شهر پیران

    رنگِ پریده آفتاب

    بر بند بندِ خشت‌هایِ ‌دیوار

    لَم داده است

    آغل زمستانی

    هنوز در خواب  خمیازه می‌کشد

    چشمانِ نیمه بازِ مادیانِ کهَر

    یورتمه بهاری کرّه‌ای را

    نشخوار می‌کند

    و گوسفندی ابلق

    برّهِ پائیزی خود را

    لیس می‌زند

    هنوز تنور

    پر از بویِ نانِ تازه است

    و سفره قلمکار

    کنارِ هیزمِ بخاری

    بی صبریِ اشتها را

    تحریک می‌کند

    خماریِ شبانه اتاق را

    زنی

    با جاروی خیس

    می‌روبد

    کنار ایوان

    مردی

    جوالِ کهنه را درز می‌گیرد

    دختری

    چهارقدِ سوغاتیش را

    با وسواس

    در بقچه سوزنیِ جهاز می‌پیچد

    تا گلهای نازکش

    پرپر نشوند

    و ردپاهایی کوچک

    نمِ بارانِ شبانگاهی را

    بر کوچه های تَنگِ گِلی

    آشفته کرده است

    شتابِ سرودِ صبحگاهی

    بر لبهای کبودی که

    با رنگِ عنابی تَرَک

    خو گرفته‌اند

   

    هُرمِ اتاقی چهارگوش

    گرم تر از قلبِ دخترکانی که

    به سادگیِ یک کلام 

    می خندند

    به پاکیِ یک لبخند

    عاشق می‌شوند

    و به کوتاهی یک نگاه

    گُر می‌گیرند                              

    چشمانی خسته

    مشقِ بد خطِ شبانه را

    بر میزهای بی رنگِ چوبی

    دنبال می کند

    نگاه  خیره می ماند

    فریادی  در گلو می‌شکند

    و شعله‌هایی

    واژه‌های معصومِ کودکانه را

    در کام می‌کشد

    دیگر تنها دود است و اندوه

    و ماتمی در کوچه‌های آبادی

    بر خاکِ نَم زده

    تا در شهرِ پیران

    باز هم 

    کودکان

    جزغاله شوند.

                       ارسلان-تهران

                       1391/09/25

رنج

زندگی را به دندان می کشیم 
با دستانِ التماس 
و انگشتانی که 
گرده ی سنگیِ زمین را 
خیش می کشند 

مور مورِ درد
زانوهایِ کرخت 
و سردیِ  گِل و لایِ شالیزار 
در وصلت با
 سوزشِ چشمانی که 
 ردِ قطره هایِ  خشکیده بر صورتِ سوخته را 
با گوشه ی چرکینِ آستین 
پاک می کند 

کنجِ خلوتِ تو و من 
موهبتی است شاید
در هنگامه ای که 
پرسش 
گناهِ کبیره است 
انسان
دستمایه ی حرامیان
در غارتِ توشه های پندار 
و سخن 
تنها  انکارِ دانایی است 
در آخرین تلاش 
از جنسِ مجال دوباره زیستن 

زندگی را به دندان می کشیم 


                                    ارسلان - تهران 
                                      ۱۳۹۱/۹/۱۶ 

داش آکل

( برداشت آزادی از تراژدی داش آکل صادق هدایت  )












     چهار طاق چهار سوق شهر خالیست
     هجوم سرد باد
     بر کلون بسته ی درهای چوبی
     و قطره های سرگردان باران
      سیاهی شب را بر زمین می ریزند

     سگان گرسنه
     در گوشه ای کز کرده اند
     وسا یه های گزمه گان
     بر دیوارهای کاهگلی
     پرسه می زنند

     تیغ ها در نیام
     نا آرام دریدنند
     و زبان الکنِ  " کاکا "                
     بی واهمه
     زوزه می کشد
    
     پیکری سبکبال  
      به پیشواز قربانگاه
      تا نقش تقدیری خود را
      به پایان برد

    هراسِ  دریوزه گانِ سفله
     و دستان پلیدی که
     بر دسته قداره ها
     فشرده می شوند

     سوسویِ شمعی نیم سوخته
     کنارِ  سقاخانه
     و فرودِ نا به گاهِ دشنه
     بر چهارچوب شانه هایی که
     پیش از این
     فرو ریخته است

     دستان برهنه
     خاک خیس را در آغوش می کشند
     سایه های سوگوار
     در دور دست
     بر سینه می کوبند
     قطره ای تلخ
     بر سرخاب گونه  می لغزد
     و پرنده ای در قفس تنهایی خود
     با صدایی گرفته
     کلامِ آخرین را
     تکرار می کند

