حرامیان

از کجایِ کدامین گورستانِ تاریخ می آیی
که هنوز

هیبت پوشالیت را
پشتِ سایه ی سیاهی از 

مومیایی اعصار

پنهان می کنی 

روبندت را بشکاف !
می شناسمت انگار
رو در رویِ همه ی لحظه هایِ گلگونی که 
از دیرباز
با جنون و خون

خو کرده است

تصویرت را 
هر بار
کنارِ پیکرهایِ برهنه ی " لورکا " ، " گوارا "
در روزهایِ تب کرده ی " رودزیا "
کوچه های تنگِ " تل زعتر "
" قادسیه " ،  " داخو "
و حتا " سربرنیتسا "
دیده ام

دستانت 
بوی تندِ خردل و فلفل می دهند 
و تن هایِ نحیفِ کودکان ِ " حلبچه "
در آغوشِ خاکستری " آوشویتس " 
آرام 
به خواب رفته اند

تابوتِ سنگ پاره ی " بودا "
بر شانه هایِ سوگوارانِ " بامیان "
همچنان می چرخد و 

زهر خندت

نفس گند ابلیسی را می پراکند

تا تن‌ برهنه ی خاک را

ناپاک  سازد

از کجایِ کدامین گورستانِ تاریخ می آیی
که با نامِ حرامیت
هرگز 
آشتیم نیست 

                                                         ارسلان- تهران  
                                                          1393-3-29 

وسوسه

وسوسه ها بی پایانند!

برای لحظه ای

در نگاهت جاری می شوم

هنگامی که

لبهایی لرزان

با مهرِ سکوت

خاموش می گردند

بر تکه ابری سرگردان

به پرواز در می آیم

و با قطره های ِزلال باران

بر زمین می ریزم

تا در هیبتِ گلهایِ ریزِ بی نامی که

بر خاکِ پیشینیان می رویند

راز جاودانگی را

در گردشِ روحِ گریزانِ آب و سبزینه

حک کنم

با شتاب نا شکیبایِ جوانه ای خرد

خورشید کانِ رنگینی را

که در قطره هایِ باران می درخشند

کشف خواهم کرد

و حلاوتِ زمین را

در شیرة گلهایی خواهم ریخت

تا میزبانِ زنبورکانی باشند که

کام تو را

شیرین می سازند

وسوسه ها بی سرانجامند

در لحظه ای که

نگاهت
بغضِ مرا جاری می کند.

   ارسلان - تهران

  1393-03-21