اگر پرده برافتد

بی پرده شاید

پرده دری می کنم

اگر پرده برافتد

سالیانِ بسیار می باید

تا سنگ های ایستاده در خاک

از سرشکستگیِ گمنامی

به در آیند

سراغِ چکاوک سرگردان را

از نسیم بپرسی

انبوهِ بالِ شکسته

پشت هر دیوار را

بر نگاه می گشاید

شوق فریاد

از کنه جان

آنچنان رخ می نماید

که در توانِ ناتوانِ واژه و

کشاکشِ الکنِ زبان نمی آساید

 

بی پرده می گویم

اگر پرده بر افتد

دل را

در کدام چشمه ی جادویی کوثر

باید شست

تا انبانِ نهانِ نفرت

رنگِ خانه تکانی ببیند

قراری بر جانِ بیقرار

بنشیند

و لطافتِ گلبرگِ اطلسی

درسکوتِ سردِ سینه

خانه بگزیند

بی پرده می گویم

پرده اگر بر افتد

فوت و فن فریب

آنچنان رخسار دیگرگونه ای

عیان خواهد کرد

که از آشیانِ ویران هم

تاوانی بستاند و

خشک و تر را

در آتشِ جنون بسوزاند

اگرپرده هم

دمی به اجبار بر جای بماند

سخن را از هراس

با لایه های حجاب

به سویی دیگر بگرداند و

سوسوی هر شعله را

به خاموشی بکشاند

بی پرده تر از هر زمان

از پندارِ پلشتی

در نهانِ تو و من

فاش می گویم

که هر بار

تن را

با پرده ای نونوار می پوشاند

ارسلان-تهران

26 اردیبهشت 1404