شبانگاه

 در کجایِ دنیایِ کوچکم

خیمه ی ناپیدایت را

گستراندی

که هر شب

پریشان تر از پیش

خاطراتی آشفته

جانی دوباره می گیرند

بازم ستان آرامشی را

که در کوچه باغهایِ کودکیم

گم کرده ام

چینشِ دفینه واری است

گویا

هنوز

از همه ی آن واگویه هایی که

خویشم را

در ستیزی نابرابربا خویش

بی قرار می سازد

ارسلان - تهران

1395-05-08

چکامک 5

 در حضورت

نگاهم  را

در کفِ اتاق

گم می کنم
-------------------

سنبله های گند م را چیدند 
ساقه های زرد 
هنوز
بارانِ سبزِ بهاری را
خواب می بینند

-----------------------

در کشتزارم
علفهایی می رویند
که غنچه هایِ شقایق را
پیش از دمیدن
می بلعند

-----------------------

ساقه هایِ محجوبِ صنوبر
نردبانِ خودنمایی
عشقه هایی است
که بی پروا
جنگل را تسخیر می کنند

-------------------------

نان و حلوا 
خیرات می کردند
پیرمردی
از مرض قند
مرده بود


                                                 ارسلان- تهران
                                                 1394-04-15

یاد

یادت هنوز هم
رهایم نمی کند 
در لحظه های پر از نیاز
به نوازشِ زلالِ نگاهی 
که بی اختیار 
گوشه ی چشمانم را
خیس می سازد


بانگت هنوز هم
صدایم  نمی کند
از کنارِ درگاهِ اتاقی که
بی حضورِ عاشقانه ات 
طاقتم طاق می شود


افسونِ دیگری هم
افسوس
هوایم نمی کند
از آن دمی که
تمامیِ تمنا را
ذره
ذره 
بر جای جایِ خالیِ قدمهایت
فرو ریختم


یادت هنوز هم 
رهایم نمی کند !

                                             ارسلان- تهران
                                              1394-04-12