برای حنا

برگی بر شاخه نماند

تا خاطره ی خزان را

بیدار سازد

سایه ی درختی هم

زمینِ خشک را نپوشاند

تا از شعله ی خورشید

دل را

به ترانه ای بنوازد

تنها حضور تو بود

به ناگاه

 که رنگِ  حنایی زندگی را

بر بامِ خالیِ خانه

بر می افرازد

ارسلان- تهران

هیجدهم آذرماه یکهزاروچهارصد