رهایم نمی کند
در لحظه های پر از نیاز
به نوازشِ زلالِ نگاهی
که بی اختیار
گوشه ی چشمانم را
خیس می سازد
بانگت هنوز هم
صدایم نمی کند
از کنارِ درگاهِ اتاقی که
بی حضورِ عاشقانه ات
طاقتم طاق می شود
افسونِ دیگری هم
افسوس
هوایم نمی کند
از آن دمی که
تمامیِ تمنا را
ذره
ذره
بر جای جایِ خالیِ قدمهایت
فرو ریختم
یادت هنوز هم
رهایم نمی کند !
ارسلان- تهران
1394-04-12
No comments:
Post a Comment