سرو پیر

  نامت
  اغازینه کلامم بود
  بی دریغ و استوار
  پیش از گامهای سست نو باوه گی         

  با طپش هجاهایی که
  بی اختیار 

  سوزش دردی را در من
  تکرار میکند

  

  هنوز صدایت جاری است
  در سراشیب  کوچه های  آبادی 
  با سم ضربه های مادیان کهر             

  لابلای نجوای لطیف چشمه های کوهستان
  " پیر په ز  "  و    " چه رخه لان "
  در  غروب دهکده 
  و  کنار ساقه های خیس گندمزاری که
  پیش از زایش بهاری
  بی تو
  زرد میشوند

  یادت به خیر باد !
  پیچک  قدیمی
  از دیوار همسایه
  فرو ریخت                  
  گلهای  نسترن
  با بی حوصلگی
  چشم  باز می کنند           
  شکوفه های گیلاس
  پیش از شکفتن
  بر خاک می ریزند و
  ازدحام گلهای پر پر داوودی را                 
  تنها در خاطراتم دنبال می کنم


  باور دشواری است
  هنگامی که
  شاخه ها می شکنند
  برگ ها بر زمین می ریزند
  و گلهای باغچه پژمرده می شوند 

  فرود سرو پیر اما
  حکایت دیگری است
  به رنگ عزای همه قله های شهر
  بهت بی صدای در ه های روستا
  و حسرت بی امان  نسلی که
  هر بار

  کلام را با نامت آغاز میکند

                                      ارسلان - تهران       

                                                            ۱۳۹۱/۰۲/۱۹    

  

  " پیر په ز "  (PIR PAZ )  و" چه رخه لان "  (CHRKHA LAAN ) قله های دو کوه در

  " کانی سواران  "  ( KANI SAVARAN )در ۵۰ کیلومتری جنوب شرقی سنندج درکردستان