                                                      ارسلان - تهران
                                                        1391/9/10 

سکوت

سکوت
 فضایِ خالیِ فاصله هاست 
فرصتی در چینش  واژگانِ تلنباری که
با تردیدِ نگاهت 
به ناگاه
آب می شوند 

پنجره 
معنایِ بی قراریِ پرواز است 
دریچه ای بر
ازدحامِ  بی تابِ نور 
تا  دیوارِ ناهموار تنهایی را 
عریان  سازد 

کوچه 
تصویرِ تلخِ وداع است  
در چارچوب پنجره ای که 
خواب را 
آشفته می کند 

دلتنگ کلامی آشنا 
از لابلایِ کوچه هایِ گم شده 
با تصویرِ دستانت که 
لولایِ زنگ زده را 
بر انتظارِ نگاه 
می گشاید 

  

                               ارسلان - ویسبادن 
                               ۱۵ نوامبر   ۲۰۱۲ 

خاموشی

دلگیرتر از گریزِ یک نگاه 
تصویرِکوتاهِ لبخندی است 
که با هجومِ نا به گاه فاجعه
بر لبانت
محو می گردد 

دردِ مضاعفی
در تکرارِ سرنوشت 
کرختی انگشتانِ در هم بافته 
و ملال قصه هایِ صبوری 
فریاد را 
در بزنگاهِ دمیدن 
می رباید 

اوراقِ  روز شمارِ کاغذی 
بر صفحه ی چوبیِ اتاق 
همچنان پرپر می شوند 
و سوسویِ  فانوس هایِ قدیمی 
یک به یک 
از نفس باز می مانند 


                             ارسلان - تهران 
                              ۱۳۹۱/۸/۲  

لوح

تقدیرِ نانوشته
یا تقریرِ تلخِ سرنوشت
هر چه هست 
مختوم به واژه گانِ کوتاهی است 
حک شده بر 
سنگ پاره ای 

ایستاده ایم 
نظاره گرانی حیران 
که با عبورِ یک به یکِ پیشینیان 
لحظه هایِ کوتاهِ  مانده را 
شمارش می کنیم 

                                    ارسلان - تهران  
                                       ۱۳۹۱/۷/۲۰ 

نگاه

نگاهت 
معصومانه 
دستانی را می جوید 
که در این 
نابکارزار تشویش و پلشتی 
دیر زمانیست 
چهار میخِ تمشیت را 
تجربه می کند 

حدیث تنهایی من و توست 
در  ابعادِ هولناکِ فاصله ای که
لحظه های با هم بودن را 
بی رنگ می سازد 

می خواستم این بار
شعری برایت بسرایم 
عاشقانه تر از غزل 
آبی تر از همه ی آبهای جهان 
که در  حجمِ سبزِ جنگل 
با طراوتِ نابِ رهایی 
جاریست 

مرثیه ای فراهم آمد انگار 
که با هر طپشِ هجاهایش 
 مضرابی شد  
بر رگ هایِ شکفته ای از درد
تا رنگِ  واژه ها را 
گلگونه تر بنوازد

نگاهت را
معصومانه
می جویم

 ارسلان
تهران- ۱۳۹۱/۷/۱۸ 

در بند

     بی تاب لبخندی 
     فرا خور نیاز و خواستن 
     در لحظه هایی که قطره هایی مردد
     پیش از چکیدن
     گوشه  چشم را 
     می آزارد

     باد با شاخه ها در ستیز است 
     دانه های بی توقف باران 
     پیکرعریان باغ  
     و رقص برگ های خشکیده 
     هنگامی که نمناکی خاک را 
     در آغوش می گیرند 

     تکرار صدای پاهایی 
     در پشت اتاق 
     و دستان خسته ای که
     تصویرشکسته ی دریچه را 
     هنوز 
     بر دیوار خاطره ها 
     ترسیم می کند 


               ارسلان - تهران 
                 ۱۳۹۱/۷/۸ 

انسان یا پرومته

   رهاتر از باد

   فراتر از خاک

   و زلال تر از باران 

   طپش شعله های زخمی است 

   که زبانه های  آفتاب را 

    بی رنگ می کند 

    افروختن آموزه پیشینیان 

    بر قله های بلند شهر 

    در نو شدن سال 

    یادگار دستان بسته  " پرومته " است 

    بر کوه های" قاف "

    و خشم کور" زئوس " 

    از فرود روشن دانایی 

    بر تاریکی زمینیان  

    آنگاه انسان 

    فراتر از آب و باد و خاک 

    طرفه ای ساخت 

    از کیمیای آتش 

    خاکستر فرزانگی 

    تندر درد و جنون 

    و اشکهای " آفرودیت  "

    در نیایشگاه  " دلفی " 

