برگی بر شاخه نماند
تا خاطره ی خزان را
بیدار سازد
سایه ی درختی هم
زمینِ خشک را نپوشاند
تا تن خسته را
با خنکای نسیم
بنوازد
تنها حضور تو بود
به ناگاه
تا بیرقی
به رنگِ حنایی زندگی
بر بامِ خانه
بر افرازد
ارسلان- تهران
هیجدهم آذرماه یکهزاروچهارصد
Post a Comment
No comments:
Post a Comment