبانت 
کندوی عسلی است
دهانم را 
معطر می کند

---------------------------

 سر بر دامانت می گذارم 
خوابی شیرین 
همه ی فرصتها را
از من می گیرد

-----------------------------

حیرانم
 نه اعتمادی به چشمِ خویشم است
و نه به یقینی 
که به ناگاه 
 فرو می ریزد

-----------------------------

زندگی
پر از وصله هاییست
که هر روزمان را 
به همه ی دیروزهایمان
بیهوده
 پیوند می زنند

----------------------------

                                               ارسلان-تهران
                                             25 آذرماه 1394 

از تو گفتن

بارانی تو
گواراتر از 
نفسِ  سپیده دمان
همسانِ ذاتِ  شبنم
که شرمناک
از گلبرگِ بنفشه
بر خاک می چکد

بهارانی تو
سربرآورده از
کناره هایِ نمناکِ برف
در آخرین روزهایِ زمستان
با طراوتی هوسناک که
در هوایِ مه گرفته  
بر تن می نشیند

روحِ کهرباییِ خزانی تو
از پسِ هُرمِ بی طاقتِ آفتاب
به دلنشینیِ خُنُکایِ وزیدنی که
دشتها را
رنگین می سازد

همه ی جانی تو
بهانه ی گردشِ فصول
آنی که با حضورت
انجمادِ لحظه ها
بسانِ زلالیِ  باران
روان می شود


ارسلان-تهران
20 آذرماه 1394