    هنگامی که سحر پیوند دستانی

    جاودانگی عشق را 

    بر مسند خدایان 

    به کرسی نشاندند 

    گویا این  همان رنگ سرخ قطره هایی است

    که از دستان " رابعه  "
    و فرق شکافته " فرهاد " می چکد

    تا گلهای تبدار شقایق را 

    سیراب کند 

    این همان عصیان بی پروای  " زلیخا " است 

    گریز شبانگاهی " شیرین "

    قصه های آوارگی  " مجنون " 

    و تمامی ناله های

    "بکتاش  "  ،  "  وامق  " ،  " عذرا "

    

    این همان دردی است 

   رها تر از باد
   فراتر از خاک

   زلال تر از باران که

   با آدمیان می آید

   با آدمیان  می گرید 

   بی آدمیان اما

   همچنان می ماند 

          ارسلان -تهران 

            ۱۳۹۱/۵/۳۰  

1-زئوس در عصر آفرینش انسان‌ها، پرومتئوس ( پرومته ) را برگزید تا همه چیز را به انسان بدهد جز آتش

 پرومتئوس  مورد اعتماد زئوس به انسان‌ها عشق می‌ورزید و توان دیدن  رنج آنان را نداشت

به همین علت به دور از چشم زئوس آتش را به انسان داد. وقتی خبر به زئوس رسید او را بر سر قله قاف (درقفقاز) برد و بست و او را به جزای اعمال خود رساند.

هر روز عقابی می‌آمد و جگر او را می‌خورد و شب جگر از نو می‌رویید.

2-در افسانه های یونان آمده است که زئوس بر مرد و زنی از زمینیان که به هم عشق می ورزیدند خشم گرفت و دستور داد که آنها را جدا از هم در معبد دلفی زندانی کنند 

آفرودیت  خدای عشق وساطت بسیار کرد تا سرانجام زئوس   پذیرفت  این دو بر زمین با هم زندگی کنند مگر آنکه  زئوس بتواند  آنها را از هم جدا  نماید 

سپس در حالی که زن و مرد همدیگر را در آغوش گرفته بودند به   خدایان دستور داد  تا با نیرویی که در اختیار دارند این دو را از هم جدا کنند . سرانجام همه خدایان مغلوب  و عشق بر همه نیروهای جهان غالب گردید و جاودانه شد . 

۳-رابعه هم دوره با سامانیان و رودکی است . بسیاری رابعه را نخستین زن شاعر پارسی گوی می دانند .
رابعه از عرب های کوچ کرده به خراسان و پدرش فرمانروای بلخ ، سیستان ، قندهار و بست بود .
رابعه شیفته بکتاش غلام  برادرش (حارث ) شده و برایش شعر می سرود . حارث که از این عشق آگاه می شود
آشفته شده ، دستور میدهد خواهر ش  را به حمام ببرند و رگهایش را بگشایند تا بمیرد

آوار

      زمین می لرزد
      زمان جا می ماند
      دخترکی شیون کنان
      لا بلای آوارها
      دری را می جوید
      تا در آغوشی منتظر
      آرام گیرد

      زمین باز هم می لرزد
     
      ناباور و بی قرار
      پیر مردی بر سر می کوبد
      زنی ضجه می کشد
      و پیکر کوچکی
      در کنار گودال آرمیده است

      کفاره کدام گناه نا کرده
      این گونه سنگین است
      که زمین از فریاد تو
      شرمگین
      فرو می ریزد

     
      تو از تبارِ عشقی
      فرزند دیارِدرد و اندوه
      از مردمان سرزمینم
      که واژگان دیگری را
      اختیار کرده است

      با تو می خوانم
      با همان زبانی که
      فرزندت را
      با آن می نامی

      با تو می گریم
      با همان هق هقی که

      بغضت را
      با ان می خوانی

                                                                      ارسلان - تهران
                                                                        1391/5/25

لحظه ها

      آنی است زندگی
      سرشار از بیم و امید
      به سبکبالی پروانه ای
      که عاشقانه می رقصد
      و یا سنگینی
      خواب زمستانی پیردرختی که
      بر شانه هایش
      دخیل می بندند

      گردش بی سرانجام شب و روز
      بر دایره ای که در هر تکرار
      عرصه را تنگ  می کند
     
      چشمانی که می گریند
      لب هایی که می خندند
      دل هایی که
      فرو می ریزند
      
      لحظه های خاموشی  خانه پدری
      و وحشت خلائی
      که در بند بند جانت
      رها می شود

      آنی است زندگی
      سرشار از حادثه و تردید
      در لحظه هایی
      که سرانجام
      برای تو
      لحظه ای نیست

                                                                                      
     ارسلان -تهران
                                                                                                      ۱۳۹۱/۵/۱۲ 
                       

