۱۳۹۷ آذر ۱۰, شنبه

بارانی که می بارید




برفی را در انتظار بودم
که از هُرمِ نفسهایت
آب می‌شد
باران
ناگهان
جایِ پاهایت را
از نگاهم
 ربود

---------------

غمِ غریبی می‌بارد
هر بار
که سنگفرشِ حیاط
تردیدِ قدمهایت را
در خاطراتش
تکرار می‌کند

---------------

کوچه را
آب گرفته است
هنوز هم
بهتِ ندیدنت
در خیسیِ چشمانم
جاخوش کرده است

---------------


پائیز در چشمانت بود و
زمستان
در دستانت
دلم
اما هنوز
هوایِ بهار دارد

---------------

پنجره ی اتاق
تنها 
با دو فصل
آشناست
بارانی که
با آمدنت
بی پروا 
بارید و برفی که
با رفتنت
بر کناره‌اش
 نشست
---------------

                                                                                               ارسلان- تهران
                                                                                          نهم آذرماه نود و هفت