۱۳۹۳ اسفند ۷, پنجشنبه

حضور



با حضورت
 دلشادم
حتا اگر
تصورِ سایه ای باشی
که هر از چند
از کنار پنجره ی رویاهایم
پاورچین پاورچین 
گام بر می دارد

در حضورت
 بی تابم
ملتمسانه
به وقتِ دلتنگی
در همزمانیِ  تنهایی
با قطره ای که 
در آستانه ی سقوط 
مردد می ماند

با حضورت 
آزادم
کودکانه
به سانِ اولین ِ گریه ای که
سینه را
از هوای نمناک
 لبریزمی سازد

در حضورِ قاطعانه ات
با کدام واژه ی بی باک بخوانمت

هنگامی که 
در سرزمینِ مردگان
کلام و عاطفه

 پشتِ مرزهایِ ممنوع
دیری است در انتظار
گم شده اند
و رهایی
آرزویی است 
که درمیانِ بازوانت
شکل می پذیرد.

نیازی در من است
به نامی که اذان وار 
در گوشم زمزمه می کنی
تا حضورت را
با آن بخوانم

نیازی در من
به قواره ی همان رازی
که در چشمانت
موج می زند
حتا اگر
پشتِ پلکهایِ بسته
پنهان شود

تولدِ  دیگرباره ای 
در گذر از
مرزهایِ تلخِ میانسالگی
که تنها
از دختر نابالغِ عشق 
سیراب می گردد

تولد ی با حضورِ تو
حتا اگر 
گذشتِ بی امانِ زمان
در جانمان
یکسان

طیِ راه نکرده باشد.

                                                              ارسلان-تهران
                                                                             1393-12-07

۱۳۹۳ اسفند ۴, دوشنبه

چکامک 3 ( سرایش های کوتاه )





با حنجره ی خونینِ قناری مگر
مرهمی  باید ساخت
تا
سوزشِ دستانِ دربند
آرام گیرند 
-------------------

درختان
 امسال
بی بار شده اند
سهمِ آبشان را
برایِ کویر روانه کردند

------------------

گلهایِ ریزِ قالیچه
پر از تیغ هایی است
که انگشتانِ دخترکِ فرشباف را
هر روز
زخمی می کنند

------------------

کرمِ شبتاب
در باغچه ی خیس می لولد
خنده هایِ کودکانه اش 
درزیر بیلچه ی باغبان
گم می شود

------------------


اطاقم در روز
لبریزاز ذراتِ نور است
در شگفتم 
که شب هنگام
در کجا 
جا خوش کرده اند

------------------

در گریزِ از دیروز بودم
یادم آمد
امروز
هنوز
 نیامده است

                                               ارسلان-ویسبادن

                                                  2015-02-13

۱۳۹۳ بهمن ۳۰, پنجشنبه

چکامک 2 ( سرایش های کوتاه )



با شکوفه هایِ اقاقی
پیمانی بسته ام
غافل که دیری است
ریشه هایِ درختان را
خشکانده اند

--------------------

دلم در پائیز می گیرد
ترسی است شاید
که با برگ ها
بر زمین بریزم


---------------------

روز با من
برمی خیزد
شب 
با تو می آید
و تا سپیده
خیالت را 
ذره ذره بر سقف
نقاشی می کند

-------------------

شعله ای
بی صدا
می شکفد
وشاخه ای
در صدایِِ سوختنِ خویش
خاکستر می شود

------------------

از چشمانِ تو
پنهان بود
همه ی زخم هایی که
کلامت
بر جا گذاشت 

-----------------

نه در کوه
نه در دشت
نه حتا
در دستانِ باد
تنها
در صدایِ نفسهایت
رها می شوم

----------------


سالهاست پرده هایِ قدیمیِ اتاق را
نشُسته ام
در هراسم
جایِ دستانت را
آب ببرد

-----------------



                                                       ارسلان-تهران
                                                       1393-11-30 







۱۳۹۳ بهمن ۲۷, دوشنبه

چکامک 1 ( سرایش های کوتاه )






درختانِ جنگل
ترانه می خوانند
دخترِ باد
به میهمانی
آمده است
------------------
  
آنقدر از باران گفتیم
تا زمستان
ویارِ بهار کرد

------------------

ابر می خواست ببارد
ترسید
درختان را
از خواب بیدار کند
پاورچین کنان گذشت
-------------------

غروب ها
خورشید
تن عرق کرده را
در دریا می شوید
تا صبح
بی غسل
طلوع نکرده باشد

-----------------

رودِ سرکش
سرانجام آرام گرفت
شاید
عمیق تر
فکر می کند

------------------

در دور دست
 دریا
انگار
آسمان را سرریز می سازد
تا رنگ لاجوردیش
پاک نشود


                                                           ارسلان- ویسبادن
                                                           2015-02-13

۱۳۹۳ بهمن ۲۰, دوشنبه

بانو


بانو

زنهارم بدار
با تبسمی
آنسان که کودکنمایِ درون
با سماجتِ پرسشی بی پایان
محفلِ نمناکِ چشمها را
پرده دری می کند


بانو
پنهانم بدار
در گرمایِ نهانِ خاک و خاکستر
آنسان که واپسین زبانه ها
افروختنِ دیگرباره ای را
با جانِ خویش
طاق می زند

بانو

امانم بدار
با کلامی
درگریز از سکوتِ سردِ سایه ها
آنسان که اعجازِ دستانت
خاکستر خفته  را
شعله ور می سازد

بانو

پناهم بدار
در  غوغایِ شبانه ی طوفان
آنسان که نگاهیِ نگران
غبارِ شیشه های تکیده را
با سرریزقطره ها
دنبال می کند

                                                              ارسلان- ویسبادن

                                                                09-02-2015