 

مردمان

      اینان نیز مردمانند
       درون پوست کشیده  بر
      تلی از استخوان های بی قواره
      همچون کلوخی به تصادف
      پرتاب شده به عطش خشک بیابانی که
      تنها نام قبیله را  با خود دارد

      اینان نیز مردمانند
      پوشیده ازهر نگاه نامحرم
      در برقع و نقاب
      دختران در بند کابل و هرات
      و لحظه های باران سنگ پاره های  خشونت
      بر جسم نحیفی که
      تا کمر
      در خاک مدفون است

      اینان نیز مردمانند
      خفته بر سنگفرش های گلگون  " تیان آمن "
      چمن های غمگین " سانتیاگو "
      کنار سیم های خاردار  " گوانتانامو"
      و لابلای آخرین خاکریزهای   " مون مارت " 

      اینان نیز مردمانند
      با دیدگان ناباور
      از پشت پنجره های  "حلبچه " و " حلب "
      در میان مزارع خونین " رانگون "
      عمق سیاه گودالهای  " فری تاون "
      و کنج کوچه های  "هارلم " 

      اینان نیز مردمانند
      آدمیانی که نه سزاوار دوزخند
      و نه رانده شدگان فردوس
      تباری سرگردان
      در برزخی که
      سرنوشت شومشان را
      ابر خدایان زمینی
      رقم می زنند

      اینان نیز مردمانند

                                                               ارسلان-تهران

                                                                 1391/5/10

باور

      می دانم

      هر بار
      بهانه ای می جویم انگار
      تا نشانی از تو را
      در قصه هایم تکرار کنم

      هم آشیان قدیمی !
      لحظه ها  دشوار می گذرند
 

      گریزی نیست
      گذاری مگر
      از تند باد روزگار
      که بی حضور تو
      آوار می شود

      باور دشواری است
      می دانم
      هنگامی که همه ی باورها
      فرو می ریزند
      دستانِ تهی
      بر صورت 
      چنگ می کشند
      فریاد  بی صدا
      در گلو می میرد
      و تحمل
      در آستانه ویرانی است

      باورِ دشواری است می دانم
      هنگامی که
      جادویِ اکسیری را
      به انتظار نمی مانم
     
      تنها سنگ ریزه ی کوچکی شاید
      به خردی چشمکِ دورِ ستاره ای
      تا خوابِ دیر ساله ی مرداب را
      آشفته سازد

      دشوار است می دانم
      باور واژه های پریشانی که
      بر زبان می رانم
      و حس برهنه دستانی که
      بر دیوار سرد تنهایی
      چنگ می کشند

      می دانم
      هر بار
      بی بهانه
      انگار تو را می خوانم

      می دانم .....

                                                                     ارسلان - تهران
                                                                       ۱۳۹۱/۵/۴

هراس

    

     نفرین تلخی
     بر لبانت می خشکد
     هنگامی که سکوت
     تنها کلام مجازی است
     که ازنگاه  شعله می کشد

     فاصله  بیداد می کنند
     و آرواره ی دریدن
     خواب را از چشمان خسته
     می ربایند

     لبخند  حادثه ممنوعی است
     پشت صورتک  عبوس
     تا انگشتان بی طاقت
     تصویر قلبِ شکسته را
     بر شیشه ی پنجره
     نقاشی کنند

     عقربکِ ساعتِ شماطه دار
     برطاقچه ی اتاق
     سرگردان می چرخد
     و آینه ی مه گرفته
     رویای روشنایی روز را
     با خود
     تکرارمی کند

     درد تلخی است
     روزگاری که
     عطرگلهای رازقی را
     مگر
     از لابلای دفترچه خاطرات
      دنبال کنی

     نه آفتابی و نه حتی سوسوی چراغی
     بختک سیاهی انگار
     که امان غنچه های زنبق را
     پشت دیوار بلند باغ  

    بریده است

     کوچه های خالی خمیازه می کشند

     سایه های هراسان در گریزند
     وتنها کودکان بی واهمه
     واژه گریخته ی رهایی را
     در سکوت
     نجوا می کنند

                                                          ارسلان -تهران
                                                           ۱۳۹۱/۵/۲۹

 

با تشکر فراوان از همه عزیزانی که از زمزمه بازدید کردند و از مرز 4000 گذشت
بسیار ممنونم از محبت ها , پیام ها ونظراتی که تنها  دلگرمی من بود

تعداد بازدید از صفحه امروز ۱۰ تعداد بازدید از صفحه دیروز ۳۵ تعداد بازدید از صفحه در ماه گذشته ۸۲۴ سابقه تعداد بازدید از صفحه در همه زمان ها ۴٬۰۱۹