( برداشت آزادی از تراژدی داش آکل صادق هدایت )
چهار طاق چهار سوق شهر خالیست
هجوم سرد باد
بر کلون بسته ی درهای چوبی
و قطره های سرگردان باران
سیاهی شب را بر زمین می ریزند
سگان گرسنه
در گوشه ای کز کرده اند
وسا یه های گزمه گان
بر دیوارهای کاهگلی
پرسه می زنند
تیغ ها در نیام
نا آرام دریدنند
و زبان الکنِ " کاکا "
بی واهمه
زوزه می کشد
پیکری سبکبال
به پیشواز قربانگاه
تا نقش تقدیری خود را
به پایان برد
هراسِ دریوزه گانِ سفله
و دستان پلیدی که
بر دسته قداره ها
فشرده می شوند
سوسویِ شمعی نیم سوخته
کنارِ سقاخانه
و فرودِ نا به گاهِ دشنه
بر چهارچوب شانه هایی که
پیش از این
فرو ریخته است
دستان برهنه
خاک خیس را در آغوش می کشند
سایه های سوگوار
در دور دست
بر سینه می کوبند
قطره ای تلخ
بر سرخاب گونه می لغزد
و پرنده ای در قفس تنهایی خود
با صدایی گرفته
کلامِ آخرین را
تکرار می کند
ارسلان - تهران
1391/9/10
