نوازش سپید ابر

 ...زلالِ کمیابی

،آنگونه که

،نگاهِ چشمه هم
، غمِ چشمانت
محو می‌شود؛
تا جویبارِ تب‌داری را
، سازد
که لابه‌لایِ
، سبزِ برگچه
.روان است

 نخستینِ قطره‌ی باران

از رازِ سربه‌مهرِ نگاهت بود؛

،بی‌صدا
که بهتِ آبگیر را
،درهم ریخت
و بی‌دریغ 
،بر خاک
،بر برگ
و سنگ 
.به یکسان بارید

متانتِ زمینی،
آرام و سربه‌زیر،
امانت‌دارِ گندم و گیاه،
در خاموشیِ زمستان،
تا در قدمِ متبرکِ بهار،
هزار خلعتِ رنگین را
.به پیشواز ببرد

، درخشانِ آفتابی
، پسِ نوازشِ سپیدِ ابر
،فروغِ نگاهت نیاز است
،تا زلالِ بی‌کرانِ چشمه
کالبدِ خاکِ اسیر را
،بشوید
،و از نمِ بهاریِ باران
،شوری
،در بیداریِ سبزِ برگ
 .بروید

ارسلان - ویسبادن
بیست‌ودوم اکتبر ۲۰۲۵