انتظار

    ایستاده ایم
    بر تلی از خاک و خاکستر
    با شانه های جراحت
    و لخته های ماسیده بر بازوان رهایی

    

    ایستاده ایم
    بر ساق های خستگی
    با لرزش لبهایی که غمگینانه
    عشق را فریاد می کشند 

    

    آلاله های وحشی
    در کنار دیوار قدیمی
    عبور قاصدکی را
    خواب می بینند
    و کودکان برهنه
    عطش داغ کبوتران چاهی را
    با دستان خیس خود
    آرام می کنند

    

    نخوت هزار ساله ای است
    سوگوار  حادثه هایی ناگزیر
    که در رگ های خشکیده
    پرسه میزند 

    و دهان گشوده ای است
    شیارهای چروکیده زمین
    که قطره های باران را
    انتظار میکشد

                                                                 ارسلان -تهران 

                                                                                            ۱۳۹۱/۰۲/۲۱